Το ανέκδοτο της χρονιάς: «Ναι, οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Αυτό το εγγυόμαστε, ως Κίνημα και ως Κυβέρνηση. Ήδη πιάνουν τόπο, ήδη ανακτά η Ελλάδα, και αξιοπιστία, και αξιοπρέπεια. Ναι, έχει αξία η συμβολή σου. Ναι, έχουμε τη δύναμη να ορίζουμε το μέλλον μας. Ναι, ήδη η Ελλάδα ορίζει σήμερα το μέλλον της, μέσα σε μια δύσκολη θύελλα...» Τάδε έφη ο Γεώργιος Β΄ ο Βλοσυρός!
«Βάζουμε τη χώρα σε τάξη» δήλωσε ακόμη. Η κυβέρνηση, το κράτος και το κεφάλαιο, όλοι οι μηχανισμοί χειραγώγησης και καταστολής, με πρωταγωνιστές τα Μ.Μ.Ε., αγωνίζονται για την... Τάξη! Γιατί, χωρίς τάξη, πώς θα εξασφαλιστούν η «κοινωνική ειρήνη» και η «δημοκρατική ομαλότητα» που τόσο χρειάζονται για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Γι’ αυτό ακριβώς την οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των απολύσεων και της ανεργίας, τη συμπληρώνει η πολιτική τρομοκρατία της γενικευμένης αστυνομοκρατίας και καταστολής, της ρίψης χημικών σε όλες τις διαδηλώσεις, των εκατοντάδων προσαγωγών, συλλήψεων και προφυλακίσεων!
Θριαμβολογεί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, γιατί η κυβέρνησή του, με στρατηλάτη τον κυνηγό κεφαλών Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, κατάφερε πλήγμα στον «εσωτερικό εχθρό» με τις συλλήψεις γνωστών αντιεξουσιαστών ως μελών του «Επαναστατικού Αγώνα». Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που για να αποπροσανατολίσουν και να εκφοβίσουν την κοινωνία, για να κάμψουν τους χώρους και τα κινήματα αντίστασης καταφεύγουν στο δόγμα της «ασφάλειας» και στο ιδεολόγημα της «πάταξης της τρομοκρατίας». Σε αυτή τους την επιχείρηση δε διστάζουν να ποινικοποιήσουν προσωπικές σχέσεις, να καταπατήσουν το ίδιο το Σύνταγμα, να σπιλώσουν πρόσωπα και διαδρομές, να ανακαλύψουν ή να κατασκευάσουν στοιχεία, αποδεικνύοντας το στίχο του Νικόλα Άσιμου ότι «το κράτος είναι ο τρομοκράτης»! Οι συλληφθέντες, όλοι τους γνωστοί αντιεξουσιαστές με συνεχή δράση στους αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, βρίσκονται στο στόχαστρο όλης αυτής της επιχείρησης τρομολαγνείας και καταστολής, παρ’ όλο που τα στοιχεία που προσκόμισαν για να τεκμηριώσουν το κατηγορητήριό τους, προκαλούν το γέλιο, ακόμη και σε πρώην υπουργούς της Ν.Δ.!!!
Και όλα αυτά, γιατί ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην Ευρώπη καλά κρατεί. Και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σαν σάκκος του μποξ για να προπονούνται η Γερμανία, η Γαλλία και οι σύμμαχοί τους...
Παράλληλα, ο εργαζόμενος λαός γίνεται και πάλι το μεγάλο πειραματόζωο! Τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι στιγμής, δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που σχεδιάζονται! Μιλάμε για συνεχείς ανατροπές (και μέσα στο 2010 και την επόμενη διετία, είπε ο «πολύς» Όλι Ρεν), που δημιουργούν ήδη μια διαδικασία «κινεζοποίησης» της ελληνικής εργατικής τάξης. Ο δανεισμός με υπέρογκα επιτόκια είναι το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται μια διπλή κίνηση. Από τη μια αποκομίζουν τεράστια κέρδη τα τραπεζικά μονοπώλια του χρηματιστικού κεφαλαίου και από την άλλη υπερχρεώνεται το ελληνικό κράτος, γεγονός που θα απαιτήσει σκληρή δημοσιονομική πολιτική όχι μόνο και για την επόμενη διετία, αλλά για πολλά χρόνια ακόμη. Έτσι, το έδαφος για τη διαδικασία υπερσυγκέντρωσης του κεφαλαίου θα παραμείνει εύφορο!
Και με το νέο φορολογικό νόμο γίνεται μια ακόμη φοροεπιδρομή ενάντια πρωτίστως στους μισθωτούς και δευτερευόντως σε ένα κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων. Αντίθετα, το μεγάλο κεφάλαιο όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο, αλλά ευνοείται με τον ίδιο προκλητικό τρόπο που ευνοούνταν και έως τώρα... Από κάθε άρθρο αυτού του νόμου ξεπηδά ο ταξικός του χαρακτήρας! Οι μισθωτοί θα εξακολουθήσουν να αποτελούν τα υποζύγια και της άμεσης φορολογίας, με μεγαλύτερα ποσά φόρου σε σχέση με το παρελθόν. Κάποια τμήματα των μεσαίων στρωμάτων θα χάσουν την ασυλία που είχαν παραδοσιακά, όμως το μεγάλο κεφάλαιο όχι μόνο δε χάνει την ασυλία του, αλλά αντίθετα διευρύνει τα προνόμιά του!!! Ο νέος φορολογικός νόμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των φοροφυγάδων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση!
Παρασιτισμός από τη μια (με τη ληστεία του κράτους), υπερεκμετάλλευση ασιατικού τύπου των εργαζομένων, από την άλλη. Οι λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» έχουν ως σκοπό να αλλάξουν άρδην το εργασιακό τοπίο. Μέσα από τον κρισιακό λάκκο των λεόντων, αναγνωρίζουμε πως το δίλημμα «υποταγή ή αντίσταση;» είναι αυτό που συναντά μπροστά του καθημερινά κάθε εργάτης, κάθε εργαζόμενος στη χώρα μας...

... ο Δανιήλ.