Στο παρελθόν η επιστήμη θεωρούσε γενικά τον παθολογικό τζόγο ως μία παρόρμηση, παρά εθισμό. Μιλάμε δηλαδή μία συμπεριφορά που προκαλείται κυρίως από την ανάγκη ανακούφισης, παρά για τη λαχτάρα για ικανοποίηση. Το γεγονός ότι τα τυχερά παιχνίδια είναι όλο και πιο διαδεδομένα δημιουργεί την ανάγκη για περισσότερες και πιο αποτελεσματικές θεραπείες.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, τέσσερις στους πέντε Αμερικανούς αναφέρουν πως έχουν παίξει τυχερά παιχνίδια τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Στις μέρες μας άλλωστε δεν είναι ανάγκη κάποιος να φύγει καν από το σπίτι του για να ασχοληθεί με τα τυχερά παιχνίδια. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία σύνδεση στο διαδίκτυο με έναν υπολογιστή ή ένα τηλέφωνο. Επισκέπτεται απλά κάποιον ιστότοπο με αξιολογήσεις καζίνο, βρίσκει το πιο κατάλληλο και παίζει στη στιγμή. Βέβαια ο περισσότερος κόσμος δεν έχει κανένα πρόβλημα εθισμού.

Άλλες έρευνες έχουν επίσης δείξει πως περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εθισμένοι στον τζόγο από τα 20 και πλέον εκατομμύρια που  ασχολούνται σε τακτική βάση με αυτόν. Η έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει βελτιώσει δραματικά το λειτουργικό μοντέλο των επιστημόνων που ασχολούνται με τον κλάδο της νευρολογίας. Το μοντέλο αυτό ουσιαστικά μας δείχνει πως ο εγκέφαλος αλλάζει όταν αναπτύσσεται ένας εθισμός. Στο μέσο του κρανίου μας υπάρχει μία σειρά συνάψεων του εγκεφάλου. Όταν ξεκινούμε κάποια δραστηριότητα το συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου παράγει μία χημική ουσία, την ντοπαμίνη, που μας προσφέρει μια αίσθηση ικανοποίησης και μας προτρέπει να λαχταρήσαμε πχ. πλούσια γεύματα και άλλες απολαύσεις. Όταν πραγματοποιείται διέγερση με αμφεταμίνες, κοκαΐνη και άλλα ερεθιστικά ναρκωτικά, τα επίπεδα ντοπαμίνης που παράγονται φτάνουν να είναι έως και 10 φορές μεγαλύτερα από τα φυσιολογικά.

Η συνεχής χρήση τέτοιων φαρμάκων έχει επίδραση στο σύστημα αυτό που δημιουργεί το αίσθημα της ευφορίας. Οι εθιστικές ουσίες διατηρούν πολύ ψηλά τα επίπεδα της ντοπαμίνης με αποτέλεσμα να παρατηρείται μία διαδικασία προσαρμογής σε αυτή, που έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή τελικά όλο και μικρότερης ποσότητας και κατ’ επέκταση λιγότερο ισχυρά αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν ο εθισμός δημιουργεί τελικά ανεκτικότητα, απαιτώντας όλο και μεγαλύτερες ποσότητες της ναρκωτικής ουσίας προκειμένου αυτή να είναι αποτελεσματική. Σε σοβαρές περιπτώσεις εθισμού, όταν ο εγκέφαλος δεν εκκρίνει ντοπαμίνη για αρκετό διάστημα, ξεκινούν στερητικά σύνδρομα και κατάπτωση της κατάστασης του οργανισμού. Γι’ αυτό ακριβώς όσο πιο πολύ κάποιος χρησιμοποιεί ένα ναρκωτικό, τόσο πιο δύσκολο είναι να διακόψει τη χρήση του.

Κοινά στοιχεία τζόγου-ναρκωτικών όσον αφορά τον εγκέφαλο

Σύμφωνα με έρευνες, η παθολογικοί τζογαδόροι και οι εθισμένοι στα ναρκωτικά παρουσιάζουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Όπως ακριβώς οι εθισμένοι σε ουσίες αρχίζουν να επιζητούν όλο και μεγαλύτερη ποσότητα από αυτές, έτσι αντίστοιχα οι εθισμένοι στα τυχερά παιχνίδια αναζητούν εμπειρίες με μεγαλύτερο ρίσκο. Επιπλέον, θα πρέπει να σημειωθεί πως ορισμένοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι γονιδιακά, πράγμα που εξηγεί εν μέρει γιατί αναζητούν γενικότερα μεγαλύτερες συγκινήσεις. 

Υπάρχουν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ο τζόγος προκαλεί στον εγκέφαλο διαδικασίες που μάλιστα έχουν μεγάλη ομοιότητα με την πάθηση Πάρκινσον. Η πάθηση Πάρκινσον άλλωστε οφείλεται στην καταστροφή των νευρώνων που παράγουν την ντοπαμίνη σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου. Σχετική έρευνα μάλιστα έδειξε πως ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που πάσχουν από Πάρκινσον (2-7% που είναι αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό από το μέσο), ήταν παράλληλα και παθολογική τζογαδόροι. Η θεραπεία και η αποτοξίνωση για τη μία διαταραχή πιθανότατα έχει θετική επίδραση και στην περίπτωση της άλλης. Ερευνητές πιστεύουν πως σε μερικές περιπτώσεις τα φάρμακα που σκοπό κατά κύριο λόγο έχουν την αύξηση των επιπέδων της ντοπαμίνης, έχουν επίδραση στον εγκέφαλο με τέτοιο τρόπο που κάνουν πιο επιθυμητές της επιβράβευσης και το ρίσκο και συνεπώς πιο θελκτικά παιχνίδια, όπως είναι για παράδειγμα το πόκερ.

Δυστυχώς περίπου το 80% των παθολογικών τζογαδόρων ποτέ δεν αναζητούν θεραπεία, ενώ όσοι τελικά το κάνουν, σε ποσοστό 75% επιστρέφουν στις παλιές τους κακές συνήθειες. Ευτυχώς στις μέρες μας κάποια καζίνο προσφέρουν τη δυνατότητα στους παίκτες να απαγορεύσουν οι ίδιοι την είσοδο τους σε αυτά. Αυτή είναι άλλωστε μία επιλογή που υπάρχει ήδη στα περισσότερα διαδικτυακά καζίνο, ενώ πολλοί οργανισμοί και ομάδες που ασχολούνται με την αντιμετώπιση του εθισμού, ζητούν το συγκεκριμένο μέτρο να επεκταθεί σε περισσότερα επίγεια καζίνο.