Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Έλεγα, έπειτα από σιγή ενάμιση περίπου χρόνου απ’ το τελευταίο δημοσίευμα του «Εμπρός» με τίτλο «Καταρρέει το Σάρλιτζα», της Μαρίνας Πολλάτου, ότι το αμαρτωλό αυτό θέμα πάει να ξεχαστεί. Όμως, να πάλι, ένα πρόσφατο άρθρο της ίδιας καλής δημοσιογράφου (12 Μαΐου 2009) το ξαναφέρνει στην επικαιρότητα: Ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης δηλώνει ότι μπορεί το κράτος να αγοράσει το «Σάρλιτζα» αν το Ταμείο Σύνταξης και Ασφάλισης Υγειονομικών (ΤΣΑΥ) αδυνατεί να το αξιοποιήσει. Θαυμάσια, λοιπόν, το κράτος πριν 76 χρόνια, τότε που ήταν φτωχό και καταχρεωμένο, πούλησε το ξενοδοχείο και τις θερμοπηγές στο ΤΣΑΥ. Τώρα που είναι πλούσιο και τα οικονομικά του ανθηρά (π.χ. οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί έχουν να πληρωθούν δέκα μήνες!) μπορεί να το αγοράσει!
Αλλά, ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω κι ας παρακολουθήσουμε αυτό το «Σήριαλ της ντροπής».
Η «αναζωπύρωση» του θέματος έγινε με τη συνέντευξη του τότε προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Βουδούρη, στην Ταξιαρχούλα Λαδά (Ιανουάριος 2002). Ο κύριος αυτός, μεταξύ άλλων, επιτέθηκε στους κατοίκους της Θερμής, γιατί δήθεν ρυπαίνουν το χώρο του ξενοδοχείου, προκαλούν ζημιές κ.λπ.. Όσο για το κύριο ζήτημα της αποκατάστασης του κτηρίου, δήλωσε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν δεν αλλάξει ο οικοδομικός κανονισμός κ.λπ.. Έγραψα τότε ένα άρθρο στο «Εμπρός» (31-1-2002) και στηλίτευσα την αναίδεια του κυρίου αυτού, που αντί να δεχθεί την ευθύνη του ΤΣΑΥ για την πλήρη εγκατάλειψη του ξενοδοχείου, τα βάζει με τους κατοίκους.
«Εμπρός», 6-12-2003: Συνέντευξη του νέου προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Γ. Βασιλόπουλου, πάλι στην Ταξιαρχούλα Λαδά.
Ερωτάται ο πρόεδρος αν αληθεύει η πληροφορία ότι το ΤΣΑΥ θα διαθέσει 500 εκατ. δραχμές για την ανακαίνιση του ξενοδοχείου. Απάντηση: «Η ανακατασκευή του “Σάρλιτζα” δεν είναι μια υπόθεση απλά αναστήλωσης ενός υπάρχοντος κτηρίου. Είναι στην ουσία η υπόθεση της ανάδειξης όλου του κτηριακού και χωροταξικού πλαισίου, η οποία θα το μετατρέψει σε μια τουριστική δραστηριότητα ικανή να αποφέρει κέρδος…»
Ερώτηση: «Επομένως δεν αναμένεται να πραγματοποιηθεί η αναστήλωση του “Σάρλιτζα” από πλευράς ΤΣΑΥ, όπως έχει ακουστεί.» Απάντηση: «Η αναστήλωση του “Σάρλιτζα” πρέπει να ενταχθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο ευρύτερης αξιοποίησης του οικοπέδου και της περιοχής. Και είναι ευχής έργον ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας… μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού (Σημίτης) για την αξιοποίηση του τουριστικού πλούτου, μεταξύ των οποίων υπήρξε και ειδική αναφορά για τις λουτροπόλεις…» Αυτά το 2003. Αλλά ας προχωρήσουμε.
