Άφατος πόνος. Ανείπωτη τραγωδία. Εβδομηνταένας νέοι άνθρωποι, μετανάστες, πρόσφυγες, γυναίκες, παιδιά, πέθαναν από ασφυξία μέσα σε φορτηγό, μεταξύ Ουγγαρίας και Αυστρίας. Έχασαν οι δύσμοιροι τον επίγειο παράδεισο που κυνηγούσαν και απέδρασαν για τον επουράνιο.

Δυστυχώς.! Την περασμένη Παρασκευή. Οι άνθρωποι αυτοί γλύτωσαν πνιγμούς στη θάλασσα, τσαλαπάτημα σε σύνορα, σφαίρες φυλάκων, πείνα, εκμετάλλευση, πεζοπορίες, εξαθλίωση… στοχεύοντας στο όνειρό τους να πάνε στη Γη της Επαγγελία τους, αλλά στο τέλος τους κόπηκε η ανάσα μέσα στην καρότσα κλειστού φορτηγού. «Αν δεν σε πάρω με τη μια σε παίρνω άλλη», λέει μια κρητικιά παροιμία.

Το απερίγραπτο αυτό γεγονός θανάτου ανθρώπων από ασφυξία δυστυχώς εδώ και μήνες το έχουμε δει κατ’ επανάληψη στα πλεούμενα φέρετρα από Λιβύη προς Ιταλία. Περί τους 40 πέθαναν έτσι σε πλοιάριο προ δέκα ημερών και 51 σε άλλο, προχθές Τετάρτη.

Στους περίπου 75.000 πνιγμένους μετανάστες στα νερά της Μεσογείου, τους προ του 2014, που καθημερινά ατυχώς αυξάνουν και μάλιστα αλματωδώς, θα πρέπει να αρχίσουμε πλέον να προσθέτουμε και τους από ασφυξία καταλήγοντες τάλανες.

Τα τρέχοντα γεγονότα αποτελούν κορύφωση των επιχείρων της εδώ και χρόνια επιβληθείσης από τους Βόρειους «συμμάχους» μας, ετεροβαρούς προς τους Νότιους Ευρωπαίους συνθήκης, «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ».
Έγραφα σε σχετικό άρθρο μου εδώ, στη στήλη «Αιολίας λόγος» μετά τους πνιγμούς στην Λαμπεντούζα και το Φαρμακονήσι, αρχές του 2014, το παρακάτω:

«Μόνο όταν τούτη (σ.σ. η ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ) τροποποιηθεί σε βάση ορθολογισμού και ηθικής, απαλειφομένης της νοοτροπίας «τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου» των Βορειοευρωπαίων εταίρων, τότε ίσως το όλο σύστημα εξανθρωπιστεί.

Τότε, αυτά όλα τα δράματα που δυστυχώς αποτιμώνται σε περίπου 75.000 ψυχές πνιγμένων στα νερά της Μεσογείου την τελευταία δεκαετία, ίσως μειωθούν, αν δεν εκλείψουν παντελώς. Αν δεν γίνει αυτό, όσα μέτρα καταστολής, κέντρα υποδοχής (όπως της Μόριας), διαδικασίες ασύλου ή επαναπατρισμού, κ.λπ. κι αν υπάρξουν στην Ελλάδα, εκ δευτέρου στην Ιταλία αλλά και Ισπανία, το πρόβλημα δεν λύνεται. Θα εξακολουθήσουμε να θρηνούμε καθημερινά θύματα πνιγμού, αθώων».

Ακόμη βλέποντας το επιτεινόμενο φαινόμενο της προς την χώρα μας εισόδου λαθραίως ξένων, απευθυνόμενος με ανοικτή επιστολή μου στους βουλευτές της τότε συγκυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) το καλοκαίρι του 2014 τους ζητούσα να θέσουν το θέμα στην Κυβέρνηση, ώστε αυτή να προχωρήσει προς την Ε.Ε. στις απαιτούμενες ενέργειες για την τροποποίηση ή έστω τη βελτίωση υπέρ της χώρας μας της συνθήκης «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ».

Επειδή δε παρακολουθώντας τα γεγονότα κατά πως τα διεθνή ΜΜΕ παρουσίαζαν, ότι δηλ. στα παράλια της Μικράς Ασίας υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων ή και εκατομμύρια προσφύγων, μεταναστών, κ.λπ. περιμένοντες την ευκαιρία να περάσουν στα νησιά μας, τους έκανα την παραίνεση.

