Στο Α΄ Μέρος του άρθρου μου μίλησα για τον διχασμό που προκάλεσε στην κοινωνική και την πολιτική ζωή του τόπου μας η υπόθεση Κουφοντίνα σε μια περίοδο που η αντιμετώπιση σωρείας προβλημάτων απαιτεί συναίνεση και  συνεργασία. Οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, κατώτεροι ακόμη και από τον ίδιο τον ιό του οποίου τα διάφορα στελέχη μεταλλάσσονται και ενώνονται, για να πετύχουν τον στόχο τους! Η κυβέρνηση κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως «εργαλειοποιεί» την υπόθεση αυτή και πως δείχνει μια επιλεκτική και ύποπτη ευαισθησία, για να κερδίσει αυτούς τους περιθωριακούς τύπους που υποστηρίζουν τον τρομοκράτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι κατηγορεί  την κυβέρνηση πως δημιούργησε εκ του μη όντος το πρόβλημα, για να εξυπηρετήσει τους δικούς της σκοπούς. Βέβαια, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, εξαπολύονται και τα γνωστά  παπαγαλάκια, δημοσιογράφοι και μη,  που υποστηρίζουν μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου τη μια ή την άλλη παράταξη. Και είναι εύκολο να το κάνουν, γιατί και σήμερα, όπως πάντα, ισχύουν οι σοφιστικοί «δισσοί λόγοι», δηλαδή η διπλή επιχειρηματολογία που υπάρχει για όλα τα θέματα και μπορεί να παρουσιάσει το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο.

Βέβαια, κάποιοι φανατικοί ξεπερνούν τα όρια δημιουργώντας απέχθεια και αποστροφή εναντίον τους και ενισχύοντας την αίσθηση της αναξιοπιστίας. Άκουσα, για παράδειγμα, κάποιο δημοσιογράφο να δηλώνει στο ραδιόφωνο πως η κυβέρνηση αυτή  «μισεί την υγεία, μισεί την παιδεία, μισεί ό τι είναι λαϊκό  και φροντίζει μόνο να εξασφαλίσει  χρήματα για τους πλούσιους* ό τι δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε»! Έχουμε, δηλαδή, εδώ το «εμείς» οι καλοί και οι «άλλοι» οι κακοί! Και διερωτάται κανείς αν αυτός και οι όμοιοί του πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο προσφέρουν ωφέλιμες υπηρεσίες στο κόμμα που υποστηρίζουν. Γιατί τις εκάστοτε κυβερνήσεις αναδεικνύει πάντα μια μικρή μειοψηφία που μετακινείται ανάλογα με τις περιστάσεις και αυτή τη μειοψηφία που δεν είναι φανατισμένη δεν πρόκειται να τη φανατίσουν ή να την κερδίσουν παρόμοιες  «άναρθρες κραυγές». Σε ένα μυθιστόρημα-δε θυμάμαι ποιο-  υπήρχαν δύο αντίπαλες γυναίκες που μισούσαν η μια την άλλη και η μία έλεγε: αν ήξερα πως ο θάνατός μου θα τη στενοχωρήσει (ενν. την αντίπαλο), θα πέθαινα τώρα αμέσως! Μη νομίζετε πως δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Πολλοί είναι έτοιμοι να πουλήσουν και την ψυχή τους, όπως λένε, στον διάβολο, αρκεί να βλάψουν τον αντίπαλο. Αυτό δυστυχώς είναι το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού στον τόπο μας! 

Και η στάση της αντιπολίτευσης είναι κατανοητή. Είναι όμως ακατανόητη και ύποπτη η στάση της Ένωσης των Δικαστών και Εισαγγελέων, που, αφού έστειλαν τον Κουφοντίνα στη φυλακή, τώρα ζητούν την υποχώρηση της κυβέρνησης, εν ονόματι του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας! Όμως δεν μπορούμε  να επικαλούμαστε τον ανθρωπισμό για κάποιον που έχει διαπράξει έντεκα φόνους και δεν ζητά συγνώμη γι’ αυτό, αλλά έχει ήσυχη τη συνείδησή του!