Τα «ξίφη» των ντόπιων…
«Εμπρός», 19 Μαΐου 2005: Τίτλος: «Το “Σάρλιτζα” δεν πουλιέται. Κάθετα αντίθετοι στην παρέμβαση Γιαννέλλη», που υποστήριξε πρόταση του τότε δημάρχου Θερμής, Φραγκόπουλου, να αγοράσει το «Σάρλιτζα» (ωραίος κι αυτός!). Μάλιστα, ο πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου, Γιώργος Κάσδαγλης, δήλωσε: «… αν πουληθεί, θα παρατηθούμε όλοι απ’ τους συλλόγους μας…» Μπράβο! Οι υγειονομικοί μας τράβηξαν τα ξίφη τους. Όμως, εγώ, ο πολύ παλιός Μυτιληνιός (86 χρονών), θέλω να θέσω μερικά πικρά ερωτήματα στους ασφαλισμένους στο ένδοξο ΤΣΑΥ, συμπατριώτες μου: Όλα αυτά τα χρόνια, ας πούμε τα τελευταία 40, 50 χρόνια, τι ενέργειες, τι αγώνες κάνατε, γι’ αυτό το αμαρτωλό θέμα, το «Σάρλιτζα»; Τι κοινές (ή και ατομικές) διαμαρτυρίες κάνατε; Πόσα άρθρα γράψατε στον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο, στα ιατρικά περιοδικά; Πόσες φορές κατεβήκατε στην Αθήνα, συντονισμένα, για να πιέσετε το περίφημο ΤΣΑΥ σας; Μήπως κάνατε καμμιά συγκέντρωση, καμμιά στάση εργασίας, καμμιά απεργία; Ή αρκείσθε να κουνάτε το κεφάλι σας όταν περνάτε από την παραλία της Θερμής με τα ωραία αυτοκίνητά σας, πηγαίνοντας στη Σκάλα Σκαμιάς για φρέσκο ψάρι;…
Δεν έχω δει να έχει συμβεί κάτι απ’ όλα αυτά. Αν όμως κάνω λάθος, θα ζητήσω ταπεινά συγγνώμη. (Στο τέλος τούτου του σημειώματος, θα καταλάβετε γιατί το ενδιαφέρον και ο καημός μου για το «Σάρλιτζα».)
Άλλος ένας πρόεδρος…
«Εμπρός», 2 Ιουλίου 2005: Συνέντευξη του τρίτου κατά σειρά προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Ν. Καλαϊτζίδη, πάλι στην εξαιρετική Ταξιαρχούλα. Ο νέος αυτός πρόεδρος, απαντώντας στην πρώτη ερώτηση της δημοσιογράφου, λέει τα εξής μεγαλοφυή: «Η υπόθεση του “Σάρλιτζα” είναι πράγματι γνώριμη στο ΤΣΑΥ απ’ το 1933 που ο συγκεκριμένος χώρος περιήλθε στην κατοχή του!» Καταπληκτικό. Γιατί μπορεί να νομίζει κανείς ότι το χαρτί της αγοράς ξεχάστηκε στα συρτάρια του ΤΣΑΥ. Και συνεχίζει ο κ. πρόεδρος: «… Κατά καιρούς, από τότε και μέχρι σήμερα, οι διοικήσεις του Ταμείου είχαν τη φιλότιμη ιδέα, ασφαλώς και τη διάθεση, να αξιοποιήσουν τα ιαματικά νερά και τον ευρύτερο χώρο…» Τέλος, αναφέρεται σε τρεις φάσεις κάποιας μελέτης που προγραμματίζεται και δηλώνει: «… όλα αυτά, σε λίγες μέρες θα τα αναθέσουμε και σε πέντε μήνες θα έχουμε τις αποφάσεις.» Βέβαια, από τότε πέρασαν 50 μήνες…
Έγραψα τότε ένα σημείωμα στο «Εμπρός» (13-7-06), με τίτλο «Σε πέντε μήνες», που τελείωνε έτσι: «Αγαπητέ Μανόλη, τον τελευταίο μήνα ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για το έρμο το “Σάρλιτζα Παλλάς”, που αν μπορούσε να πάρει ζωή, όπως τα παραμύθια, και ανθρώπινη μορφή, όπως θα μπορούσε να το κάνει ένας καλός σκιτσογράφος (να επιχειρήσει ο ΚΑΚ;), θα χάριζε μια μεγαλοπρεπή μούντζα σ’ όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια του…» Αλλά, ας συνεχίσουμε:
