Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι μια ιδιότυπη περίπτωση μουσικού. Η συναυλία που έδωσε στον Αύλωνα της Γέρας την προηγούμενη Παρασκευή, επιβεβαίωσε ακριβώς αυτό…

Τα τραγούδια του έχουν μεγαλώσει με τα νοήματά τους γενιές και γενιές. Παιδιά, έφηβοι, μεσήλικες, όλοι με ατόφια ροκ διάθεση, ήταν εκεί. Ξεκινώντας πριν, περίπου, 30 χρόνια από ένα δυνάμει αιρετικό ροκ ελληνικό συγκρότημα της δεκαετίας τού ’80, τις «Τρύπες», μπόρεσε να αυτονομηθεί και να δώσει δείγματα του αναμφισβήτητου ταλέντου του.
Εννοούμε, εν κατακλείδι, ότι η μοναχική του πορεία υπήρξε κατ’ εξοχήν ανοδική. Πορεία στο τραγούδι, πορεία και στην ηθοποιία, καθώς για μερικά φεγγάρια περπάτησε στα μονοπάτια της υποκριτικής λαμβάνοντας ρόλους σε ταινίες της κινηματογραφικής οθόνης.
Οι μπαλάντες του μπολιασμένες χωρίς άλλο από τον ήχο του ροκ, δε στερούνται του προσωπικού στοιχείου. Θα θεωρήσουμε κορυφαίες στιγμές τα μουσικά σκορ στα φιλμ «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» του Νίκου Νικολαΐδη και «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη. Ενδιαφέρουσα καθ’ όλα και η συνεργασία του με τον Κρητικό καλλιτέχνη Ψαραντώνη.
Έμοιαζε αειθαλής και αεικίνητος επάνω στη σκηνή, με δύο μόνο όργανα να τον συνοδεύουν και το κοινό να κάνει «δεύτερες» σε όποιο τραγούδι κι αν ερμήνευσε. Με πάθος, γιατί είναι ροκ κι εμείς «τυχεροί» που τον ακούσαμε…