Εύθυμα, αλλά σοβαρά

«Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι.
Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει,
δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει,
τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.»
Αγάθων, 450 - 400 π.Χ.

«Η αγανάκτηση έγινε αιτία να απαλλαγούμε στην πλειονότητα από το σύνδρομο της κομματικής εξάρτησής μας», σκεφτόμουν, όταν εισόρμησε ο Νόντας αγριεμένος.

«Δεν πάω να ψηφίσω. Τους προ…, τους κερα…, τους πού…., τους κλέ…» Προσπάθησα να τον καλμάρω, πέσανε κι άλλα κοσμητικά επίθετα σε συνδυασμό με ελληνοπρεπείς μούντζες, σταμάτησα, έφυγε, κι απόμεινα με φίδια κι αλιγάτορες ζωσμένος.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Ένα κενό υπάρχει μπροστά μας που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει.

Δεν πέρασε πολλή ώρα, να κι ο Ντίνος απειλώντας πως θα τους μαυρίσει όλους.

«Αυτοί μας φέρανε την κρίση, αυτοί φέρανε τη Μέρκελ με τον αγκυλωτό σταυρό να μας κυβερνά, αυτοί βάλανε και στη Βουλή τον άλλο αγκυλωτό σταυρό να μας προστατεύει…», και οργισμένος να δηλώνει πότε λευκό και πότε κόμματα αλλιώτικα. Πρωτόγνωρα στον τόπο μας.

Το κεφάλι μου, ένα καζάνι που βράζει έμοιαζε, με βέλη και κύματα αφρισμένα να με απειλούν, όταν χτύπησε το βάρβαρο τηλέφωνο. Το σήκωσα, ακούστηκε γνώριμη η φωνή του γνήσιου Κρητικού με τα στιβάνια και το σφιχτοδεμένο κεφαλομάντηλο.

«Ελόγου σου είσαι, αντράκι μου;» ρώτησε και συνέχισε.

«Γροίκα ίντα θα σου πω.»

«Λέγε, Μανούσακα.»

«Τέλεψε, το λοιπό, η υπομονή μου. Να βάλουνε μυαλό ανάθεμά τσοι οι πολιτικάντες που μας ερεζιλέψανε. Και γράψε των Τουρκαλάδων να βλέπουνε τα δικά τους τα χάλια. Κι αυτηνής στο Δου Του Νου, πώς διάολο τη λένε, της κακάσχημης δα, πε τση να μαζώξει τη γλώσσα τση μην την κόψω. Και πε άλλο ένα σ’ ούλους. Έτσα που πάνε ούλοι τους, θε ν’ αρπάξουμε το Άγιο Λάβαρο απ’ τ’ Αρκάδι και κακά χαμπάρια, μήνυσέ τονε…»

Κι άντε να ηρεμήσω ο άμοιρος που αναρωτιέμαι πώς και φτάσαμε ως εδώ με μια αρρωστημένη πολιτική κι όζοντες, ασθμαίνοντες πολιτικούς; Οι ίδιοι τα λένε. Τα λένε, μα δεν κάνουνε τίποτα, εξόν να μας αραδιάζουν πάλι ψεύτικες υποσχέσεις και χρυσωμένα χάπια.

Κι εκεί που άρχισα να χαλαρώνω, ακούστηκε μια αδύναμη κραυγούλα στην άλλη μεριά του τοίχου. Ήτανε ένα κοριτσάκι 98 χρονώ, η κυρά Πολυξένη, στηριγμένη στα δυο μπαστουνάκια της.

«Θεέ και Κύριε! Κατό χρονώ κοντεύω, για να περάσω και τούτο το ρεζιλίκι. Ντρέπομαι και που το φέρνω στο νου μου!»

«Γιατί ντρέπεσαι, γιαγιά;»

«Να φανταστείς, Γιωργάκη μου, από τότε που γνώρισα τον κόσμο ετούτο, Κέντρο ψήφιζα, σαν τον κύρη μου και τον πάππο μου, κατά πού μου λέγανε. Και να. Τώρα με κάνανε ν’ αλλάξω. Μνήσθητί μου, Κύριε. Χάλασε ο κόσμος», κι όλο να χτυπιέται για το μεγάλο της αμάρτημα.

Και τούτο γιατί πολλοί έχουνε συνδέσει την πολιτική τους τοποθέτηση με το κληρονομικό δίκαιο και το κόμμα που υποστηρίζουν με την οικογένεια προπολεμικά.

Όχι μόνο οι ψηφοφόροι, αλλά (κι εδώ είναι το τραγικό) και οι πολιτικοί μας.

Βαρεθήκαμε να ακούμε τα ίδια ονόματα κι οικογενειοκρατίες στα τσιφλίκια τους δεκαετίες τώρα, όπως βαρεθήκαμε, δε θέλουμε υποψήφιους αθλητές, τραγουδιστάδες, μανεκέν και τα σόγια τους, επειδή απλά παίρνουν, σαν τον αποτυχημένο Σβαντζενέγκερ, ψήφους από τους θαυμαστές τους. Τι ξέρουν από πολιτική αυτοί;

Είναι ανάγκη, φίλοι μου, να διευρύνουμε, «πιστεύω» και προκαταλήψεις και το πολυτιμότερο αγαθό της δημοκρατίας, η ψήφος μας, να είναι αποτέλεσμα περισυλλογής, ωρίμου σκέψης, μελέτης πολλών παραγόντων κι απόρροια του γενικού κι όχι προσωπικού συμφέροντός μας.

Ο Θεός της Ελλάδας θα κάνει πάλι το θαύμα του. Φτάνει να δουλέψουμε σωστά, και να πιστέψουμε πως εμείς είμαστε η Ελλάδα και πρέπει να την προστατέψουμε.