Βέβαια, η δήλωση αυτών των «φιλάνθρωπων» δικαστών και εισαγγελέων ξεσήκωσε πολλούς ανώτερους και ανώτατους δικαστές που έδειξαν ποιος είναι ο ρόλος του δικαστή και ποιος του συνδικαλιστή. Όπως και αν έχει το πράγμα,  η στάση της Ένωσης των Δικαστών και Εισαγγελέων, που οδήγησε πολλούς από τα μέλη της σε παραίτηση, φαίνεται κάπως ύποπτη και φαίνεται πως εξυπηρετεί κάποιους. Γιατί είναι γνωστό πως η δημοκρατία στηρίζεται στον Νόμο. Δημοκρατία χωρίς Νόμο δεν υπάρχει. Και τον Νόμο τον ψηφίζει η Βουλή και οι δικαστές, όπως και οι πολιτικοί,  είναι αυτοί που επιβάλλουν την εφαρμογή του.  Οι εισαγγελείς και οι δικαστές ζητούν τη παραβίασή του! Ο φιλόσοφος Σωκράτης στην Απολογία του, όταν άκουσε την καταδίκη του, είπε  πως σε μία μάχη και σε μία δίκη «υπάρχουν πολλά τεχνάσματα, ώστε να διαφύγει κανείς τον θάνατο, εάν κάποιος τολμά να κάνει και να λέει ο τιδήποτε. Αλλά φοβούμαι μήπως δεν είναι αυτό το πιο δύσκολο, δηλαδή να αποφύγει κανείς τον θάνατο, αλλά να αποφύγει την πονηριά. Γιατί τρέχει πιο γρήγορα από τον θάνατο.» (Πλάτων, Απολογία Σωκράτους, 39 a).  Και ο Κουφοντίνας δεν μπορεί να αποφύγει αυτό, δηλαδή «την πονηρίαν».

Όσον αφορά τους δικαστές και εισαγγελείς θα τους  συνιστούσα να διαβάσουν τον λόγο του Δημοσθένη Κατά Μειδίου. Πρόκειται για ένα λόγο που ξεκινά από μια προσωπική υπόθεση, αλλά ξανοίγεται σε μια επισκόπηση -παρουσίαση τόσο της σημασίας όσο και της αξίας των νόμων, αλλά και της αντίστοιχης ευθύνης των δικαστών Εκεί ο Δημοσθένης απευθυνόμενος στους δικαστές λέει: «Ποια είναι λοιπόν η δύναμη των νόμων; Εσείς είστε η δύναμή τους, αν τους κατοχυρώσετε και αν πάντα τους παρέχετε έγκυρους σε αυτόν που τους έχει ανάγκη. Λοιπόν, οι νόμοι είναι ισχυροί με εσάς και εσείς με τους νόμους. Πρέπει, λοιπόν,  ο καθένας να τους ενισχύει και να τους βοηθά,  όπως θα βοηθούσε τον εαυτό του αν αδικούνταν, και πρέπει να θεωρεί τα αδικήματα εναντίον των νόμων δημόσια εγκλήματα, οπουδήποτε και αν διαπιστωθούν, και να μην επικαλείται κανείς τις λειτουργίες που έχει αναλάβει για την πόλη ούτε να παρακαλεί να τον λυπηθούν ούτε να βρίσκει άνθρωπο για να παρεμβαίνει ούτε να χρησιμοποιεί  κανένα απολύτως τέχνασμα με το οποίο θα αποφύγει  την τιμωρία, αν παραβεί τον νόμο…».

Ο Νόμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος. Και οι δικαστές οφείλουν να δικάζουν σύμφωνα με τον νόμο, γιατί, όπως είπε πάλι ο Σωκράτης, ο δικαστής «ουκ επί τούτω κάθηται, επί τω καταχαρίζεσθαι τα δίκαια», δηλαδή ο δικαστής δεν δικάζει γι’ αυτό τον σκοπό, δηλαδή να απονέμει τη δικαιοσύνη χαριστικά και λαμβάνοντας υπόψη κάτι άλλο πέρα από τον νόμο.  Και από την άλλη πλευρά ο καθένας κάνει τις επιλογές του και θα  πρέπει να  αναλαμβάνει και τις συνέπειες  των επιλογών του. Όπως έλεγε  ο Πλάτων: «Αιτία ελομένου, θεός αναίτιος».  Μακάρι το θέμα να λήξει με τον καλύτερο τρόπο για όλους…