Στις 2 Δεκεμβρίου 2016 , με άρθρο μου στο «ΕΜΠΡΟΣ» και με τίτλο «Τουρκική προκλητικότητα-Ελληνικές υποχρεώσεις (Bölge’nin Kabadayı)», είχα επισημάνει την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, όπως παρουσιάζονταν τότε λίγους μήνες μετά το «αποτυχημένο και κατευθυνόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα» της 15ης Ιουλίου. Η οποία εκφράζεται από τον πρόεδρο της Ρ.Τ. Ερντογάν , με υπερφίαλη γλώσσα και με συνεχείς αναφορές στο ένδοξο Οθωμανικό παρελθόν και την άλωση της Κωνσταντινούπολης, που προδίδει τον ενδόμυχο φόβο, ότι αν και έχουν περάσει πέντε αιώνες και πλέον, αισθάνονται ακόμη ξένοι στη Μικρά Ασία. Σε συνδυασμό δε με την ανατολίτικη μοιρολατρία (Κισμέτ), διαισθάνονται ότι κάποια μέρα στο μέλλον ίσως ξαναγυρίσουν στις στέπες της κεντρικής Ασίας. Για τούτο οι τούρκοι επίσημοι, επαναλαμβάνουν μονότονα τις οθωμανικές κατακτήσεις, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή με κέντρο τη λεκάνη της Μεσογείου ήκμασαν μεγαλύτερες αυτοκρατορίες σε έκταση και χρονική διάρκεια, αλλά τελικά διαλύθηκαν .  

Τουρκική Επιθετική Πολιτική  

Πέρα από τις ψυχοπνευματικές ανησυχίες του τούρκου προέδρου και της μεγάλης πλειοψηφίας του τουρκικού λαού, πρέπει να επισημάνουμε ότι μετά το πραξικόπημα με μεθοδευμένες και εκφοβιστικές τακτικές πραγματοποιήθηκε και συνεχίζεται βήμα-βήμα η μετατροπή της χώρας σε ένα ισλαμό -φασιστικό κράτος, στο οποίο συνυπάρχουν μαζί στην εξουσία οι ισλαμιστές και οι ακροδεξιοί «γκρίζοι λύκοι», κάτω από το «μανδύα του δήθεν λαϊκού κράτους» με μία «ανενεργή βουλή» και όλες τις εξουσίες στα χέρια ενός ατόμο , του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν και της ομάδας που τον περιβάλλει. Η σταδιακή, μέσω του πολιτικού Ισλάμ και των διαφόρων θρησκευτικών ταγμάτων (tarikât), μετατροπή της Τουρκίας σε ένα ιδιότυπο ισλαμικό κράτος, είναι ήδη εμφανή στην κοινωνία (αντιμετώπιση γυναίκας), στην εκπαίδευση (εισχώρηση των βακουφιών των θρησκευτικών ταγμάτων στη δημόσια εκπαίδευση), στον πολιτισμό κλπ.  

Στις σχέσεις με τη χώρα μας συνεχίζεται από τη μεριά της τουρκικής κυβέρνησης με αυξομειώσεις, ανάλογα με τις ανάγκες του εσωτερικού ακροατηρίου και τα μηνύματα που θέλει να δώσει ο τούρκος πρόεδρος σε άλλους διεθνείς αποδέκτες, η επιθετική πολιτική με έργα (παραβιάσεις, παραβάσεις, προσφυγικές ροές, παράνομες έρευνες στην ελληνική και στην τουρκική ΑΟΖ κλπ) και με δηλώσεις κατά της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού λαού, που δεν αρμόζουν στη διπλωματική γλώσσα. Τα χρόνια όμως που μεσολάβησαν από το 2016 μέχρι και σήμερα, που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, συντελέστηκαν δραστικές αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή.  