«Εμπρός», 22 Σεπτεμβρίου 2005: Δημοσίευμα πάλι της καλής Μαρίνας Πολλάτου. Τίτλος: «Κι όμως κινείται» «… η διοίκηση του Ταμείου, μετά από 72 χρόνια απραξίας, δείχνει δείγματα γραφής ικανά να πείσουν ότι στοχεύει στην αξιοποίηση του “Σάρλιτζα”… που βάσει των δεδομένων που παρουσιάστηκαν (σε σύσκεψη στο υπουργείο Αιγαίου), είναι εφικτό να ξεκινήσει σε διάστημα ενός έτους από σήμερα…». Αλλά ας πάμε ένα χρόνο μετά:
«Εμπρός», 1η Σεπτεμβρίου 2006: Τίτλος: «Ακούει» Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ; Ένα βήμα πριν την επένδυση στο «Σάρλιτζα», αν αυξηθεί ο συντελεστής δόμησης στη Θερμή. Εδώ το δημοσίευμα αναφέρεται στη διαβεβαίωση που έλαβε ο κ. Γιάννης Γιαννέλλης που «στενά παρακολουθεί την εξέλιξη του θέματος» από τον πρόεδρο του Ταμείου, κ. Κωστάκη (τέταρτος αυτός στη σειρά), ότι το ΤΣΑΥ θα απευθύνει διεθνή πρόσκληση ενδιαφέροντος σε επίδοξους επενδυτές με την προϋπόθεση να αυξηθεί ο συντελεστής δόμησης. Και τώρα ο κ. Γιαννέλης κυνηγά τον κ. Σουφλιά για να αυξήσει αυτόν τον περίφημο συντελεστή, που εδώ και ¾ του αιώνα, δεν αφήνει να αποκατασταθεί το «Σάρλιτζα».
«Εμπρός», 11 Νοεμβρίου 2006: «Το “Σάρλιτζα” απ’ τον Άννα στον Καϊάφα. Το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ δεν ικανοποιεί το αίτημα για αύξηση του ποσοστού κάλυψης του συντελεστή δόμησης…» Ο κ. Γιαννέλλης δεν κατάφερε να πείσει τον Σαρακατσάνο!... Έτσι, τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΤΣΑΥ περί επένδυσης δισεκατομμυρίων πάνε περίπατο στο αβέβαιο μέλλον. Αλλά κι αν γινόταν δεκτό το αίτημα για το συντελεστή, ποιος θα διέθετε τόσο μεγάλο ποσό και μάλιστα σήμερα με την παγκόσμια κρίση (θα το δούμε και πιο κάτω);
Εδώ υπάρχει ένα άμεσο φλέγον ζήτημα: Ένα ιστορικό διατηρητέο κτήριο, ίσως το πιο σπουδαίο στη Λέσβο, κινδυνεύει να καταρρεύσει. Υπάρχει η λύση. Η υποβολή ενός μελετημένου προγράμματος, ειδικά για το «Σάρλιτζα», που θα ζητεί τη χρηματοδότηση από κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια (νομίζω το 50% της συνολικής δαπάνης), με αίτημα την αποκατάσταση του κτηρίου και τη μετατροπή του σε συνεδριακό κέντρο, με μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων στο ισόγειο και δωμάτια στους ορόφους για τη φιλοξενία ξένων συνέδρων. Αυτό μπορούσε να είχε γίνει πριν 20 και 30 χρόνια και τότε θα ήταν πιο ελκυστική η προσέλκυση επενδυτών για οποιοδήποτε γενικότερο σχέδιο.
Και τα… SPA!
«Εμπρός», 6 Μαρτίου 2007: «Άλλη μια προσπάθεια» «Ζωηρό ενδιαφέρον επέδειξαν», λέει το άρθρο «τρεις επιχειρηματίες, δύο Ελληνοαμερικανοί κι ένας Αυστριακός, να επενδύσουν στην περιοχή Θερμής για τη δημιουργία υπερσύγχρονων SPA, κ.λπ..» Ήρθαν, λοιπόν, είδαν και απήλθαν… Και φθάνουμε στο ΚΛΟΥ του σήριαλ της ντροπής.
