Πάνε χρόνια πολλά που κάποιος τα είπε όλα, περίπου. Προφητικά: Αχαρνής, Δ. Σαββόπουλος!

Στο διεισδυτικότερο ίσως εγχείρημα της πρόσφατης νεοελληνικής ποίησης, με φόρμες λεκτικές και μουσικές που επέτειναν την πολιτική ανάλυση του Αριστοφάνη, τη μουσική φιλοσοφία ενός Μάνου Χατζηδάκι και τη θεατρική παράβαση ενός Καρόλου Κουν, o Σαββόπουλος ανέδειξε την τριγωνική σχέση του λαϊκιστή Στρατηγού Λάμαχου, του μέσου «σοφού πολίτη» Δικαιόπολι και του Χορού των καρβουνιάρηδων -της μάζας δηλαδή, με εκρηκτικά αποκαλυπτικό τρόπο!

Από το έργο αυτό, συνήθως παραμένει η φράση «...ο μουσικός σηκώνει τα χέρια...», κάτι σαν «παροιμία», ως έκφραση αδυναμίας λογικής παρέμβασης στα τεκταινόμενα.

Όμως υπάρχουν πολύ σημαντικότερα αποσπάσματα, όπως π.χ. το «μπλα μπλα μπλα δημοκρατία... μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε...» του Λάμαχου, «...ουδεμία έκπληξη, η επίθεση των καρβουνιάρηδων είναι απολύτως μέσα στο πρόγραμμα του Εορτασμού...» ή το συντριπτικό «...ας έρθει λοιπόν, ο γέρικος, κωμικός, γενναίος, συγχυσμένος, και ηρωικός και ποδοσφαιρικός Χορός στη σκηνή, γιορταστικά με ήχους από κουδουνάκια και σήμαντρα, γιορταστικά σαν αμαξάκι που έρχεται σαν Εσπερινός, ή καλύτερα σα συσσίτιο... δηλαδή, θα φάμε και θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε...».

Κι ο καταφερτζής Αθηναίος πολίτης Δικαιόπολις; Αυτός, αφού συνήψε προσωπική συμφωνία ειρήνης με τους Σπαρτιάτες, «...με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη...», μαγείρεψε για το φαγοπότι στα λαμπρά Διονύσια και πήγε παρακάτω να ανοίξει «...το μαγαζί των ονείρων του (μας): εδώδιμα-αποικιακά... μπακάλικο...»!

Οι συμβολισμοί, οι αναφορές και οι μεταφορές του Σαββόπουλου είναι σαρωτικοί: 2000 χρόνια ακλόνητοι στο ίδιο τριγωνικό μοντέλο, με Λάμαχους, με ποικιλία παραλλαγών του Δικαιόπολι-«μπακάλη» και με άφθονο Χορό καρβουνιάρηδων.

Όσον κι αν, κατά περιόδους, μεταβάλλονται προσκαίρως οι συσχετισμοί, εκεί βολοδέρνουμε πάντα: το αίτημα της Πόλης παρακάμπτεται, άλυτη εξακολουθεί να παραμένει η προσέγγιση της ισορροπίας μεταξύ του Πάθους, του Ήθους και του Λόγου, κατά Αριστοτέλη.

Τείνω προς τη βεβαιότητα, πλέον, ότι οι Λάμαχοι μας θεωρούν «χαχόλους»: λέξη δάνεια εκ της ρωσικής γλώσσας που εννοεί άνθρωπο σωματώδη, άχαρο και εντέλει υπανάπτυκτο.

Το χειρότερο, κατ' εμέ: εμείς, οι πολίτες, τους έχουμε πείσει περί τούτου! Οι κουβέντες γύρω μας, τώρα στην προεκλογική περίοδο, σηματοδοτούν ένα πράγμα: όλοι θέλουμε ν' αλλάξει η Ελλάδα, χωρίς όμως να αλλάξουμε εμείς.

Αυτός είναι ο πυρήνας του λαϊκιστικού φαινομένου. Η μονόδρομη επίδραση του «πολιτικού διαφθορέα» προς τον «παρθένο πολίτη» δεν με πείθει πλέον.

Φοβούμαι δε πολύ ότι μάλλον το αντίθετο ισχύει.
Τούτο δε σημαίνει βεβαίως ότι οι Λάμαχοι ανθίστανται σθεναρά. Τουναντίον, διευκολύνονται απολύτως: μια πολύχρωμη ομάδα είναι εξάλλου κι αυτοί, με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους κατά περίπτωση, όπως είναι και τα συμφέροντα των ομάδων του Χορού.

Με αμοιβαίο ζητούμενο, την ταύτιση των δύο και με τελικό κόστος τη χρεοκοπία και το μέλλον όλων μας, των παιδιών μας πρωτίστως.
Πολύ πιστεύουν ότι ο Λαϊκισμός έχει υποχωρήσει, λόγω των σχετικά ηπιότερων τόνων του κομματικού λόγου στα ΜΜΕ.

Δε συμφωνώ: έχει γίνει πιο ύπουλος, θα έλεγα. Ο λαϊκισμός για να λειτουργήσει κυμαίνεται ανάμεσα σε δύο άκρα: την απόλυτη εξιδανίκευση από τη μια και την άγρια ανθρωποφαγία από την άλλη.

Αυτή η ενεργός διάσχιση, το άσπρο και το μαύρο χωρίς ενδιάμεσους τόνους του γκρι, καλά κρατεί. Και ιδεολογικά και επικοινωνιακά, με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια συνθήματα. Όλοι, μας μιλούν για το «Μπροστά», π.χ. ΣΥΡΙΖΑ-«Μαξίμου» και ΝΔ.