Η Τουρκία, με μια πρωτοφανή ανάπτυξη της αμυντικής της βιομηχανίας (συμπαραγωγές με ξένες χώρες, εμπλοκή του ιδιωτικού κεφαλαίου) δημιούργησε ένα αξιόμαχο στρατό, μετά τις μαζικές εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν το αποτυχημένο πραξικόπημα. Με συνεχή δε στρατιωτική εμπλοκή, του τουρκικού στρατού παράλληλα με ιδιώτες μισθοφόρους (τζιχαντιστές, συριακή αντιπολίτευση κλπ) , στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στο Β. Ιράκ, πέτυχε να καταστεί ρυθμιστής των εξελίξεων στις πολύπαθες αυτές χώρες και με ταυτόχρονη διαφήμιση των επιθετικών όπλων που παράγει, να εξασφαλίσει αγοραστές ακόμα και μέσα στο ΝΑΤΟ.  

Ωθούμενος ο τούρκος πρόεδρος από τα νέο-οθωμανικά του όνειρα και υποστηρίζοντας το κίνημα των «Μουσουλμάνων Αδελφών», ήλθε σε αντιπαράθεση με τις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής και σε συνδυασμό με την οικονομική αστάθεια, λόγων της συνεχούς πτώσης της λίρας και των τεράστιων δαπανών στην άμυνα και στις υποδομές της χώρας, βρέθηκε για λίγο διάστημα, κυρίως μετά την εκλογή Biden στις ΗΠΑ, απομονωμένος. Αλλά σαν «δώρο εξ ουρανού» ήλθε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο συνεχιζόμενος πόλεμος με αβέβαιο τέλος, που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να βγει από τη διπλωματική απομόνωση. Χρησιμοποιώντας δε τη στρατηγική αξία των Στενών των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, ακολουθεί μια εξισορροπητική πολιτική μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ -ΕΕ , ουσιαστικά μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Αρνήθηκε να λάβει μέρος στις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και παράλληλα πουλά όπλα στην Ουκρανία (UAVs, πυρομαχικά, οπλισμό κλπ) με τα οποία σκοτώνονται ρώσοι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης. 

Το όνειρο του Προέδρου Ερντογάν  

Η οικονομική όμως δυσπραγία και οι επιπτώσεις από τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία επιδρά αρνητικά στους τούρκους ψηφοφόρους και η εκλογική απήχηση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (AKP-MHP) έχει κατρακυλήσει κάτω από το 40% και τίθεται εν αμφιβολία η επανεκλογή του τούρκου προέδρου στις επικείμενες εκλογές (πρόωρες ή κανονικές τον Ιούνιο 2023), που αποτελεί στόχο του Ταγίπ Ερντογάν από το 2002. Διότι τότε συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας (Νοε. 1923) από τον Κεμάλ Ατατούρκ, πάνω στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και με τη βοήθεια που του πρόσφερε η αποτυχημένη Μικρασιατική Εκστρατεία, που στη τελευταία τραγική φάση της οδήγησε το σύνολο του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, στο ξεριζωμό από τις εστίες του και στην αναγκαστική προσφυγιά. 

