Σε δέκα μέρες περίπου θα έχουμε τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, που παλαιότερα, τότε που οι νομάρχες διορίζονταν από την κυβέρνηση, τις λέγαμε «δημοτικές εκλογές». Κανονικά στις εκλογές αυτές θα έπρεπε, πηγαίνοντας στην κάλπη, να έχουμε στο νου μας τα τοπικά προβλήματα, με σκοπό να διαλέξουμε τα πρόσωπα εκείνα τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι κατάλληλα για να τα αντιμετωπίσουν.
Θα έπρεπε, αλλά έλα που οι ηγέτες και των δύο κομμάτων εξουσίας (τρομάρα τους) αποφάσισαν να δώσουν στις εκλογές πολιτικόν ή, ακριβέστερα, κομματικό χαρακτήρα. Ο ένας με την ελπίδα να εκβιαστεί ο «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός (Σολωμός) και να τον ξαναψηφίσει και ο άλλος για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Όπως θα έχετε παρατηρήσει, αγαπητοί αναγνώστες, από τις άφθονες δηλώσεις και διακηρύξεις τού ενός εκ των ηγετών απουσιάζουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα βγει ο τόπος από την κρίση, πέρα από εκείνες τις προτάσεις που υλοποιούν τις επιταγές του μνημονίου. Όσον αφορά τον έτερον, το περιεχόμενο των δηλώσεών του είναι ένα: οι σημερινοί είναι μεγαλύτεροι κλέφτες από τους χτεσινούς. Κατά τα λοιπά και στων δύο τις δηλώσεις αφθονούν τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», όπως πάντοτε.
Φυσικά δεν προτείνω αποχή από τις εκλογές, όχι μόνο γιατί έχει καεί η γούνα μας από εκείνη την Αποχή, αλλά γιατί δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα, προτείνω να ψηφίσουμε οπωσδήποτε, αλλά να τους α-ψηφίσουμε. Να αγνοήσουμε όσους υποψηφίους έχουν πάρει, φανερά ή κρυφά, το «χρίσμα» από τα δύο μεγάλα κόμματα και να ψηφίσουμε είτε πραγματικά ανένταχτους και ανεξάρτητους από κόμματα υποψήφιους (δεν ξέρω αν υπάρχουν αληθινοί τέτοιοι) ή υποψήφιους που συνδέονταν με τα μικρά κόμματα, το Κ.Κ.Ε., το Συνασπισμό, τους Οικολόγους. Τότε πραγματικά η ψήφος μας θα πάρει χαρακτήρα τιμωρίας των «μασκαράδων και απατεώνων, που μας κυβερνούνε τώρα αιώνες» (Βάρναλης).
Μαζί με τα δύο μεγάλα κόμματα που πρέπει οπωσδήποτε να τιμωρήσουμε βάζω και ένα μικρό: το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, γιατί με ενοχλεί η ταχτική του, που ταλαντεύεται μεταξύ του βραχυπροθέσμου επικοινωνιακού συμφέροντος και του εντυπωσιασμού, ο άκρατος λαϊκισμός του, ο «διπλός» λόγος του και βεβαίως οι ακραίες πεποιθήσεις του, τις οποίες ο ευέλικτος αρχηγός του κόμματος μπορεί και αποκρύπτει, τα στελέχη του όμως τις προβάλλουν με μεγάλο τουπέ, είτε γιατί είναι άπειρα ακόμα με τα κόλπα της πολιτικής είτε γιατί είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές του.
Προσωπικά κατηγορώ πολλούς από τους πολιτικούς μας και για κάτι άλλο, που πολύ δικαιολογημένα θα θεωρηθεί τελείως δευτερεύον αλλά είναι η αδυναμία, η πετριά, αν θέλετε, που ανέκαθεν έχω, και συγχωρέστε με γι’ αυτό, να θέλω να υπερασπίζομαι την ελληνική γλώσσα, που την κακοποιούν βάναυσα. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Από το εξ απαλών ονύχων που ο πρωθυπουργός μας θεωρούσε πως σημαίνει ακροθιγώς, τα γλωσσικά μαργαριτάρια που αφθονούν στα λεγόμενα της υπουργού Παιδείας και διά βίου Μαθήσεως (όχι παίζουμε), ως τη γλωσσική ανεπάρκεια των ΛΑΟτινών και κυρίως του αρχηγού τους, που μιλούν «με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά» (Καβάφης), λέγοντας εδώδιμους και εννοώντας τους εντόπιους, αποθλωλά πρόβατα τα απολωλότα και μύρια άλλα.