«Εμπρός», 8 Ιουνίου 2007: Τίτλος «Η Αρχαιολογία “ξενοδόχος” στο “Σάρλιτζα”. Το ΤΣΑΥ ζήτησε απ’ το ΥΠΕΧΩΔΕ την κατά παρέκκλιση νέων συντελεστών δόμησης. Ο κ. Σουφλιάς ζήτησε βεβαίωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας ότι ο χώρος έχει απελευθερωθεί από αρχαιολογικής πλευράς. Φυσικά, δεν έχει απελευθερωθεί γιατί το ΤΣΑΥ δεν το ζήτησε όλα αυτά τα 76 χρόνια. Τώρα η Αρχαιολογική Υπηρεσία λέει STOP. Χρειάζονται λέει ανασκαφές που θα κρατήσουν 10 χρόνια (!) και δαπάνη 1,5 εκατ. ευρώ… Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια, παρά μόνο ένα σκίτσο, όπως είπα λίγο πριν. Θα το επιχειρήσει ο ΑΝ.ΚΥΡ;
Να γιατί το ενδιαφέρον μου…
Τέλος, απαντώ στην απορία πολλών που δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα σχετικά δημοσιεύματά μου: Πού οφείλεται το ενδιαφέρον, ο καημός και η οργή για το πολυσυζητημένο αυτό ζήτημα; Αφού ούτε πολιτικός είμαι, ούτε επιχειρηματίας;
Είναι γιατί εγώ και η αδελφή μου, η Έλλη, έχουμε μια μοναδική συναισθηματική σύνδεση με το ιστορικό αυτό κτήριο. Το «Σάρλιτζα» είναι κυριολεκτικά το οικογενειακό μας σπίτι. Εκεί γεννηθήκαμε, το 1923 εγώ και το 1926 η αδελφή μου. Ο πατέρας μου είχε ξενιτευτεί παιδί στη Ρουμανία και γύρισε σχεδόν 40άρης. Βρήκε το Σάρλιτζα ξενοίκιαστο και παρατημένο. Είχε λεφτά και τόλμησε να το νοικιάσει το 1921 στις παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής και να το αναδείξει σε πρώτο κοσμικό και τουριστικό κέντρο της Λέσβου. (Έχω γράψει πολλές φορές στο «Εμπρός» γι’ αυτό.) Εκεί γνώρισε τη μητέρα μου και έτσι φτιάχτηκε η οικογένεια του Μιλτιάδη Πρωτογερέλλη. Δυστυχώς, η μητέρα μου πέθανε το 1932 κι είναι ένας λόγος κι αυτός που εγκατέλειψε το ξενοδοχείο ο πατέρας μου.
Είχαμε, λοιπόν, ένα όνειρο, εγώ κι η αδελφή μου, να βρεθούμε στα εγκαίνια του ανακαινισμένου «Σάρλιτζα Παλλάς», κάπου πιο πίσω απ’ τους επισήμους που θα βγάζουν λόγους και θα επαίρονται για το έργο τους και να κρύψουμε ένα δάκρυ. Δυστυχώς, δεν το ελπίζουμε.
Αλλά, ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω κι ας παρακολουθήσουμε αυτό το «Σήριαλ της ντροπής».
Η «αναζωπύρωση» του θέματος έγινε με τη συνέντευξη του τότε προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Βουδούρη, στην Ταξιαρχούλα Λαδά (Ιανουάριος 2002). Ο κύριος αυτός, μεταξύ άλλων, επιτέθηκε στους κατοίκους της Θερμής, γιατί δήθεν ρυπαίνουν το χώρο του ξενοδοχείου, προκαλούν ζημιές κ.λπ.. Όσο για το κύριο ζήτημα της αποκατάστασης του κτηρίου, δήλωσε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν δεν αλλάξει ο οικοδομικός κανονισμός κ.λπ.. Έγραψα τότε ένα άρθρο στο «Εμπρός» (31-1-2002) και στηλίτευσα την αναίδεια του κυρίου αυτού, που αντί να δεχθεί την ευθύνη του ΤΣΑΥ για την πλήρη εγκατάλειψη του ξενοδοχείου, τα βάζει με τους κατοίκους.
«Εμπρός», 6-12-2003: Συνέντευξη του νέου προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Γ. Βασιλόπουλου, πάλι στην Ταξιαρχούλα Λαδά.