Τι χρειάζεται λοιπόν ο τούρκος πρόεδρος για να επανεκλεγεί, μια «επιτυχία απέναντι στον προαιώνιο εχθρό», ώστε να οδηγήσει την Ελλάδα σε αναγκαστικές διαπραγματεύσεις και να ζητήσει επίσημα την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης της 24 Ιουλίου 1923 (Χάρτης 1). Η τελευταία, σύμφωνα με το νέο-οθωμανικό σκεπτικό , οδήγησε στην απαξίωση του «Εθνικού Συμβολαίου - Mişâk-ı Millî» των Τούρκων , που συντάχθηκε στην Άγκυρα το 1919 και ψηφίστηκε ομόφωνα στην Οθωμανική Βουλή τον Ιαν. του 1920 (Χάρτης2) 1. Το «ξήλωμα» της Συνθήκης της Λωζάννης θα επιτευχθεί, σκέφτεται ο «πονηρός ανατολίτης», αν αναγκάσουμε την Ελλάδα να αποδεχθεί την αποστρατικοποίηση των νησιών του Β. Α Αιγαίου, (Λήμνος -Σαμοθράκη -Λέσβος-Χίος-Σάμος- Ικαρία) και της Δωδεκανήσου. Τούτο θα αποτελέσει την «κερκόπορτα» για την απώλεια του μισού Αιγαίου σε ξηρά και σε θάλασσα με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη τη χώρα. Οι τούρκοι εκ φύσεως επιθετικός λαός, όπως έχει δείξει η ιστορία, έχει «ανατολίτικη υπομονή» και ξέρει να περιμένει. Η στρατηγική και οι στόχοι της χώρας δεν διαφοροποιούνται σε κάθε κυβερνητική αλλαγή, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα είναι συχνό φαινόμενο και αποτέλεσμα της έλλειψης κεντρικού οργάνου προβλεπόμενου από το Σύνταγμα, που να τα καθορίζει και να τα αναπροσαρμόζει, πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα του λαού και όχι των ξένων.

Διεθνείς Προβλέψεις-Ελληνικές Θέσεις  

Η μη κατασκευή οχυρών και βάσεων στη Λήμνο και στη Σαμοθράκη, μαζί με την Ίμβρο και την Τένεδο και τα Στενά, προβλέπονταν στη Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά ακυρώθηκε από τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936, με την οποία επανεξοπλίστηκαν τα Στενά και παραχωρήθηκε ο απόλυτος έλεγχος τους στην Τουρκία. Άρα και για τα ελληνικά νησιά έχει ήδη αρθεί ο περιορισμός.  

Για τα νησιά Λέσβο-Χίο-Σάμο-Ικαρία υπήρχε ανάλογη πρόβλεψη στη Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά με το δικαίωμα της αυτοάμυνας που παρέχει ο χάρτης του ΟΗΕ, απέναντι σε μια Τουρκία που διατηρεί κατά μήκος των Μικρασιατικών παραλίων μια Στρατιά και όλο τον αποβατικό της στόλο σε συνδυασμό με τα πολεμικά αεροδρόμια που υπάρχουν στη Δυτική Μικρά Ασία και το κυριότερο με την τουρκική επιθετική πολιτική στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, είναι αναγκαία και επιτακτική η εξασφάλιση της άμυνας των Νησιών. Η διεθνιστική αντίληψη της «καλής γειτονίας» και η εξασφάλιση της «σταθερότητας της Ν.Α πτέρυγας» του ΝΑΤΟ, αποτελούν δικαιολογίες για τους «αστράτευτους» των κολλεγίων, που βλέπουν τα πάντα μέσα από το οικονομικό πρίσμα και αγνοούν ιστορικά προηγούμενα και την καθημερινή παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας.  

Για τα νησιά της Δωδεκανήσου υπάρχει σχετική πρόβλεψη στη Συνθήκη των Παρισιών του 1947, με την οποία παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία, αλλά προβλέπεται η διατήρηση εθνικής φρουράς ανάλογα με το πληθυσμό. Επί πλέον η ύπαρξη απέναντι στο Ακσάζ της ομώνυμης τουρκικής ναυτικής βάσης με συνεχή ελλιμενισμό διαφόρων ναυτικών μονάδων, δίδει το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Ιδιαίτερα δε μετά το «τελευταίο τουρκικό παραλήρημα» Ερντογανικού τύπου με καταβολές από την πρώην πρωθυπουργό Τσιλέρ για το «Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας-Mavi Vatan», παρέχει στην Ελλάδα το δικαίωμα να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του χερσαίου και του θαλάσσιου χώρου, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες.  

