Αποβραδίς ήταν φορτωμένος ο καιρός. Όλη νύχτα φυσούσε. Το πρωινό ξημέρωσε συννεφιασμένο και βροχερό. Οι στάλες πέφτουν, επίμονα και βασανιστικά, στα τζάμια και τα θολώνουν. Κυλάνε πάνω στη λεία επιφάνειά τους και ζωγραφίζουν λεπτές αυλακιές. Μοιάζουν με διαδρομές που καμμιά σχέση δεν έχουν μ’ αυτές που σχεδιάζω στο μυαλό μου. Πώς να κρατηθώ μακριά τους όταν αυτές επιμένουν να τρυπώνουν μέσα μου, σαν απρόσκλητοι επισκέπτες και να μ’ αναστατώνουν. Εικόνες στοιβαγμένες, ξεδιπλώνονται, η μια μετά την άλλη, ξεχύνονται και σέρνονται σαν τραίνο πάνω σε ράγες σκουριασμένες απ’ το χρόνο. Δίνουν βόλτες και… κάνουν κύκλους. Αυτό το λένε ζωή. Ένα τόσο μεγάλο δώρο. Ζωή! Μια τόση δα μικρή λέξη… για τόσες ατέρμονες διαδρομές.
Με σύμμαχο τη βροχή και οδηγό τις στάλες, ξεφυλλίζω τις σελίδες της κι ανακαλύπτω ανθρώπους, συμβάντα, λεπτομέρειες, εικόνες… Μορφές που ξαφνιάζουν κι ύστερα χάνονται. Φωνές, χαμένες κι αυτές, που σώπασαν, που δε θα ακούσω ξανά… Σκέψεις, πάθη, αδυναμίες, προσδοκίες… Έτσι ελίσσεται η ζωή. Τι να προφτάσεις απ’ όσα, ακατάπαυστα, περνούν μπροστά σου, τόσο ραγδαία που δε σου αφήνουν χρόνο να τα ξεδιαλύνεις. Περνώ το χέρι μου και διώχνω τη σκόνη, να φανούν τα ίχνη τους. Ν’ ανακαλύψω κομμάτια κι αφορμές, αστάθμητες εξελίξεις, κακές εκτιμήσεις κι αδικαιολόγητες εμμονές. Τρέχω ανάμεσα στη χαρά, την ευτυχία και τη θλίψη… να βρω την αρτηρία της φυγής. Ένα εισιτήριο για ’κείνη την οδό ονείρων. Όλα είναι ένας δρόμος και η ψυχή μου λαβύρινθος, που όχι μόνο κυβερνά αλλά κατασκευάζει και αδιέξοδα με τα υλικά που συνυπάρχουν μέσα της.

Ε, εσύ ταξιδιάρη λογισμέ! Νοιάζομαι και του φωνάζω: Πρόσεχε! Μπορεί να σε βοηθά το νήμα που ξετυλίγεις να βρεις το δρόμο, όμως ένα λάθος να κάνεις, ένα μονοπάτι να πάρεις στραβά, σε οδηγεί σε άγνωστα τοπία και σε μπερδεύει σε όνειρα ξένα, ασθενικά κι ανήμπορα, μ’ ένα σωρό ερωτηματικά να τα σκιάζουν.  Απόδειξη τρανή πως, κάποιες φορές, η ζωή δεν πραγματώνει τα όνειρα των ανθρώπων… τα ανατρέπει. Έτσι απροσδόκητα, οι όποιες επιλογές καθορίζουν και τη μοίρα τους. Κι αν κάποιο χάζι έχει η ζωή, αυτό οφείλεται στα περίεργα γυρίσματα και στις ανατροπές. Αλλιώς θα ήταν ένα πολύ ανιαρό παιχνίδι.
Γι’ αυτό, άσε το γινάτι, δεν έχει νόημα ν’ αγανακτείς, να γκρινιάζεις, να απογοητεύεσαι… ό,τι κι αν συμβαίνει. Η ζωή ξέρει και τα ρυθμίζει όλα - τις μικρές και τις μεγάλες τύχες των αποφάσεών μας - με βάση τα δεδομένα που κάθε φορά τής δίνουμε. Κι αν τέλος δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, να φιλιώνεις τότε μαζί της και να τη δέχεσαι όπως είναι. Μια φράση που μου ’ρχεται συχνά στο νου είναι τούτη: «Μη γράφεις τη ζωή με “ήττα”…». Δεν ξέρω αν είναι από διαβάσματα ή από κάτι άλλο που δε θυμάμαι τώρα, μα δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό της. Είναι από τις φράσεις που μένουν… κληρονομιά παρηγορητική και ελπιδοφόρα.
Ήθελα, εκβιάζοντας τα συναισθήματά μου, να μιλήσω γι’ αυτή την έγνοια. Η περιπλάνηση στη βροχή μούσκεψε και κομμάτιασε τις εικόνες. Απλώνω τα χέρια μου να τις πιάσω, να ενώσω τα κομμάτια τους και να τα ταιριάξω με τη σωστή πλευρά τους. Το ταξίδι με κούρασε και η πραγματικότητα άφησε, προ πολλού, πίσω της και το τελευταίο κάτι της φαντασίας. Εν τω μεταξύ, έξω, η βροχή δυναμώνει. Τα τζάμια έχουν θολώσει κι άλλο. Νωπή η σκέψη βαραίνει μες τη συννεφιά και η καρδιά μου γυμνή… έχει στήσει καρτέρι. Ευτυχώς, που δεν μπάζει…