Ελλάδα, η χώρα του υπαρκτού ρατσισμού; Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα, μια εθνικιστική υστερία, που δίνει τροφή σε δημιουργία εθνικιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τα ε­πεισόδια που έχουν προκαλέσει κατά καιρούς! Δυστυχώς, βρί­σκουν πρόσφορο έδαφος στις ευάλωτες νεανικές ψυχές. Εισβάλ­λουν ακόμη και στα σχολεία. Στους τοίχους αρκετών σχολείων, βλέπουμε γραμμένα με μπογιά, συνθήμα­τα, όπως: «Θάνατος στους Αλβανούς», «υπέρ πάντων Ελλάς», «έξω οι ξένοι», υπο­γραμμένα με τα …ιδεολογικά τους σύμβολα, δηλαδή με σβάστικες, φλόγες, κέλτικους σταυρούς…  Μα, ήταν παιδιά!!!, θα πούμε οι δημοσιοκάφροι κι έγραφαν στον τοίχο με μπο­γιά... Εσείς λοιπόν παιδιά και νέοι, με τις όποιες εμφανίσεις, που νομίζετε ότι πήρατε το δρόμο της …επανάστασης, για να κάνετε πραγματικότητα το όνειρο σας, γνωρίζετε ότι ελληνικό ήταν το σχολείο που καταστράφηκε πριν λίγα χρόνια στη γερμανική πόλη Βούπερταλ α­πό ομάδα νεοναζί; Η εποχή που η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες, δεν είναι τόσο μακρινή, για να έχουμε ξεχάσει τα πάθη της και τις συ­νέπειες του ρατσισμού. Αλήθεια, γιατί; Είμαστε πιο σκουρόχρωμοι άραγε; Είμαστε ξέ­νοι; Ικανοί για έγκλημα;

Η ιστορική συνείδηση χάνεται στους νέους της γενιάς μας… Δεν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας σαν συνέχεια αυτής των προ­ηγουμένων γενιών. Θεωρούμε ότι τα γεγονότα συμβαίνουν αυθαί­ρετα γύρω μας, έξω από την ιστορική συνέχεια. Εμείς πρέπει να αναζητήσουμε την εμπειρία των παλιών. Θέ­λουμε όχι να μάθουμε από το παρελθόν, αλλά να κερδίσουμε την ανεκτίμητη κληρονομιά μας! Όσο το ψάχνουμε, ανακαλύπτουμε ότι η αμνησία μας δεν είναι φυσική, είναι ηθελημένη και επιβεβλημένη από τάχατες καλοπροαίρετους, που …δεν θέλουν η νέα γενιά να τραυματιστεί και να φορτιστεί με ενοχές του παρελθόντος. Επι­βεβλημένη από τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, συνειδητούς  «απολίτικους» αστούς «ιστορικούς», ακροδεξιούς, φιλοναζί… δημιουργώντας ανιστόρητους, «απολίτικ» νέους,  σαν το φοιτητή που συνάντησα προχθές στο κέντρο της Μυτιλήνης, και αρνούνταν την ύπαρξη του ολοκαυτώματος!

Δεν είναι ζήτημα αναμνήσεων και αποτροπιασμού για τα δια­πραχθέντα εγκλήματα. Ο ρατσισμός είναι αποτρόπαιος γιατί σή­μερα ισχύει ο λόγος του! Γιατί είναι ζήτημα του παρόντος. Οι σφαγές που έγιναν στον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία, συμβαίνουν και σήμερα. Σαν τώρα θυμάμαι στο Βούκοβαρ, ένα παιδί, που ο πατέρας του σκοτώθηκε στο Σεράγιεβο, να λέει: «Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα τον πατέρα μου, τον ονειρεύτηκα εξεπίτηδες»…  Και εμείς λοιπόν …εξεπίτηδες πρέπει να συναντηθούμε με τους νεκρούς του χτες, γιατί χωρίς αυτούς, δεν θα ήμασταν εδώ σήμε­ρα. Στους τοίχους των θαλάμων αερίων, οι μελλοθάνατοι, λίγες στιγμές πριν συναντήσουν το θάνατο, χάραζαν με τα νύχια τους τη φράση «ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ»! Πρέπει να τους απαντήσουμε ότι δεν θα ξεχάσουμε… Γιατί αυ­τό που έγινε, αν ξεχαστεί, θα επαναληφθεί. Να ξεχάσεις, σημαίνει να προδώσεις. Αυτοί που ξεχνούν, είναι καταδικασμένοι να ξαναρχίσουν. Με τη μνήμη κατανικιέται ο θάνατος. Οι νεκροί παύουν να είναι πτώματα. Γίνονται παράδειγμα με αυτό που έζησαν, αυτό που μας δίδαξαν…

Ξέρει άραγε ο «απολίτικ» φοιτητής, τι είναι το ολοκαύτωμα; Ολοκαύτωμα σημαίνει γλωσσολογικά, τη θυσιαστήρια φλόγα που καίει τα πάντα χωρίς να αφήνει ίχνη. Αλλά αντί να καίει οτιδήποτε άλλο, καίει ανθρώ­πους, με δήμιους πάλι …ανθρώπους. Δεν πρόκειται για το δράμα των Εβραίων, αλλά για το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου... Εξ ίσου θύματα ήταν οι κομμουνιστές, οι τσιγγάνοι, οι αλλόθρησκοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι ψυ­χικά άρρωστοι, οι ανάπηροι κλπ. Η χώρα μας έχει αμέτρητα θύματα μαζικών εξοντώσεων. Καλά­βρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Καισαριανή, Κούρναβο... Ατέλειωτος ο κατάλογος... Δεν πρόκειται απλά για εν θερμώ σε συνθήκες πολέμου και κα­τοχής δολοφονία αντιπάλων, καταστολή εξεγερμένων ή εξόντωση αθώων για αντίποινα. Αυτά ο ναζισμός τα εφάρμοσε εκτεταμένα, αλλά δεν τα εφεύρε αυτός…

Το ολοκαύτωμα είναι η εν ψυχρώ δολοφονία εκατομμυρίων, που μελετήθηκε και σχεδιάστηκε λεπτομερειακά, προετοιμάστηκε ιδε­ολογικά, οργανώθηκε γραφειοκρατικά και καταγράφηκε στατιστι­κά, μια δολοφονία που έγινε με μόνο κριτήριο τη διαφορά. Εκατομμύρια άνθρωποι εκτελέστηκαν! Εκατομμύρια συνο­λικά και ο καθένας τους χωριστά. Δεν θα τους αφήσουμε στα α­ζήτητα της Ιστορίας! Δεν μπορούμε να τους αναφέρουμε απλά σαν α­ριθμούς. Ο καθένας τους προσωποποιεί τη μνήμη ενάντια στη λήθη, εκφράζει το βέτο ενάντια στο έγκλημα. Απέναντι στο σύγχρονο ρατσισμό, είμαστε απλοί θεατές; Απέναντι στους σύγχρονους παραλογισμούς, μέσα από το λάκκο των λεόντων, πρέπει να προτείνουμε μια γλώσσα που δεν χωρίζει, αλλά ενώνει τους λαούς…
…ο Δανιήλ.