Ερωτάται ο πρόεδρος αν αληθεύει η πληροφορία ότι το ΤΣΑΥ θα διαθέσει 500 εκατ. δραχμές για την ανακαίνιση του ξενοδοχείου. Απάντηση: «Η ανακατασκευή του “Σάρλιτζα” δεν είναι μια υπόθεση απλά αναστήλωσης ενός υπάρχοντος κτηρίου. Είναι στην ουσία η υπόθεση της ανάδειξης όλου του κτηριακού και χωροταξικού πλαισίου, η οποία θα το μετατρέψει σε μια τουριστική δραστηριότητα ικανή να αποφέρει κέρδος…»
Ερώτηση: «Επομένως δεν αναμένεται να πραγματοποιηθεί η αναστήλωση του “Σάρλιτζα” από πλευράς ΤΣΑΥ, όπως έχει ακουστεί.» Απάντηση: «Η αναστήλωση του “Σάρλιτζα” πρέπει να ενταχθεί μέσα σ’ ένα πλαίσιο ευρύτερης αξιοποίησης του οικοπέδου και της περιοχής. Και είναι ευχής έργον ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας… μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού (Σημίτης) για την αξιοποίηση του τουριστικού πλούτου, μεταξύ των οποίων υπήρξε και ειδική αναφορά για τις λουτροπόλεις…» Αυτά το 2003. Αλλά ας προχωρήσουμε.
Τα «ξίφη» των ντόπιων…
«Εμπρός», 19 Μαΐου 2005: Τίτλος: «Το “Σάρλιτζα” δεν πουλιέται. Κάθετα αντίθετοι στην παρέμβαση Γιαννέλλη», που υποστήριξε πρόταση του τότε δημάρχου Θερμής, Φραγκόπουλου, να αγοράσει το «Σάρλιτζα» (ωραίος κι αυτός!). Μάλιστα, ο πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου, Γιώργος Κάσδαγλης, δήλωσε: «… αν πουληθεί, θα παρατηθούμε όλοι απ’ τους συλλόγους μας…» Μπράβο! Οι υγειονομικοί μας τράβηξαν τα ξίφη τους. Όμως, εγώ, ο πολύ παλιός Μυτιληνιός (86 χρονών), θέλω να θέσω μερικά πικρά ερωτήματα στους ασφαλισμένους στο ένδοξο ΤΣΑΥ, συμπατριώτες μου: Όλα αυτά τα χρόνια, ας πούμε τα τελευταία 40, 50 χρόνια, τι ενέργειες, τι αγώνες κάνατε, γι’ αυτό το αμαρτωλό θέμα, το «Σάρλιτζα»; Τι κοινές (ή και ατομικές) διαμαρτυρίες κάνατε; Πόσα άρθρα γράψατε στον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο, στα ιατρικά περιοδικά; Πόσες φορές κατεβήκατε στην Αθήνα, συντονισμένα, για να πιέσετε το περίφημο ΤΣΑΥ σας; Μήπως κάνατε καμμιά συγκέντρωση, καμμιά στάση εργασίας, καμμιά απεργία; Ή αρκείσθε να κουνάτε το κεφάλι σας όταν περνάτε από την παραλία της Θερμής με τα ωραία αυτοκίνητά σας, πηγαίνοντας στη Σκάλα Σκαμιάς για φρέσκο ψάρι;…
Δεν έχω δει να έχει συμβεί κάτι απ’ όλα αυτά. Αν όμως κάνω λάθος, θα ζητήσω ταπεινά συγγνώμη. (Στο τέλος τούτου του σημειώματος, θα καταλάβετε γιατί το ενδιαφέρον και ο καημός μου για το «Σάρλιτζα».)