Όλοι, βάζουν τον Πολίτη να λέει τα πάθια του, με ακραίο παράδειγμα ταύτισης τα σποτάκια ΣΥΡΙΖΑ-«Μαξίμου» και ΚΚΕ και, εμμέσως, αυτά της ΝΔ και του Ποταμιού, π.χ. Κανείς δε μας λέει αυτό το «μπροστά», προς τα πού πάει και με ποιον τρόπο πορεύεται;

Μας μιλούν για το «νέο», γέροντες που δεν έχουν πιστέψει ακόμα πώς κέρδισαν το lotto της ιστορίας κι εξορκίζουν συνάμα το «παλιό» που εκφράζουν -υποτίθεται- ηλικιακά και νοητικά, όντως, νέοι αντίπαλοί τους! Απίστευτο!

Με ακραία εκδοχή, το σποτ του ΠΑΣΟΚ με τον από 20ετίας θανόντα Α. Παπανδρέου να κάνει προεκλογική εκστρατεία το 2015! 2000 χρόνια τα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα! 50-60 χρόνια έχουμε κολλήσει σε «...μια ρίζα δεντρολίβανο και κανένα καπνισμένο τσουκάλι... να σε χαίρεται η μανούλα σου που καθαρίζει φρέσκια φασολάκια στη δροσερή αυλόπορτα...

Το Χρέος...»... Με μια διαφορά: 50-60 χρόνια πριν δεν είχαμε δρόμους και τηλέφωνα, κι όμως εκεί οι Λάμαχοι, επίμονα να μας βομβαρδίζουν σήμερα με το «παρελθόν» επικαλούμενοι το «νέο», ανάκατα και χωρίς προσανατολισμό!

Κι όποιος τολμά να πει μια κουβέντα, διαφορετική; Είναι «αμπελοφιλόσοφος» ή «μνημονιακός γερμανοτσολιάς», κι ακόμα χειρότερα! Τα ’πε όμως ο Σαββόπουλος, στους Αχαρνής του:

«... Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, ... έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο, ίδιο Σοφία Βέμπο..., πολέμησα καιρό πολύ σε όλα τα πεδία... τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική...».

Και πάνω στο θεμελιωδώς ύπουλο του λαϊκισμού έρχεται και το πασιδήλως γελοίο: «... πλούτισαν οι κάτοικοι των νησιών από τους πρόσφυγες...», μας είπε η κα Τασία! Μετά το «λιάζονται», μετά το «...εξαφανίζονται...», μας είπε ότι «... το μεταναστευτικό πρόβλημα επιδεινώθηκε μετά την αποχώρησή της από την Κυβέρνηση...»! Πράγματι, εδώ πλέον ο «μουσικός σηκώνει τα χέρια»!

Δεν είναι όμως στις δηλώσεις αυτές το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ-«Μαξίμου» ταλαιπωριόταν, επί χάρτου και επί δύο εβδομάδες, ώστε να βρει εκλόγιμη θέση για την κα Τασία!

Το δομικό πρόβλημα δεν είναι της κας Τασίας, η οποία δικαιούται να έχει μιαν προσωπική άποψη για τη φιλοξενία, τον ανθρωπισμό και τη διακυβέρνηση παγκοσμίων θεμάτων: είναι το πώς οι όποιοι κομματικοί συσχετισμοί θεωρούν ότι είναι απαραίτητη η παρουσία της στο δημόσιο γίγνεσθαι!

Ακόμα κι αν μια αδυναμία της ήταν ότι δεν ενέπνευσε νωρίτερα τον απελθόντα γίγαντα της οικονομικής σκέψης, ώστε να αξιοποιηθούν, με κάμερες οι πρόσφυγες/ μετανάστες στον εντοπισμό της φοροδιαφυγής... το ζήτημα παραμένει: ήταν ή δεν ήταν «λάθος» ομολογημένο, η κυβερνητική της αξιοποίηση; Αν ήταν, γιατί επανεκλέγεται;

Αν δεν ήταν, για ποιαν αποτελεσματική διαχείριση καλούμαστε να ψηφίσουμε; Αντ’ αυτών των απλών ερωτημάτων, η επιτομή του λαϊκισμού μας έρχεται κατακέφαλα: η όποια κριτική τοποθέτηση για αυτά τα «αδιανόητα» είναι bullying και οφείλεται στο ότι είναι γυναίκα και αριστερή! Έλεος, Λάμαχε (οι)!

Από την άλλη μεριά; Τρέχα γύρευε! Σιγά-σιγά, μην ξυπνήσει η νύφη η πολύφερνη, η ευρωπαϊκή προσδοκία και χαθεί το κομματικό ... μπακάλικο.
Πάμε σ' εκλογές υπό εξής απίστευτο σχήμα: περίπου όλοι έχουν το ίδιο πρόγραμμα, συμπεφωνημένο και ψηφισμένο!

Πάμε σε εκλογές, χωρίς κανείς να μας ξεδιπλώνει το όποιο πρόγραμμα, τουλάχιστον των ελιγμών του.

Δεν είναι ότι χρεοκοπήσαμε, δεν είναι ότι είμαστε βαριά τραυματισμένοι ως μέτοχοι ενός κοινού ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, δεν είναι ότι δε διαθέτουμε στοιχειώδη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων, είναι ότι ζούμε με την προσμονή του δικού μας «μπακάλικου»...

Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος, ειλικρινά. Μπορώ όμως να μην είμαι; Θα δείξει...