*Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης

Το νέο πολιτικό εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα βρίσκεται, πλέον, προ των πυλών. Οι κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού, άλλοτε διακριτικές και άλλοτε στοχευμένες, δείχνουν ότι η απόφαση έχει ληφθεί: η επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι απλώς ζήτημα χρόνου, αλλά στρατηγικής. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν θα ιδρύσει κόμμα. Αυτό είναι δεδομένο, έχει ξεπεραστεί. Το ουσιώδες είναι τι είδους κόμμα θα είναι αυτό και σε ποιους θα απευθυνθεί.

Διότι, αν ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να επαναλάβει το ίδιο πείραμα με τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες συνταγές που απέτυχαν παταγωδώς, τότε δεν θα πρόκειται για «νέα αρχή» αλλά για ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας. Και είναι απορίας άξιο πώς πολλοί από τους πρώην συνοδοιπόρους του - εκείνοι που επί χρόνια λειτουργούσαν περισσότερο ως βαρίδια παρά ως δημιουργικές δυνάμεις - εμφανίζονται τώρα ως πρόθυμοι «συνοδοιπόροι της επόμενης ημέρας». Η Αριστερά στην Ελλάδα μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε μια διαρκή ανακύκλωση προσώπων και ιδεών που δεν πείθουν πια κανέναν πέρα από τους ήδη πεισμένους.

Αν το νέο κόμμα του Τσίπρα περιοριστεί στη λογική μιας «μετα-ΣΥΡΙΖΑ» συσπείρωσης των απογοητευμένων, των πικραμένων και των επαγγελματιών του αντιδεξιού μετώπου, τότε η πολιτική του απήχηση θα εξαντληθεί γρήγορα στα όρια ενός 8% με 10%, εκεί όπου παραδοσιακά κινείται το ιδεολογικό υπόστρωμα της ελληνικής Αριστεράς. Για να έχει ουσιαστικό πολιτικό αποτύπωμα, ο Τσίπρας οφείλει να ξανασυστηθεί. Να απευθυνθεί σε ένα κοινό που δεν νοσταλγεί την περίοδο του 2015 αλλά αναζητά ένα νέο, προοδευτικό αφήγημα, ρεαλιστικό και σύγχρονο.

Η πρόκληση δεν είναι μικρή και το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Ο Τσίπρας καλείται να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να μεταβεί από την πολιτική του καταγγελτικού λόγου σε μια πολιτική προτάσεων, από το ιδεολογικό βάρος της Αριστεράς σε μια πιο ανοιχτή, κεντροπροοδευτική αντίληψη και θέτοντάς το συμφέρον της χώρας στην πρώτη γραμμή. Αν θέλει να έχει νόημα η ύπαρξη του νέου κόμματος, πρέπει να χτίσει έναν φορέα που να θυμίζει το ΠΑΣΟΚ της γενιάς του, δηλαδή ένα κόμμα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με κοινωνική ευαισθησία, και που ήξερε να αφήνει άπαντες ικανοποιημένους αν και τις τελευταίες δεκαετίες πληρώνουμε εμείς το ταμείο.

Η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει, όπως έχει αλλάξει και το πολιτικό της κέντρο βάρους. Ο κόσμος που κάποτε ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρήσει το παλιό σύστημα ή ήθελε το διαφορετικό, το καινούριο και να ζήσει την «Πρώτη Φορά Αριστερά», σήμερα δεν αναζητά επαναστάσεις, αλλά σταθερότητα, σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα. Αν ο Τσίπρας το αντιληφθεί αυτό, μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι με αξιώσεις. Αν όχι, τότε το νέο εγχείρημα θα αποδειχθεί απλώς μια ακόμα εκδοχή του ίδιου έργου, με διαφορετικούς τίτλους και ίσως λίγο πιο μοντέρνο λογότυπο.

Η Αριστερά χρειάζεται επανεκκίνηση, όχι επανάληψη. Και η κοινωνία, αν κάτι περιμένει από τον Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι να αναστήσει το 2015, αλλά να προτείνει ένα 2030 που θα μοιάζει με την Ελλάδα της κανονικότητας, όχι της αυταπάτης. Μένει να φανεί αν ο πρώην πρωθυπουργός θα επιλέξει να γίνει ηγέτης μιας νέας εποχής ή καθρέφτης ενός παλιού εαυτού.

*Ο Στρατής Κοκκινέλλης είναι φιλόλογος - δημοσιογράφος