Άλλος ένας πρόεδρος…
«Εμπρός», 2 Ιουλίου 2005: Συνέντευξη του τρίτου κατά σειρά προέδρου του ΤΣΑΥ, κ. Ν. Καλαϊτζίδη, πάλι στην εξαιρετική Ταξιαρχούλα. Ο νέος αυτός πρόεδρος, απαντώντας στην πρώτη ερώτηση της δημοσιογράφου, λέει τα εξής μεγαλοφυή: «Η υπόθεση του “Σάρλιτζα” είναι πράγματι γνώριμη στο ΤΣΑΥ απ’ το 1933 που ο συγκεκριμένος χώρος περιήλθε στην κατοχή του!» Καταπληκτικό. Γιατί μπορεί να νομίζει κανείς ότι το χαρτί της αγοράς ξεχάστηκε στα συρτάρια του ΤΣΑΥ. Και συνεχίζει ο κ. πρόεδρος: «… Κατά καιρούς, από τότε και μέχρι σήμερα, οι διοικήσεις του Ταμείου είχαν τη φιλότιμη ιδέα, ασφαλώς και τη διάθεση, να αξιοποιήσουν τα ιαματικά νερά και τον ευρύτερο χώρο…» Τέλος, αναφέρεται σε τρεις φάσεις κάποιας μελέτης που προγραμματίζεται και δηλώνει: «… όλα αυτά, σε λίγες μέρες θα τα αναθέσουμε και σε πέντε μήνες θα έχουμε τις αποφάσεις.» Βέβαια, από τότε πέρασαν 50 μήνες…
Έγραψα τότε ένα σημείωμα στο «Εμπρός» (13-7-06), με τίτλο «Σε πέντε μήνες», που τελείωνε έτσι: «Αγαπητέ Μανόλη, τον τελευταίο μήνα ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για το έρμο το “Σάρλιτζα Παλλάς”, που αν μπορούσε να πάρει ζωή, όπως τα παραμύθια, και ανθρώπινη μορφή, όπως θα μπορούσε να το κάνει ένας καλός σκιτσογράφος (να επιχειρήσει ο ΚΑΚ;), θα χάριζε μια μεγαλοπρεπή μούντζα σ’ όσους ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια του…» Αλλά, ας συνεχίσουμε:
«Εμπρός», 22 Σεπτεμβρίου 2005: Δημοσίευμα πάλι της καλής Μαρίνας Πολλάτου. Τίτλος: «Κι όμως κινείται» «… η διοίκηση του Ταμείου, μετά από 72 χρόνια απραξίας, δείχνει δείγματα γραφής ικανά να πείσουν ότι στοχεύει στην αξιοποίηση του “Σάρλιτζα”… που βάσει των δεδομένων που παρουσιάστηκαν (σε σύσκεψη στο υπουργείο Αιγαίου), είναι εφικτό να ξεκινήσει σε διάστημα ενός έτους από σήμερα…». Αλλά ας πάμε ένα χρόνο μετά:
«Εμπρός», 1η Σεπτεμβρίου 2006: Τίτλος: «Ακούει» Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ; Ένα βήμα πριν την επένδυση στο «Σάρλιτζα», αν αυξηθεί ο συντελεστής δόμησης στη Θερμή. Εδώ το δημοσίευμα αναφέρεται στη διαβεβαίωση που έλαβε ο κ. Γιάννης Γιαννέλλης που «στενά παρακολουθεί την εξέλιξη του θέματος» από τον πρόεδρο του Ταμείου, κ. Κωστάκη (τέταρτος αυτός στη σειρά), ότι το ΤΣΑΥ θα απευθύνει διεθνή πρόσκληση ενδιαφέροντος σε επίδοξους επενδυτές με την προϋπόθεση να αυξηθεί ο συντελεστής δόμησης. Και τώρα ο κ. Γιαννέλης κυνηγά τον κ. Σουφλιά για να αυξήσει αυτόν τον περίφημο συντελεστή, που εδώ και ¾ του αιώνα, δεν αφήνει να αποκατασταθεί το «Σάρλιτζα».
«Εμπρός», 11 Νοεμβρίου 2006: «Το “Σάρλιτζα” απ’ τον Άννα στον Καϊάφα. Το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ δεν ικανοποιεί το αίτημα για αύξηση του ποσοστού κάλυψης του συντελεστή δόμησης…» Ο κ. Γιαννέλλης δεν κατάφερε να πείσει τον Σαρακατσάνο!... Έτσι, τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΤΣΑΥ περί επένδυσης δισεκατομμυρίων πάνε περίπατο στο αβέβαιο μέλλον. Αλλά κι αν γινόταν δεκτό το αίτημα για το συντελεστή, ποιος θα διέθετε τόσο μεγάλο ποσό και μάλιστα σήμερα με την παγκόσμια κρίση (θα το δούμε και πιο κάτω);
Εδώ υπάρχει ένα άμεσο φλέγον ζήτημα: Ένα ιστορικό διατηρητέο κτήριο, ίσως το πιο σπουδαίο στη Λέσβο, κινδυνεύει να καταρρεύσει. Υπάρχει η λύση. Η υποβολή ενός μελετημένου προγράμματος, ειδικά για το «Σάρλιτζα», που θα ζητεί τη χρηματοδότηση από κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια (νομίζω το 50% της συνολικής δαπάνης), με αίτημα την αποκατάσταση του κτηρίου και τη μετατροπή του σε συνεδριακό κέντρο, με μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων στο ισόγειο και δωμάτια στους ορόφους για τη φιλοξενία ξένων συνέδρων. Αυτό μπορούσε να είχε γίνει πριν 20 και 30 χρόνια και τότε θα ήταν πιο ελκυστική η προσέλκυση επενδυτών για οποιοδήποτε γενικότερο σχέδιο.
