- Ποιος;

- Εμείς και μην κάνεις την ψόφια!

Η Ελενίτσα άνοιξε την πόρτα με πρησμένα μάτια. Η παρέα μας όρμισε στο μικρό διαμέρισμα, κρατώντας ποτά και μια τούρτα που η Ελένη είχε στείλει στο πρόσωπο εν όψει της ονομαστικής του εορτής, αλλά αυτός όχι μόνον δεν την παρέλαβε, έβρισε και το ζαχαροπλάστη. Την επομένη, η μικρά ανέβηκε στη σχολή και τον είδε να φλερτάρει με μια κοπέλα. Πήγαμε στο ζαχαροπλαστείο, πήραμε το γλυκό κι οργανώσαμε ένα αυτοσχέδιο πάρτυ για την ερωτευμένη απελπισθείσα.

- Δε μου λες, Ελενίτσα, αυτή, η λεγάμενη πώς είναι;

Δεν υπάρχει γυναίκα που να βρίσκει ούτε καν ανεκτή την αντεράστρια.

- Χάλια! Αφού, αν δεν τους έβλεπα, δε θα περνούσε ούτε από το νου μου. Αυτός να καθυστερεί ένα τέταρτο να μπει στο μάθημα, να της μιλά κι εγώ να μην υπάρχω…

- Ευτυχώς που δεν παρέλαβε το γλυκό: έτσι που έβαλες τη φωτογραφία του επάνω, θα τον φας τώρα να τον ευχαριστηθείς και θα τον χ… ύστερα όλοι μαζί!

- Κατά βάθος το σεξ αυτό δεν είναι; Ικανοποίηση των ταπεινότερων αναγκών!

- Δεν ντρέπεστε επιτέλους καθόλου!

- Όχι, βρε Ελένη! Άσε τον άνθρωπο να ξελαμπικάρει, να σταματήσει να επιτίθεται και στον κόσμο!

- Ο κύριος Απόστολος τι κάνει;

- Δεν είναι σε θέση να μιλήσει! Τον βρέχουνε ακόμη! «Κορίτσια, αυτός είναι τρελός! Μου είπε ότι θα καλέσει την αστυνομία αν παραβιάσω το οικογενειακό του άσυλο.»

- Κύριε Απόστολε! Παρεξηγήσατε! Ξεροτήγανα με ποντικοφάρμακο θα πηγαίνατε; Μπορεί να είχε ο άνθρωπος κανένα συγγενή αστυνομικό κι ήθελε να του δώσει να δοκιμάσει. Ακόμη και στο άσυλο ανιάτων έχει επισκεπτήριο!

Η Ελενίτσα συνέχισε να έχει τις μαύρες της. Είναι νέα. Κάπου εκεί είπα να βοηθήσω, επιστρατεύοντας τις πολύτιμες εμπειρίες του παρελθόντος. Πήγα και την αγκάλιασα. Κάποιος έπρεπε να την αγκαλιάσει.

- Μια φορά κι έναν καιρό είχα ερωτευτεί κάποιον πολύ.

- Ποιον; Πότε;

- Δεν τον ξέρεις. Είναι από εκείνα τα αντισυμβατικά που μόνο η καρδιά καταλαβαίνει, αλλά αν ο άνθρωπος δεν αξίζει, φτάνεις να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.

- Αυτός δεν άξιζε;

- Όταν τον γνώρισα, πίστευα πως δεν υπήρχε άλλος σαν κι αυτόν.

- Και τι έγινε;

- Τίποτα. Εγώ τον αγαπούσα μόνο. Όταν χώρισε, περνούσα ώρες κάτω από το παράθυρό του, χωρίς να το ξέρει, περιμένοντας να σβήσει το φως. Να μην είναι μόνος. Τα πρώτα εκείνα Χριστούγεννα έπαθα κατάθλιψη, γιατί φοβόμουν ότι πονούσε, ότι είχε προβλήματα, συναισθηματικά, επαγγελματικά, οικονομικά, ότι υπέφερε. Εκείνο τον καιρό φοβόμουν ότι είχα ένα πρόβλημα υγείας. Πριν κάθε εξέταση, περνούσα απλώς να τον δω. Ώσπου ένα μεσημέρι, άρρωστη, τον είδα να φλερτάρει με το απόλυτο τίποτα. Και τον είδα και την επομένη. Και μέσα στο αμάξι του είχε το μαντήλι της. Και καθυστερούσε κι αυτός στη δουλειά του, για κείνη. Κι εγώ ήταν σα να μην υπήρχα.

- Και τι έκανες;

- Έπαψα να υπάρχω. Γι’ αυτόν. Ξαφνικά είδα ότι με κείνο το τίποτα ταίριαζε. Μ’ εμένα δεν ταίριαζε μόνο. Ό,τι του είχα προσφέρει, δεν ήταν τίποτα από αυτά που ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει.

- Του το είπες;

- Όχι! Η μαγεία έσβησε. Τον άνθρωπο που θέλω δίπλα μου, δεν τον φαντάζομαι μασκαρά, τον θέλω σοβαρό, αφοσιωμένο σε μένα. Σ’ όλα κυνηγώ μια ζωή την πρώτη θέση. Δε θα την κυνηγούσα στην καρδιά του άντρα που αγαπώ;

- Και;

- Ντράπηκα πολύ για τον εαυτό μου εκείνον τον καιρό. Μόνο αυτό με είχε μάθει ο μεγάλος μου έρωτας: να ντρέπομαι για μένα. Κι από τότε, ούτε να τον ξανακούσω δε θέλησα.

- Είσαι πολύ κτητική.

- Άρρωστα, αλλά, Ελένη, στη ζωή μόνο ένα πράγμα είναι σημαντικό: να έχουμε την υγειά μας!