«Γράφω για να συντηρώ τις αναμνήσεις, που ‘ρχονται συχνά στο μυαλό μου και μ’ αυτό τον τρόπο βρίσκομαι για κάποιο διάστημα συντροφιά με γνώριμα πρόσωπα και πράγματα. Σχεδόν όλα βιώματά μου. Η ζωή μου η ίδια, πίσω από ένα θαμπό κρύσταλλο.

Έτσι αρχίζω να βάζω τις ψηφίδες των σκέψεων μου τη μια πλάι στην άλλη, τις αναμνήσεις σε μια σειρά κι αφήνω ανοιχτή μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσει αυτό που ‘χω εντός μου. Στόχος μου δεν είναι να δημιουργήσω τέχνη αλλά να αποκαλύψω τα βαθύτερα συναισθήματά μου. Γι’ αυτό βλέπετε να κυριαρχούν κυρίως αυτά, οι ευαισθησίες μου και σε πολλές περιπτώσεις κάποιες εσωτερικές μου ανησυχίες. Έτσι γινόταν πάντα. Κι έκτοτε… το γράψιμο έγινε το γλυκό μου βάσανο.

Απωθημένα υστερόγραφα μιας διαδρομής, ενός παρελθόντος από εκείνα που κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί αρνούμαστε να τοα αφήσουμε όπως κι αυτό αρνείται να μας αφήσει. Απίστευτο πώς καταφέρνω να επικεντρώσω την προσοχή μου πάντα στα υστερόγραφα και στον απόηχό τους…».

Τα παραπάνω είναι από την εισαγωγή του Στράτου Δουκάκη στο βιβλίο του με τον τίτλο «Υστερόγραφα μιας διαδρομής» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Στις σελίδες του στεγάζονται κείμενα, πεζά και ποιήματα, δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Εμπρός», στο ιστολόγιο «Μηθυμναίος», στην εφημερίδα της Νέας Υόρκης και σε άλλα έντυπα και εφημερίδες. Στο πρώτο μέρος βρίσκουμε τα πεζά και στο δεύτερο που έχει τον τίτλο «Φραγμέντα» τα ποιήματα.

«Ανυποψίαστο ποιητή» χαρακτηρίζει τον Στράτο Δουκάκη και «Λυρικά κομψοτεχνήματα» τα κείμενά του ο Δημήτρης Νικορέτζος, στον πρόλογο του βιβλίου. «Κατά βάθος ο Δουκάκης, αν και περιφέρεται γύρω από φιλοσοφικές ενατενίσεις, είναι ένας εικαστικός, έχοντας εξαιρετική περιγραφική ικανότητα, χρωματίζοντας τα τοπία που περιγράφει με ζωγραφικές πινελιές, δίνοντας χρώμα στις αισθήσεις.

Τα λόγια του σού ανοίγουν διάπλατα τις θύρες της μνήμης, σου αποκαλύπτουν εικόνες και εποχές ωραϊσμένες από την παιπάλη της λήθης, σχεδόν μαγικές, τότε που στις αυλές μοσχοβολούσαν τα τριαντάφυλλα κι η θάλασσα, με την αρμύρα των φυκιών, στραφτάλιζε στο πρωινό χαμόγελο του ήλιου.

Κι εδώ, βέβαια, μιλώ για τη Μήθυμνα, τότε που στο ευλογημένο αυτό χωριό της Αιολίδας, κατέβαινε απ’ τα ντερσέκια η μυρωδιά του νιουφούρνιστου ψωμιού, που στα περιβόλια ευώδιαζε το άρωμα του κολοκυθολούλουδου και του πεπονιού και το στόμα της στάμνας, στο μολυβιάτικο παραθύρι, δροσολογούσε απ’ το αγιασμένο νερό, που ανάβλυζε απ’ τα κορφοβούνια της λεσβιακής γης» γράφει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Νικορέτζος.

Ο Στράτος Δουκάκης γεννήθηκε στη Μήθυμνα. Το 1963 μεταναστεύει στη Βενεζουέλα όπου ασχολείται με το εμπόριο. Εκεί έμεινε επί 41 χρόνια, μέχρι το 2004, οπότε και επέστρεψε στην Ελλάδα. Την εμφάνισή του στα γράμματα έκανε το 1974 με ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αιολικά Γράμματα» του Γιώργου Βαλέτα. Στη Βαλένσια της Βενεζουέλας, όπου ζούσε, εκδίδει για δύο χρόνια, τη δεκαπενθήμερη ελληνική εφημερίδα «Άνθρωποι», παράλληλα δε επιμελείται και παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή «Ελληνικοί Αντίλαλοι».

Στα γράμματα η παρουσία του γίνεται έντονη από το 2000 έως το 2003, όπου αρθρογραφεί τακτικά στο ΑPN καθώς και σε διάφορες ελληνικές ιστοσελίδες ανά τον κόσμο. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών - Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων» και συμμετέχει με κείμενά τους στις Ανθολογίες της Ένωσης.

Από το 2003 μέχρι και το 2012 αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Εμπρός» της Λέσβου. Άρθρα του επίσης έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα συλλογικά περιοδικά και εφημερίδες.