Τώρα που η συμφωνία των Πρεσπών πέρασε από την ελληνική βουλή, έτσι όπως πέρασε, αφήνοντας πίσω της πολλές εκκρεμότητες για το μέλλον εντός και εκτός Eλλάδας, φαίνεται ότι οδεύουμε για τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις όπου εκ των πραγμάτων θα μιλήσει ο λαός, αυτός που θα κατευθυνθεί στις κάλπες για να στείλει και το δικό του σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση! Μετά την ...αριθμητική της Βουλής με την καταμέτρηση των υπέρ και των κατά της κυβέρνησης και των Πρεσπών, που εδώ και εβδομάδες ήταν το επίμαχο θέμα, έρχεται η ...αριθμητική του εκλογικού σώματος για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και ενδεχομένως και τον κάθε «κατεργάρη» στον πάγκο του. Και απ’ ότι φαίνεται πολλοί είναι εκείνοι που θα κατευθυνθούν στον ...πάγκο, όταν θα ανοίξουν οι κάλπες, όποτε αυτές γίνουν. Και μιλάμε για τις εθνικές εκλογές, που παραμένουν ακόμη απροσδιόριστες χρονικά, αφού πολλά θα κριθούν από τις πολιτικές εξελίξεις που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα και με το δεδομένο ότι ήδη είναι γνωστό ότι ο Μάιος βγάζει ευρωβουλευτές, δημάρχους και περιφερειάρχες και επαναχαράζει τους πολιτικούς συσχετισμούς, που από τις κάλπες κάθε άλλο παρά... δημοσκοπικοί είναι. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η κυβέρνηση, για την ακρίβεια ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα ...ρισκάρει για να κάνει τις βουλευτικές εκλογές, όταν το πιθανότερο αποτέλεσμα από τις κάλπες του Μαΐου μπορεί να είναι από απογοητευτικό έως οδυνηρό και πάντως αρκετά απίθανο ικανοποιητικό. Γιατί κατά παράδοση η ψήφος των ευρωεκλογών, όπου δεν διακυβεύεται η κυβέρνηση της χώρας, είναι συνήθως ψήφος διαμαρτυρίας στους κυβερνώντες, δηλαδή, ένα μήνυμα προς αυτούς για να διορθώσουν πολιτικές. Σε ό,τι αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές οι κυβερνώντες έτσι κι αλλιώς δεν περιμένουν πολλά, οι προσδοκίες τους είναι χαμηλές, αφού η αδυναμία τους στον αυτοδιοικητικό χώρο είναι δεδομένη και εμφανής και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, ούτε από τους πιο φανατικούς υποστηριχτές του κυβερνώντος κόμματος.

Γι’ αυτό και το πότε θα γίνουν οι βουλευτικές είναι ζητούμενο που έχει και το ρίσκο του. Θα γίνουν πριν το Μάιο, πριν -δηλαδή- ανοίξουν οι απανωτές αυτές κάλπες, από τις οποίες δεν προσδοκά και τα καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και ενώ θα είναι νωπή -ακόμη- η θετική αύρα από τα κοινωνικά μέτρα που σχεδιάζει άμεσα να προωθήσει η κυβέρνηση -βλέπε αύξηση κατώτατου μισθού, προστασία πρώτης κατοικίας, 120 δόσεις σε ασφαλιστικά ταμεία και εφορεία κ.α.- ώστε αυτά να αποτυπωθούν και στην κάλπη δίνοντας «μπόνους» στο κυβερνητικό κόμμα, αν όχι για πρωτιά, που απ’ τις δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται, τουλάχιστον μείωσης της διαφοράς που είναι και το μεγάλο ζητούμενο. Ή θα γίνουν μαζί με τις άλλες τον Μάιο, όπου ενδεχομένως η όποια διαμαρτυρία του εκλογικού σώματος «εκτονωθεί» εκτός της κάλπης των βουλευτικών, που επίσης είναι επιθυμητό από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Ασφαλώς υπάρχει και η τρίτη εκδοχή, αυτή της εξάντλησης της τετραετίας, που επισήμως διακηρύσσει και ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη, μόνο που ο Οκτώβριος είναι πολύ μακριά και οι αντοχές της κυβέρνησης, αν το αποτέλεσμα από τις κάλπες του Μαΐου είναι απογοητευτικό, δεν είναι δεδομένες. Εκτός και αν επικρατήσει η άποψη, την οποία ενστερνίζονται και πολλά στελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού, που σιτίζονται από την κυβέρνηση, να παραμείνουν στις θέσεις τους μέχρι τέλος, εξαντλώντας και την τελευταία μέρα!

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι τελικά θα προτιμήσει ο Τσίπρας, γιατί σε τελική ανάλυση ο πρωθυπουργός θα αποφασίσει. Το βέβαιο είναι ότι θα εξαντλήσει όλα τα «όπλα» του, ως τακτικιστής που είναι, ώστε να επιδιώξει το καλύτερο αποτέλεσμα γι’ αυτόν και το κόμμα του, προσβλέποντας και στην επόμενη μέρα που έτσι κι αλλιώς έχει πολλούς αστάθμητους παράγοντες, όπως είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και η απλή αναλογική που ...περιμένει στις μεθεπόμενες εκλογές!

Είναι βέβαιο ότι η εμπειρία από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας του μέχρι πρότινος κυβερνητικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και η τωρινή συνέχεια του, με τους διαφόρους υποστηριχτές της κυβέρνησης, αποτελεί ξεχωριστή παρακαταθήκη στην πολιτική ιστορία του τόπου μας που έρχεται να προστεθεί σε παλιότερες καταστάσεις που βίωσε αυτός ο τόπος. Είναι η πρώτη φορά που «η πρώτη φορά Αριστερά» ανέλαβε μόνη της κυβερνητικές ευθύνες και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο, που δεν σήκωνε «πειραματισμούς» και εύκολες αποφάσεις και για όλα αυτά κρίνεται καθημερινά και θα κριθεί και με την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος προσεχώς και σε πολλές κάλπες.

Το δυστύχημα είναι ότι μετά τόσα χρόνια μνημονίων και πρωτόγνωρης λιτότητας, όπου όλη η ελληνική κοινωνία πλήρωσε με την περαιτέρω φτωχοποίησή της και ενώ η μια κυβέρνηση διαδέχτηκε την άλλη και όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις, από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό μέχρι τη σημερινή διακυβέρνηση δοκιμάστηκαν, η χώρα και η κοινωνία δεν κατάφερε να ορθοποδήσει ακόμη. Και αυτό είναι το τραγικό, ότι μετά 10 σχεδόν χρόνια κρίσης ουσιαστικά βρισκόμαστε στην ίδια εκκίνηση, όταν άλλες χώρες -που πέρασαν όπως εμείς περιπέτειες- τα κατάφεραν και κάνουν το επόμενο βήμα τους. Και αυτό γιατί κατάφεραν στοιχειωδώς να συνεννοηθούν οι πολιτικές δυνάμεις και να χαράξουν αυτό το επόμενο βήμα. Αυτό είναι το παράπονο της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, ότι η κρίση δεν μας έκανε σοφότερους και το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να πορεύεται διχασμένο, διχάζοντας και τον ελληνικό λαό, που αναζητά σε πλήρη σύγχυση, διέξοδο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.