Γνωρίζει πολύ καλά ο τούρκος πρόεδρος ότι κανένα από όσα εδάφη, που κατέχει προσωρινά στη Συρία και στο Ιράκ δεν θα διατηρήσει, αν λήξουν οι εχθροπραξίες και επικρατήσει ειρήνη στη πολύπαθη Μέση Ανατολή. Μόνη «ελπίδα του» παραμένει η σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου ικανοποίηση των φιλοδοξιών του. Η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ, ο ΟΑΣΕ κλπ και κυρίως οι Μεγάλες Δυνάμεις, δεν πρόκειται να προστρέξουν για βοήθεια αν η Ελλάδα εμπλακεί σε θερμό επεισόδιο ή σε πόλεμο με την Τουρκία, το ίδιο έγινε στην Κύπρο και στο θερμό επεισόδιο των Ιμίων και γίνεται σήμερα στην Ουκρανία. Η « σύνεση και η ψυχραιμία» με την οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα η κάθε ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύεται μέχρι σήμερα ανεπαρκής τρόπος, διότι εκλαμβάνεται σαν «ηττοπάθεια», που στην ουσία εξάπτει το φανατισμό και τη βουλιμία της Τουρκίας. Ιδιαίτερα αυτή την κρίσιμη περίοδο οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις των ξένων « να τα βρούμε μεταξύ μας» κάνουν ακόμη πιο επιθετικό το γείτονα, που θέλει μέσα στην ανασφάλεια και την οικονομική κρίση που επικρατεί στην Ευρώπη και σε όλο τον Κόσμο, να προωθήσει τις επιδιώξεις του σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Τότε θα προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία με το σύνθημα της μερικής εκπλήρωσης του «Εθνικού Συμβολαίου», που αγνόησε ο Κεμάλ και θα προσπαθήσει να τον αντικαταστήσει στις «καρδιές και στα μυαλά των Τούρκων». 

Συμπέρασμα  

Αν θα το πετύχει εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Με τη σκέψη εκατό χρόνια πίσω, όταν η «γάγγραινα του εθνικού διχασμού» οδήγησε στη μη εκπλήρωση του «Μικρασιατικού Ονείρου», ας αναλογιστούν η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας, τα πολιτικά κόμματα, η εκκλησία, η επιχειρηματική ελίτ αλλά και ο απλός λαός ότι, άλλη γραμμή άμυνας για τον Ελληνισμό δεν υπάρχει, παρά μόνο η θάλασσα που ενώνει τα Νησιά με την Μικρασιατική γη και οι δυτικές όχθες του Έβρου ποταμού. Όσο αντιλαμβάνεται και εκτιμά η Τουρκική ηγεσία ότι θα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος αν αποτολμήσει να επιβουλευτεί την ελληνική κυριαρχία, δεν θα το τολμήσει ποτέ.  

Οι «σειρήνες» της ειρηνικής συνύπαρξης και της οικονομικής εκμετάλλευσης των πιθανών πλουτοπαραγωγικών πηγών του βυθού του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, ισχύουν όταν έχεις ένα ειρηνικό και δημοκρατικό γείτονα. Τούτο δυστυχώς δεν θα υπάρξει ποτέ στην περιοχή μας, είτε μείνει είτε φύγει από την εξουσία ο Ερντογάν. 
 

1. Όπως φαίνεται στο Χάρτη η τότε Τουρκία απαιτούσε και συνεχίζει και σήμερα να «ονειρεύεται» τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία όταν υπογράφτηκε η Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου 30 Οκτ 1918 , με την οποία έληξαν οι εχθροπραξίες μεταξύ των της Αντάτ και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συγκεκριμένα, Ανατολικά του Νέστου ποταμού, Νησιά Αιγαίου (δεν είχε αναγνωρίσει την απελευθέρωση από τις Ελληνικές Δυνάμεις το 1912) , Βόρεια Συρία , Κιρκούκ-Μουσούλη - νότια Γεωργία.