Εν μέρει φαντάζομαι, αλλά και απ’ ό,τι είδα, το βράδυ της Δευτέρας πρέπει να ήταν σημαντικό έτσι κι αλλιώς για αρκετό κόσμο. Κάποιοι, για παράδειγμα, καθίσανε με προσοχή να δούνε και κυρίως να ακούσουνε, το τι θα έλεγε ο Προβόπουλος στη ΝΕΤ. Να ακούσουνε δηλαδή, γιατί τι να δούνε; Αν είναι όμορφος; Με το δίκιο τους. Στο κάτω - κάτω έχει πάντα σημασία και ιδιαίτερη βαρύτητα το τι θα πει ο πρόεδρος της Τραπέζης «της» Ελλάδος…

Απέναντι, κάποιοι άλλοι στήθηκαν σαφώς αρνητικά προκατειλημμένοι και παρακολουθήσαν τη συνέντευξη, με μοναδικό σκοπό να βγάλουν λίγο από το άχτι τους. Αν σκεφτούμε πως είναι ο ευκολότερος δρόμος, τότε μάλλον το καταφέρανε με άνεση…

Δίπλα υπήρξε μια μερίδα ανθρώπων που πέσανε πάνω στο «δρώμενο» και το προσπεράσανε, συνεχίζοντας ακάθεκτοι την περιήγηση στα υπόλοιπα κανάλια, λέγοντας μέσα τους ή και φωναχτά: «Άσε μας, ρε Προβόπουλε, νυχτιάτικα»!

Ως εδώ. Σε αυτό το σημείο κλείνω τον κύκλο των ενδιαφερομένων, συμπεριλαμβάνοντας και την παραπάνω ομάδα της απόλυτης απόρριψης για έναν και μοναδικό λόγο. Το κάνει συνειδητά, που σημαίνει πως ασχολήθηκαν σε προηγούμενο χρόνο και έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους.

Εκτός κύκλου μένουν όλοι όσοι ακόμη αναρωτιούνται το «ποιος είναι αυτός ο Προβόπουλος, ρε παιδιά»!!!
Τώρα τη δική μου κατάσταση, στην οποία είμαι σίγουρος πως βρέθηκε πολύς κόσμος, δεν ξέρω πού πρέπει να την εντάξω.

Εντός ή εκτός κύκλου; Και θα προσπαθήσω αμέσως να σας βάλω λίγο στο κλίμα.

Η ώρα, δύσκολη. Λίγα χρόνια πριν, αυτήν την ώρα θα ξεκινούσα τις ετοιμασίες μου για τη βραδινή μου βόλτα, ενίοτε την αποκαλούσαμε και «ξεσάλωμα». Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά έχουν αρκετή ώρα που κοιμούνται ταϊσμένα και ποτισμένα πλήρως! Το στομάχι μου έχει ξεκινήσει τη διαδικασία της πέψης και το ακούω καθαρά! Το απαραίτητο, χαλαρωτικό μπανάκι ανήκει ήδη στο παρελθόν. Πατζούρια και κουρτίνες κλειστά. Πόρτες κλειδωμένες, αν και δεν ξέρω γιατί! Ένα φως χαμηλό στο σαλόνι και εγώ καθισμένος στον καναπέ, αγκαλιά με την κούραση και όλες τις αηδίες της μέρας, καθώς και με ένα από αυτά τα… υγιεινά σνακ στο χέρι, αποφασισμένος για όλα!

Αρχίζει λοιπόν το δίδυμο Στάη - Προβόπουλου. Σας ορκίζομαι πως είχα όλη την καλή διάθεση να βρίσκομαι εντός κύκλου.

Και ήμουν τα πρώτα λεπτά. Στον πρόλογο της παρουσιάστριας…

Αμέσως μετά, αμέσως όμως, έχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου. Άντε να τεντώσω λίγο τα πόδια, άντε να τα βάλω πάνω στο τραπέζι και ξανά κάτω γιατί δε βολεύτηκα και με πόνεσε ο δικέφαλος, λίγο να ρίξω μια κουβέρτα πάνω μου με προσοχή μη χυθεί το σνακ, να ξύσω και λίγο τον κώλο μου που με έτρωγε, αποδιοργανώθηκα ο δόλιος!

Συνέχισα στο ίδιο τέμπο κάνοντας ένα μικρό προσωπικό «δικαστήριο». «Δώσε λίγο βάση, ρε άχρηστε, και όλο έτσι κάνεις», μέχρι που βγήκε η απόφαση πως πρέπει να εστιάσω την προσοχή μου. Τέλος!

Έκανα το λάθος να ακουμπήσω τον αγκώνα μου στο μαξιλάρι και το κεφάλι μου στην παλάμη. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου το κεφάλι μου άνοιγε λακκούβα στο μαξιλάρι και το σώμα μου βυθιζότανε στον καναπέ και σε ένα γλυκύτατο όσο και σπάνιο ύπνο. Κάπου - κάπου άκουγα σκόρπιες λέξεις, όπως «χρέος», «έλλειμμα», «Κύπρος», «δύσκολη θέση», και ηχούσαν σαν το χιλιοειπωμένο παραμύθι με τον κακό λύκο και το καλό, αλλά δυστυχώς τρυφερό, γουρουνάκι…

Τι θέλω να πω Σαββατιάτικα με όλα αυτά; Τίποτα! Πείτε εσείς ό,τι θέλετε. Μια ερώτηση μόνο να κάνω. Επανάληψη πότε έχει;