Η πρώτη ηδονή στον κρόταφο, Έναν άντρα που τον λένε και Βικέντιο και Βαν Γκογκ, Η παράλειψη της Μάτα Χάρι, Σαν καλός Σαμαρείτης, Εμμονές και ψυχανεμίσματα, Η τελευταία των Μοϊκανών, Ο δικός της αέρας, Τα ερημικά μου καλοκαίρια είπατε;, Μία ακόμη τελευταία φορά.

Αυτοί είναι οι τίτλοι των εννέα διηγημάτων της νέας συλλογής της πολυβραβευμένης πεζογράφου Ζυράννας Ζατέλη (Θεσσαλονίκη, 1951), η οποία το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της.

Για το περιεχόμενο των διηγημάτων διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Το βιβλίο διαβάζεται ως καλειδοσκοπική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, ως ασπρόμαυρη μυθοπλασία με πρωταγωνιστές όλους τους έμψυχους και άψυχους κατοίκους του ζατελικού κόσμου. Συγγραφείς και οδοιπόροι, γνώριμοι και άγνωστοι, πληθωρικές υπάρξεις και ευδαίμονες μελαγχολικοί, γραφομηχανές που δεν σωπαίνουν αλλά και τσιγάρα-θέλγητρα που αναβοσβήνουν σε κάθε σελίδα του βιβλίου μαρτυρούν παράξενες συμπτώσεις, ιερές βλέψεις, επιθυμίες ανεκπλήρωτες και γι’ αυτό άφθαρτες, θανάτους-έρωτες συχνά παράφορους, γρίφους και μυστικά που αποκαλύπτει ο χρόνος, ο ίδιος ο αυτουργός που τα απέκρυψε. Σπαράγματα μιας εξομολόγησης, που αναδίδει ομίχλη και σκιές σαν γνήσιο παραμύθι, με ιστορίες που γράφτηκαν στην πυρά και ενίοτε στην στάχτη της.»