Καθώς ο ήλιος έγερνε στο βάθος τ’ ουρανού κι εκείνη απομακρυνόταν αφήνοντας τ’ αχνάρια της στην άμμο, μαζί άφηνε πίσω και μένα με ένα τσαλακωμένο χαρτί στο χέρι και μια βουβή θλίψη βαθιά μέσα μου. Άνοιξα το γράμμα της και διαβάζοντάς το προσπαθούσα να ερμηνεύσω το γιατί. Έκλεισα τα μάτια για ν’ αφήσω ζωντανή μέσα τους την υγρασία και την λύπη που ένιωθα. Περίμενα λίγο… Δεν γύρισε ούτε μια φορά το βλέμμα της πίσω να με κοιτάξει, μέχρι που χάθηκε. Πήρα το δρόμο του γυρισμού. Κόντευα στα πρώτα φοινικόδεντρα. Σ’ ένα απ’ αυτά θέλησα ν’ ακουμπήσω για λίγο… για να συνέλθω.
Τότε τον είδα! Κουρνιασμένος στη ρίζα του δέντρου ένας γλάρος, με τη μια φτερούγα του απλωμένη στην άμμο, έδειχνε λαβωμένος. Με μιας μού έκανε εντύπωση το θλιμμένο του βλέμμα… Δε σκιάχτηκε καθόλου με την παρουσία μου. Με αγνόησε επιδεικτικά. Κόντεψα με φόβο μην τον τρομάξω κι άπλωσα απαλά το χέρι μου να τον αγγίξω. Δεν κουνήθηκε. Τον χάιδεψα θέλοντας να του δείξω πως κι εγώ ήμουν το ίδιο λαβωμένος. Σαν κι εκείνον. Πως δεν ήταν μόνος, πως είχε ένα σύμμαχο. Για μια στιγμή προσπάθησε να ανασηκωθεί. Άνοιξε τα φτερά του, έκανε λίγα βήματα μήπως πετάξει. Δεν τα κατάφερε. Έστρεψε το κεφάλι του και με κοίταξε ίσα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν θυμωμένο. Μήπως η παρουσία μου τον ενοχλούσε; Μήπως έτσι είναι το βλέμμα των γλάρων; Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου, όμως βλέποντάς τον μπροστά μου ασάλευτο για μερικά λεπτά, μου φάνηκε σαν κάτι να ήθελε, κάτι να μου ζητούσε... Όμως πώς να επικοινωνήσει ένας γλάρος με λαβωμένο φτερό μ’ έναν άνθρωπο επίσης λαβωμένο που, μόλις πριν λίγο, είχε χάσει τα δικά του φτερά;
Με δυσκολία έκανε λίγα βήματα προς τη θάλασσα. Τον ακολούθησα. Άρχισε τότε να ανοιγοκλείνει δυνατά τα φτερά του προσπαθώντας να πετάξει. Μάταια! Τον έπιασα στα χέρια μου να τον βοηθήσω, «μια φορά ακόμη, έλα» του ψιθύρισα για να τον παροτρύνω! Έκανε κάτι μικρά πηδήματα, χτύπησε όσο μπορούσε τα φτερά του, αλλά πάλι τίποτα. «Προσπάθησε, μωρέ, θα τα καταφέρεις» του φώναξα! Στην τρίτη προσπάθεια κατάφερε να απογειωθεί. Δεν πήγε όμως μακριά. Έκανε κύκλους από πάνω μου, με τη λαβωμένη φτερούγα να τον δυσκολεύει. Έδωσε μια στροφή ακόμα, στάθηκε, ζύγιασε τα φτερά του, έφερε μερικούς κύκλους γέρνοντας λοξά, σχεδόν κάθετα με τη θάλασσα, ενώ εγώ τον κοιτούσα χωρίς να τον χάνω από τα μάτια μου. Με μια απότομη κίνηση άρχισε να κουνάει τα φτερά του, να παίρνει ύψος και να ξεμακραίνει. Τον έβλεπα να κατευθύνεται ήσυχα στον προορισμό του. Πετούσε όμορφα παρ’ ότι δυσκολευόταν. Κάτι έδειχνε να τον καλούσε προκλητικά. Σήκωσα το χέρι μου σε μια κίνηση αποχαιρετισμού. Άλλος ένας αποχαιρετισμός μέσα σε λίγη ώρα.
Τα βήματά μου βαριά. Στην τσέπη μου ψαχουλεύω το γράμμα της. Η περιπέτεια με το γλάρο είχε ως συνέπεια να τη βγάλω για λίγο από τη σκέψη μου. Δεν είχα τι να πω και τι να κάνω… Όταν όλα έρχονται έτσι όπως ήρθαν, μονάχα ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός της σιωπής. Τώρα αναπολώ πλάνες στιγμές, ένοχες σιωπές, εικόνες αφημένες στο πέλαγος της ψυχής που δε βρήκαν ποτέ τους καμβά να ζωγραφιστούν και λόγια να ειπωθούν. Κι όπως συνηθίζω να ξεσκονίζω πού και πού τις αράχνες της μνήμης, όλο βρίσκω κάποιον ιστό που έχει ξεμείνει εκεί. Όπως τούτες οι στιγμές που σήμερα δραπέτευσαν από τις φυλακές της. Και θέλοντας να γαληνέψω λίγο, ζητώ βοήθεια από τα μαγικά λόγια του αγαπημένου συγγραφέα που λέει: «Η ζωή σου δεν είναι ό,τι έζησες, αλλά ό,τι μπορείς να διηγηθείς. Ό,τι απέμεινε...» Αυτή είναι η περιουσία μας. Ό,τι ζήσαμε, ό,τι θυμόμαστε.

mithymnaios@gmail.com