Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, όταν στους ώμους και τις πλάτες φύτρωναν φτερά και το κάλεσμα των πλατιών οριζόντων ερέθιζε προκλητικά τις ψυχές, ανοίγαμε την καρδιά μας και πετούσαμε, ψάχνοντας να βρούμε σ’ άλλους τόπους την ικανοποίηση των ανησυχιών μας.
Δεν ήταν πάντα ευτυχισμένο αυτό το πέταγμα. Πρώτα-πρώτα χρειαζόταν δύναμη και πείσμα για να καταφέρει να ισορροπήσει κανείς πάνω απ’ το χάος του σύγχρονου κόσμου, με το πολυδιάστατο των χαρακτηριστικών του και το ανεξέλεγκτο της ποιότητάς των, το επιφυλακτικό και το ουδέτερο στα βλέμματα, την κρυφά εχθρική συμπεριφορά πολλές φορές των άλλων, και τη διάχυτη κακότητα στην ατμόσφαιρα της καθημερινότητας. Όχι ότι ήταν έτσι τα πράγματα πάντα. Μάλιστα τις πιο πολλές φορές ήταν αντίθετα. Έξαφνα, έβλεπες παντού σκορπισμένα χαμόγελα. Άκουγες ειρηνικές μουσικές. Ο λόγος που προσδοκούσες να φτάσει ως τ’ αυτιά σου, ερχόταν ανιδιοτελής - έτσι σου φαινόταν - και προσεγμένος. Και το πιο σπουδαίο, ότι η κρίση σου τα έβρισκε όλα αυτά υψηλής στάθμης, ικανά να σου εξασφαλίσουν το ανώτερο επίπεδο ζωής που επιδίωκες. Πολύ μακριά απ’ τη συνείδησή σου να τα αμφισβητήσεις. Άλλωστε γιατί να το κάνεις; Εσένα οι στόχοι σου ήταν οι κορυφές, κι αυτά που συναντούσες ήταν σκαλοπάτια που οδηγούσαν ολοένα και πιο πάνω. Λοιπόν τα αποδεχόσουν με ευφροσύνη, χωρίς να ψάχνεις στο εσωτερικό τους, παλεύοντας με υποψίες που μπορούσε να σε έφταναν σε διαψεύσεις. Κάποια δείγματα για χαλκευμένα προσωπεία και για λάθη στις εκτιμήσεις σου δεν ήταν ικανά να ανατρέψουν τις ισορροπίες που ήδη στήριζαν το πέταγμά σου. Και το συνέχιζες.
Αλλά το ερώτημα ήταν: ως πού; ως πότε; Ιδού το καίριο σημείο όπου θα δοκιμαζόταν η έννοια της ύπαρξής σου. Εγκατέλειψες τις ρίζες σου, τις λησμόνησες, και δε σκέφτηκες ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθείς να πετάς πάνω απ’ το τίποτα. Οι κατακτήσεις ποτέ δεν είναι μόνιμες, ποτέ δεν αποτελούν καθεστώς, τα στηρίγματα εξακολουθούν να είναι πίσω μας, εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Ο διάπλους του κόσμου, όσο κι αν είναι ονειρικός, όσο κι αν σου προσφέρει χαρές και ικανοποιήσεις, κι όσο κι αν σου γεμίζει το στέρνο με αυτοπεποίθηση για να πετάξεις ακόμα πιο πέρα απ’ τις δυνατότητές σου, κάποια στιγμή σε φτάνει στο κενό. Και τότε μετεωρίζεσαι αδύναμος μέσα στο μικρό σου σύμπαν, σαν τα πουλιά, που, ενώ θεωρούν ότι έχουν κερδίσει τη μάχη της ζωής τους, ξαφνικά διαπιστώνουν ότι δεν είναι παρά αδύναμα πλάσματα, έρμαια της βουλής των ανέμων, των όποιων ανέμων.
Και τότε, ναι, τότε αναλάμπει μέσα στην ψυχή σου το θέλγος της επιστροφής, η κρυφή, ταπεινή ομορφιά του ξεκινήματός σου, ο τόπος όπου γεννήθηκες, όπου μεγάλωσες, οι πρώτοι φίλοι σου, οι πρώτες αγάπες σου, τα πρώτα στοιχεία της ιστορίας σου, το παλιό σου σχολειό, η φτωχική γειτονιά σου, τα παιχνίδια που έκανες στα στενοσόκακά της, το αξέχαστο κορίτσι με τις κοτσίδες, που το φωτεινό πρόσωπό της έλαμψε σαν άστρο στον στενό ουρανό σου. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο μιας ανεπανάληπτης φυσικής ομορφιάς του ωραίου νησιού σου, τριγυρισμένης απ’ τα χαμηλά βουνά του, απ’ τη γελαστή του θάλασσα, απ’ τους υπέροχους κόλπους της γεωγραφίας του. Και ξανακερδίζεις τον εαυτό σου.