Πάντοτε θεωρούσα ότι μόνο ο πλούτος που προέρχεται μέσω της ανάπτυξης, μπορεί να δώσει ευημερία και πρόοδο σε έναν τόπο ώστε οι άνθρωποί του να έχουν ένα «ευ ζην».

Έτσι πάντοτε προσπαθούσα να προβάλλω το όποιο συγκριτικό πλεονέκτημα ενός τόπου που με ενδιέφερε, στις κατά καιρούς δραστηριότητές μου και θέσεις που κατείχα στην καριέρα μου, που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να αποτελέσει τον πόλο επί του οποίου θα στηριζόταν η ανάπτυξη του τόπου αυτού.

Τούτο πάντα επεδίωξα βέβαια κατά προτεραιότητα για το γενέθλιό μου τόπο, τη Λέσβο, σε διάφορους τομείς και επιμέρους θέματα. Νεαρός Μηχανικός, μόλις είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο το 1970, είχα διαπιστώσει πως το μοναδικό στον Κόσμο μέγιστο μνημείο της φύσεως, το Απολιθωμένο Δάσος μας, όχι μόνο δεν είχε γίνει ως τότε ο πόλος ανάπτυξης κατά πώς θα μπορούσε γενικά του νησιού μας, αλλά τουναντίον με την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας και την αβελτηρία μας τούτο εξαφανιζόταν οσημέραι.

Τούτο το κατέστησα γνωστό όπου μπορούσα, ως επισπεύδων μέσω του Συλλόγου Αντισσαίων στην Αθήνα «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» (ως μέλος του Δ.Σ. τότε).

Αυτός που έδωσε την πρέπουσα προσοχή και δραστηριοποιήθηκε άμεσα και πολύ ενεργά παρ’ ότι τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα ως εκ της διακυβέρνησης της χώρας από τη Χούντα, ήταν ο αείμνηστος καθηγητής της Γεωλογίας, Ορυκτολογίας και Παλαιοντολογίας στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, Σάββας Αυγουστίδης.

Ως το 1973 που έφυγα για τις σπουδές του διδακτορικού μου στην Αγγλία, δεν είχε υπάρξει κάποια θετική έκβαση. Τα χρόνια πέρασαν και όταν γύρισα, αυτό που διαπίστωσα ήταν ατυχώς ότι ουδέν είχε γίνει προς την κατεύθυνση της Σωτηρίας κ.λπ. του Απολιθωμένου, αφού ουδείς άλλος υπήρξε σχετικά επισπεύδων.

Άρχισα να συζητώ το θέμα με διαφόρους και εκείνος ο οποίος με εγκαρδίωσε να ξεκινήσουμε την προσπάθειά μας προς την κατεύθυνση αυτή, ήταν ο αείμνηστος καθηγητής μου στο Β΄ Πρακτικό Μυτιλήνης Αθ. Τσερνόγλου.

Ήταν πάντα για μένα κάτι το ξεχωριστό ύστερα από χρόνια οι διάφοροι δάσκαλοί μου να με τιμούν με την εμπιστοσύνη τους και την εκτίμησή τους, ποικιλοτρόπως.

Με την παρότρυνση αυτού, αλλά επίσης και άλλου καθηγητού μου στην Άντισσα, του Πάνου Φραγκέλλη, προχωρήσαμε στη Δημιουργία Επιτροπής Αγώνα για τη Σωτηρία, Διατήρηση και Προβολή του Απολιθωμένου Δάσους, με επικεφαλής της το γράφοντα.

Η Επιτροπή αυτή είχε συντάξει σχετική Διακήρυξη το κείμενο της οποίας ακολουθεί και το είχαμε υποβάλει σε όλα τα συναρμόδια Υπουργεία. Η επιτροπή μας ανέστειλε τη δραστηριότητά της μετά την έκδοση του σχετικού Π.Δ. 443/85, ΦΕΚ 160/Β/ 19.9.1985 «περί Κηρύξεως του Απολιθωμένου Δάσους της νήσου Λέσβου ως Διατηρητέου Μνημείου της Φύσεως», αφού δι’ αυτού επιτεύχθηκε αυτό που δεν υπήρχε, δηλαδή η νομοθετική κάλυψη σε σχέση προς την προστασία του και κήρυξη του Απολιθωμένου Δάσους, ως χώρου χρήζοντος ειδικής προστασίας.

Τούτα έγιναν η απαρχή της αξιοποίησής του με τη δημιουργία θεσμικά αρμόδιου φορέα (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Σιγρίου) και την έκτοτε συνεχή επί τα βελτίω πρόοδό του με την αδιάλειπτο προσπάθεια των διοικούντων αυτόν, κατά πώς ευχάριστα διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια. Η ένταξή του στη χορεία του Δικτύου Γεωπάρκων τής UNESCO πρόσφατα παρέχει τη δυνατότητα να προσφέρει στο νησί μας αυτό που η μοναδικότητά του ανά τον Κόσμο υπαγορεύει.

