«Η παράσταση είναι μια συνάντηση φορέων πολιτισμών, οι οποίοι είναι κοντά και μακριά ταυτόχρονα. Οπότε ήδη το “Ακραιόφιλο” φέρει δύο πολιτισμούς. Και η ομάδα μας είναι έτσι, πολυπολιτισμική. Έλληνες, Γάλλοι, Τούρκοι. Αυτό που μου αρέσει στον τρόπο της Ελιζαμπέτ, είναι ότι αξιοποιεί τις διαφορετικές γλώσσες που ακούγονται στην παράσταση με αποτέλεσμα να αντανακλάται η ομορφιά της διαφορετικής μουσικής που έχει η κάθε γλώσσα», ανέφερε η ίδια.

Η παράσταση είναι σε τρεις γλώσσες: Ελληνικά, Γαλλικά και Τουρκικά και το παιχνίδι των γλωσσών και των διαφορετικών πολιτισμών δένει πολύ καλά με το κείμενο. Με βάση τα νοήματα του κειμένου, η σκηνοθέτις επιλέγει τη μία ή την άλλη γλώσσα, κι αυτός ο τρόπος ταιριάζει ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο έργο της Μπαντεά.

Ο ήχος

Το ηχητικό κομμάτι της παράστασης, εξηγεί η Κυριαζή, θα είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον, καθώς «θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια αφήγηση με μουσικό τρόπο: Κάθε λέξη, πέρα από το νόημα της, έχει και έναν ήχο. Οπότε γίνεται ένα παιχνίδι με το νόημα και τις λέξεις της ίδιας της φράσης, όπως περνάει από γλώσσα σε γλώσσα και φυσικά δεν έχει τις ίδιες αναφορές για τον καθένα.

Αλλιώς θα ακούσουμε εμείς το σ’ αγαπώ και αλλιώς ένας Γάλλος. Το αναφέρει και η Μπαντεά στο κείμενο της, κάποια στιγμή λέει “σου αρέσουν τα Αγγλικά ε;” και αναφέρεται στην ερευνήτρια που κάνει όλες αυτές τις επιλογές στην Αγγλική, που δεν είναι η μητρική της, πράγμα που της προσφέρει μια απόσταση, οπότε ενδεχομένως τής είναι και πιο εύκολο. Νομίζω ότι υπάρχει ένα υπονοούμενο εκεί και για τη γραφή της Μπαντεά, που δεν γίνεται στα Ρουμάνικα αλλά στα Γαλλικά».

Το έργο

Το έργο αφορά τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, που στην ουσία οι επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους, μοιάζουν, καθώς είναι εγκλωβισμένοι σε αυτές και δεν τους εκφράζουν. Εκεί παίζει πολύ και με την σύγχρονη επικοινωνία που γίνεται μέσω κινητών, υπολογιστών κτλ., που απλώνεται σε όλο τον κόσμο εύκολα, αλλά στην ουσία δεν υφίσταται πραγματικά.

Η μία από αυτές τις ιστορίες αφορά μια ερευνήτρια, η οποία μελετά τα ακραιόφιλα - μικροοργανισμούς, που αναπτύσσονται σε ακραίες συνθήκες. Αυτό γράφτηκε για το Φεστιβάλ της Αβινιόν, για ένα κομμάτι του φεστιβάλ που ονομάζεται «θέατρο και επιστήμη», οπότε ήταν ένας διάλογος της τέχνης του θεάτρου με την επιστήμη. Ενώ η αγάπη της ηρωίδας είναι τα ακραιόφιλα, φτάνει να εργάζεται σε μια πολυεθνική, η οποία καταστρέφει αυτό το περιβάλλον στα βάθη των ωκεανών.

Οι άλλες δύο ιστορίες, αφορούν ένα στρατιώτη στις ΗΠΑ που χειρίζεται drones, με τα οποία φτάνει μέχρι και να σκοτώνει υπόπτους στο Πακιστάν. Η άλλη έχει να κάνει με έναν σύμβουλο πολιτικού, ο οποίος αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή τον πήγε...

Πρόκειται για τρεις ξεχωριστές ιστορίες που δεν μπλέκονται μεταξύ τους, αλλά μέσα από σκέψεις και από πρόσωπα που έρχονται σαν μνήμες ή όνειρα, αυτοί οι τρεις άνθρωποι περνάνε μια διαδρομή και συνειδητοποιούν τι συμβαίνει στη ζωή τους. «Ευτυχώς το έργο τελειώνει με ένα άνοιγμα για το μέλλον, ότι δηλαδή θα μπορούσαν πραγματικά να καταφέρουν να κάνουν κάτι διαφορετικό», καταλήγει μεταξύ άλλων η Κυριαζή.

Οι συντελεστές

Σκηνοθεσία: Elizabeth Marie, Μετάφραση: Ρηνιώ Κυριαζή, Μουσική και σύνθεση ήχων (επί σκηνής): CyrilAlata, Σκηνογραφία: RaffaëlleBloch και GrégoirePerrier, Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας, Ηθοποιοί: JackReinghardt, Ρηνιώ Κυριαζή, SelinAltiparmak, Ιάσων Bitter Κουρούνης.