«Τούτο (η παρέμβαση τους) δε, μάλιστα να γίνει όσο το δυνατό γρηγορότερα, αφού οι εκτιμήσεις των διεθνών ΜΜΕ είναι ότι το φαινόμενο είναι συνεχώς ογκούμενο!»
Αυτό που ένας απλός πολίτης έβλεπε ως χιονοστιβάδα ογκούμενη να έρχεται κατά πάνω μας, οι μεγάλοι, οι τρανοί της ΕΕ δεν το έβλεπαν ή μάλλον έκαναν πως δεν το έβλεπαν.

Είναι χαρακτηριστικό να λεχθεί όταν εκ των πραγμάτων ετέθη επιτακτικά πια το μεταναστευτικό στην Ευρώπη, προ ενάμιση περίπου μηνός σε επί τούτου γενομένη Συνάντηση Κορυφής οι ηγέτες της ΕΕ στρουθοκαμηλίζοντες, αποφάσισαν λέει να αντιμετωπίσουν την περίπτωση περίπου 60.000 μόνο μεταναστών. Πότε δε αυτό; Όταν, μόνο στην χώρα μας το πρώτο εξάμηνο ήταν κοντά στα 150.000 άτομα (οι περισσότεροι Σύροι) και στην Ιταλία στα 100.000!

Οποίας της υποκρισίας το μέγεθος! Με τους εκρηκτικούς ρυθμούς εισόδου ξένων που βιώσαμε τις τελευταίες εβδομάδες τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ιταλία, οι αρχιερείς του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών άρχισαν να συνειδητοποιούν το μέγεθος των πραγμάτων και να «τύπτουν τα στήθη».

Ο Πρόεδρος Γιούγκερ σε μία κρίση συνειδήσεως βλέποντας το μέγεθος της κρίσης ανθρωπισμού και των ατελείωτων παράπλευρων απωλειών εκ της μαζικής εισόδου στην Ευρώπη όλων αυτών των σύγχρονων «αθλίων», είπε ότι δεν θα ήθελε να ζει σε μια τέτοια Ευρώπη...

Προ ολίγων τέλος ημερών η πολλή φράου Μέρκελ, το αφεντικό της Ε.Ε., δήλωνε περίπου: «Το μεταναστευτικό είναι ενδεχομένως μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ευρώπη (λέγε με Γερμανία) από ό,τι η Ελληνική κρίση». Ήταν δε σχεδόν άμεση η απόφασή της. Οι Σύροι πρόσφυγες να μην υπάγονται στις ρυθμίσεις που προβλέπονται στην «Δουβλίνο ΙΙ» και συγκεκριμένα να μην επαναπροωθούνται στη χώρα της πρώτης εισόδου τους. Εν προκειμένω στη χώρα μας. Ακόμα, το θέμα της χορήγησης ασύλου τους να εξετάζεται από τη Γερμανία, την Ολλανδία και άλλες χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης ή όπου αλλού είναι ο τελικός τους προορισμός.

Αυτό δηλ. που δεν το έθεσαν οι πολιτικοί, το έθεσε η ίδια η ζωή. Να αμφισβητηθεί εκ των πραγμάτων η «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ» με την μαζική είσοδο στην Ε.Ε. και δη στη Γερμανία προσφύγων από τη μαρτυρική Συρία. Θέλω να πιστεύω ότι τούτο το γεγονός, θα αποτελέσει την αρχή του «ξηλώματος» της συνθήκης αυτής που εξυπηρετούσε μόνο σκοπιμότητες των εμπνευστών της.

Το ράγισμα της «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ» που θέλω να πιστεύω ότι θα οδηγήσει στην αλλαγή της προς το ανθρωπινότερο, σε συνδυασμό προς το γεγονός ότι η Κυβέρνηση Τσίπρα κατάφερε να αποφύγει το Grexit, θα κάνει να μη γίνει η χώρα μας αποθήκη 3.000.000 ψυχών κάθε μορφής «ξένων» που υπολογίζεται ότι τελικά θα περάσουν τα σύνορα μας. Τούτο θα αποφύγει τα χειρότερα, με πρώτο και κυριότερο την αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού της και το ότι άλλο χείριστο ως λ.χ. κοινωνικό διαφορισμό, εκρήξεις κοινωνικές, συρράξεις, κ.ά.

Ελπίζω τέλος, ότι η νέα Κυβέρνηση η μετά την 20η Σεπτέμβρη δεν θα χάσει την ευκαιρία να επιδιώξει να πραγματοποιηθεί η αλλαγή της «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ», σπάζοντας έτσι το βρόχι αυτό το γύρω από το λαιμό της δύσμοιρης χώρας μας που την πνίγει εδώ και χρόνια.