Και τα… SPA!
«Εμπρός», 6 Μαρτίου 2007: «Άλλη μια προσπάθεια» «Ζωηρό ενδιαφέρον επέδειξαν», λέει το άρθρο «τρεις επιχειρηματίες, δύο Ελληνοαμερικανοί κι ένας Αυστριακός, να επενδύσουν στην περιοχή Θερμής για τη δημιουργία υπερσύγχρονων SPA, κ.λπ..» Ήρθαν, λοιπόν, είδαν και απήλθαν… Και φθάνουμε στο ΚΛΟΥ του σήριαλ της ντροπής.
«Εμπρός», 8 Ιουνίου 2007: Τίτλος «Η Αρχαιολογία “ξενοδόχος” στο “Σάρλιτζα”. Το ΤΣΑΥ ζήτησε απ’ το ΥΠΕΧΩΔΕ την κατά παρέκκλιση νέων συντελεστών δόμησης. Ο κ. Σουφλιάς ζήτησε βεβαίωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας ότι ο χώρος έχει απελευθερωθεί από αρχαιολογικής πλευράς. Φυσικά, δεν έχει απελευθερωθεί γιατί το ΤΣΑΥ δεν το ζήτησε όλα αυτά τα 76 χρόνια. Τώρα η Αρχαιολογική Υπηρεσία λέει STOP. Χρειάζονται λέει ανασκαφές που θα κρατήσουν 10 χρόνια (!) και δαπάνη 1,5 εκατ. ευρώ… Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια, παρά μόνο ένα σκίτσο, όπως είπα λίγο πριν. Θα το επιχειρήσει ο ΑΝ.ΚΥΡ;
Να γιατί το ενδιαφέρον μου…
Τέλος, απαντώ στην απορία πολλών που δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα σχετικά δημοσιεύματά μου: Πού οφείλεται το ενδιαφέρον, ο καημός και η οργή για το πολυσυζητημένο αυτό ζήτημα; Αφού ούτε πολιτικός είμαι, ούτε επιχειρηματίας;
Είναι γιατί εγώ και η αδελφή μου, η Έλλη, έχουμε μια μοναδική συναισθηματική σύνδεση με το ιστορικό αυτό κτήριο. Το «Σάρλιτζα» είναι κυριολεκτικά το οικογενειακό μας σπίτι. Εκεί γεννηθήκαμε, το 1923 εγώ και το 1926 η αδελφή μου. Ο πατέρας μου είχε ξενιτευτεί παιδί στη Ρουμανία και γύρισε σχεδόν 40άρης. Βρήκε το Σάρλιτζα ξενοίκιαστο και παρατημένο. Είχε λεφτά και τόλμησε να το νοικιάσει το 1921 στις παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής και να το αναδείξει σε πρώτο κοσμικό και τουριστικό κέντρο της Λέσβου. (Έχω γράψει πολλές φορές στο «Εμπρός» γι’ αυτό.) Εκεί γνώρισε τη μητέρα μου και έτσι φτιάχτηκε η οικογένεια του Μιλτιάδη Πρωτογερέλλη. Δυστυχώς, η μητέρα μου πέθανε το 1932 κι είναι ένας λόγος κι αυτός που εγκατέλειψε το ξενοδοχείο ο πατέρας μου.
Είχαμε, λοιπόν, ένα όνειρο, εγώ κι η αδελφή μου, να βρεθούμε στα εγκαίνια του ανακαινισμένου «Σάρλιτζα Παλλάς», κάπου πιο πίσω απ’ τους επισήμους που θα βγάζουν λόγους και θα επαίρονται για το έργο τους και να κρύψουμε ένα δάκρυ. Δυστυχώς, δεν το ελπίζουμε.