Ακριβώς τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο, βάλτε μια διαφορά λίγων ημερών πάνω - κάτω, έπινα το καφεδάκι μου με ένα φίλο, σε κεντρικό καφέ της πόλης των Ιωαννίνων. Όταν λέω φίλο, δεν εννοώ εκείνον με τον οποίο έχεις φάει ψωμί και αλάτι.

Εννοώ έναν πολύ καλό γνωστό, νέο παιδί με όρεξη για δουλειά και παραγωγικό σε όλα τα επίπεδα. Ένα παιδί χαρά Θεού, που και μόνο να μιλάς κάπου - κάπου μαζί του, κερδίζεις. Στην περίπτωσή μας, ελπίζω πως δε βγαίνει κάποιος χαμένος.

Θυμάμαι πως μόλις είχε βγει από μια περιπέτεια υγείας ενός συγγενικού του προσώπου και αυτό τον έκανε να αναθεωρήσει μερικές βασικές αρχές. Ξέρετε, είναι εκείνη η στιγμή που αφήνεις όλα τα άλλα πίσω και συνειδητοποιείς πως η υγεία είναι το παν.

Η στιγμή που διατυμπανίζεις δεξιά και αριστερά πως τα γράφεις όλα, πλην της υγείας, εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Που τα βλέπεις όλα μέσα από ένα αισιόδοξο πρίσμα και μένεις με το στόμα ανοιχτό, χαζεύοντας το θαύμα της ζωής, σα να χάνεσαι στα όμορφα χρώματα και σχήματα ενός καλειδοσκοπίου.

Αυτό σαν αίσθηση μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή και όχι μόνο. Μπορεί να σε κάνει έναν άνθρωπο της προσφοράς, χαμογελαστό, αλληλέγγυο, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά και την ευτυχία του συνανθρώπου. Συνήθως κρατάει για κανένα μισάωρο...

Το φιλαράκι μου, όμως, άντεξε. Πήγε κόντρα στην πεπατημένη και ξεπέρασε κατά πολύ το μισάωρο. Δε γνωρίζω με ποιον τρόπο τα κατάφερε, ποτέ δε μου είπε και δε μου απάντησε το παραμικρό στη συχνά ενοχλητική μου ερώτηση σχετικά με το τι πίνει. Φαντάζομαι πως τον βοήθησαν σε ένα βαθμό οι βιταμίνες κάθε πρωί και τα χαρτάκια που ίσως είχε κολλημένα στο ψυγείο, στη λεκάνη της τουαλέτας, στα ντουλάπια της κουζίνας, με την υπενθύμιση: «αισιοδοξία»! Έτσι το πήγε μέχρι τον Αύγουστο, τουλάχιστον. Εκεί, χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, χαθήκαμε...

Επιστρέφω τώρα στον προ ενός έτους καφέ, πίνω μια μπαγιάτικη γουλιά και συνεχίζω, δηλώνοντας πως από τη μεριά μου δε θυμάμαι κάτι, κάποιο σημάδι ή γεγονός που θα με έκανε να νιώθω ενθουσιασμένος. Απεναντίας. Ήμουν χαλαρός και ήρεμος, σα να μάζευα δυνάμεις για να τα καταφέρω στην πιο δύσκολη, όπως λέγανε όλοι, χρονιά. Δεν είχαμε δει τη φετινή...

Έτσι, την ώρα που το φιλαράκι μου πίστευε (;), παρασύρθηκε (;) από τον Κώνστα και τον Μπάμπη πως σύντομα θα δούμε φως στο τούνελ, εγώ από τη μεριά μου δεν έβλεπα καν το τούνελ! Δύο εντελώς αντίθετες απόψεις.

Κοιτάζαμε τον ίδιο πίνακα και ο καθένας μας έβλεπε ό,τι ήθελε...
Επανέρχομαι στο σήμερα, λίγες μέρες πριν για την ακρίβεια, ήπιαμε πάλι το καφεδάκι μας. Στο ίδιο μαγαζί. Ίσως πρέπει να το καθιερώσουμε πλέον. Να βγάζουμε και φωτογραφία, για να μετράμε τα σημάδια του χρόνου.

Απογοητευμένος πια, απορούσε για το πόσο έξω έπεσε στις προβλέψεις του, παραδέχτηκε πως είχα δίκιο και με αποκάλεσε «μαυρόγατα»!