Παρατίθεται ως ακολουθεί η Διακήρυξή μας, που τώρα πλέον έχει μόνο Ιστορικό χαρακτήρα.
«ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Στην Βορειοδυτική πλευρά της Λέσβου και ανάμεσα στο τρίγωνο των χωριών Άντισσας - Σιγρίου - Ερεσού βρίσκεται ο χώρος ύπαρξης ενός ξεχωριστού δημιουργήματος της Φύσης που είναι μεγίστης Επιστημονικής σπουδαιότητας και Εθνικής σημασίας, το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου.
Το φυσικό αυτό μνημείο, το ανεπανάληπτο Απολιθωμένο Δάσος του νησιού μας που είναι το μοναδικό σ’ όλο τον Κόσμο (μαζί μ’ εκείνο της Αριζόνας - ΗΠΑ), δυστυχώς λόγω του ότι ως τώρα έχει πλημμελή προστασία και ανύπαρκτη φύλαξη, υφίσταται ανεπανόρθωτη φθορά αφού καθημερινά ουσιαστικά λεηλατείται και καταστρέφεται κυρίως από τους επισκέπτες του.

Θεωρούμε ότι έναντι του Απολιθωμένου Δάσους όλοι οι Έλληνες αλλά ειδικότερα όλοι εμείς οι Λέσβιοι είμαστε ένοχοι για το έγκλημα της καταστροφής του που αδιάκοπα συντελείται μπροστά στα μάτια μας.
Αυτό το φυσικό μνημείο έγινε από τη φύση μόνο μια φορά κάτω από φυσικές συνθήκες που δεν επαναλαμβάνονται, σε Γεωλογικές εποχές παρωχημένες.

Αν δεν ενεργοποιηθούμε όλοι μας - επιστήμονες, πολίτες, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Πολιτεία - το μοναδικό αυτό μνημείο της Φύσης θα αφανισθεί και δεν πρόκειται να ξαναδημιουργηθεί άλλο όμοιό του, τουλάχιστον στη σύγχρονη Γεωλογική περίοδο του πλανήτη μας.

Έτσι εμείς οι Λέσβιοι επιστήμονες που υπογράφουμε την παρούσα διακήρυξη κινούμενοι από το ερέθισμα της επιστημονικής μας ευαισθησίας, ξεκινούμε Σταυροφορία για τη Σωτηρία του Απολιθωμένου Δάσους του νησιού μας. Ιδρύουμε δε την ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΛΕΣΒΟΥ (ΕΕΠΑΔΑ). Η κατοχύρωση της εταιρείας μας θα γίνει κατά τα προβλεπόμενα από τη σχετική νομοθεσία της Ελληνικής Πολιτείας

Έδρα της εταιρείας ορίζεται η Αθήνα, σκοποί δε αυτής είναι:
1) Η νομοθετική κάλυψη σε σχέση προς την προστασία του.
2) Η κήρυξη του χώρου του Απολιθωμένου Δάσους ως χώρος που χρήζει ειδικής προστασίας.
3) Η δημιουργία Εφορείας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου.
4) Η δημιουργία των απαραιτήτων έργων υποδομής προς το σκοπό της προστασίας του.
5) Η Τουριστική Προβολή του.
6) Η Επιστημονική έρευνα και επιστημονικές εργασίες προβολής του μέσα από τα πλαίσια αντιστοίχου έδρας στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Iδρυτικά μέλη ήσαν:
Παναγιώτης Ιορδάνης (δρ. Μεταλλειολόγος Μηχανικός), Καπετανάς Δημήτριος (Μηχανολόγος - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός), Παναγιώτης Παπατσίκης (Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και ΣτΕ), Νίκος Κουτρούπης (Μεταλλειολόγος Μηχανικός), Αθανάσιος Τσερνόγλου (Καθηγητής Φιλόλογος), Ειρήνη Κουφέλλη (Αρχιτέκτων Μηχανικός), Παναγιώτης Φραγκέλλης (Καθηγητής Φιλόλογος), Παναγιώτης Παπάνης (Πολιτικός Μηχανικός), Αθανάσιος Καραμιχαλέλλης (Εφέτης Διοικητικών Δικαστηριών), Κολοκοτρώνης Παναγιώτης (Μηχανολόγος - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός)».

Παραθέτω τα στοιχεία αυτών των 10 πρώτων υπογραψάντων τη διακήρυξη, αντίγραφο της οποίας έχω στα χέρια μου.

Εκ των πιο πάνω, εκτός του αξέχαστου καθηγητή μου Αθ. Τσερνόγλου, άλλος ένας ευπατρίδης Λέσβιος, εκ Βατούσης ορμώμενος, έχει αποδημήσει στας αιωνίας μονάς περί τα τέλη τού 2012, ο αείμνηστος Αθανάσιος Καραμιχαλέλλης, ο οποίος προσέφερε τα μέγιστα στην όλη προσπάθειά μας ως δικαστής που ήταν και γνώριζε τις νομικής φύσεως διαδικασίες. Στα δύο αυτά εκλεκτά τέκνα της Λέσβου, το παρόν σημείωμά μου ας αποτελέσει μνημόσυνο εκ μέρους όλων μας.