Σας καλωσορίζουμε στο υπερθέαμα των σκουπιδιών. Κανένας δε δυσκολεύεται να δει παντού σκουπίδια. Είναι σε πρώτο πλάνο. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι σου και θεωρείς πως είναι μια καλή μέρα, εάν και εφόσον τα σκουπίδια από τους σκουπιδοτενεκέδες δεν έχουν φτάσει μέχρι την πόρτα σου. Και εάν συμβαίνει να έχουν σκορπιστεί σακούλες και λοιπά, εδώ και κει, μπροστά στα βήματά σου, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις. Ή να βάλεις ένα χεράκι και να καθαρίσεις ή να προσπεράσεις κάνοντας πως δεν καταλαβαίνεις. Και στις δύο περιπτώσεις η λύση που δίνεις είναι άτονη μέσα στο γενικότερο πρόβλημα.
Σκουπίδι και το κακό συναπάντημα. Το χειρότερο είναι ότι μαθαίνουμε να ζούμε με τα σκουπίδια μας αγκαλιά. Γινόμαστε μέρος του σκουπιδότοπου που οι ίδιοι δημιουργούμε. Και, μήπως, στην τελική, κινδυνεύουμε να είμαστε, εμείς, τα χειρότερα σκουπίδια του σκουπιδότοπου τούτου; Γιατί, πώς να το κάνουμε, και η σκέψη μας διαμορφώνεται αναλόγως, και το μάτι μας συνηθίζει το βρόμικο, και η αισθητική μας επηρεάζεται, και τέλος σιγά - σιγά και η συνείδησή μας γίνεται μια χωματερή!
«Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή…» Αλλά ούτε ο παλιατζής δεν ακουμπάει πια τα από μέρες ριγμένα στους δρόμους κομμάτια ενός ξεχαρβαλωμένου καναπέ. Αλλού η πλάτη, αλλού τα πόδια και ένα σκάλισμα πάνω σε ξύλο παραπέμπει σε περασμένη εποχή, σε καλές στιγμές και δόξες που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Σε κεντρικότατο δρόμο διπλό στρώμα ριγμένο στην άσφαλτο… Σε απόμερο στενό μονό στρώμα, φαρδύ πλατύ στη μέση. Ποιος θα τα πάρει; Πότε θα τα μαζέψει; Ξύλινες κορνίζες σπασμένες. Φωτιστικά διαλυμένα που έχασαν το φως τους για πάντα.

Τζάμια, καθρέφτες, όλα σε κομμάτια και θρύψαλα. Χύμα στο κύμα. Σκουπίδια, ως λείψανα του παρελθόντος μας που επίμονα δεν ξεκολλάνε από το «σήμερα». Διαβρωμένα στους δρόμους επιμένουν να μας θυμίζουν την αδυναμία μας για την απομάκρυνσή τους. Γίνονται εστία μόλυνσης και κατοικία τρωκτικών.
Ανακατευτήκαμε με τα σκουπίδια μας. Παύουμε να ξεχωρίζουμε το χρήσιμο από το άχρηστο, το καθαρό από το βρόμικο, το καλό από το χαλασμένο. Ένα κουβάρι, ανάκατα όλα. Μυρωδιά ξινίλας στην καλύτερη περίπτωση, οχετού στη χειρότερη… Έτσι μαθαίνουμε να ζούμε, έτσι ζούμε, έτσι αναπνέουμε. Ένα κακό όνειρο, που λες πως όνειρο-εφιάλτης είναι και θα περάσει. Αλλά αργεί να διαμορφωθεί άλλη κατάσταση, και η εικόνα αυτή εδραιώνεται στην καρδιά μας. Η «σκουπιδομορφή» γίνεται πάγια σκεπτομορφή, κατάσταση και τρόπος ζωής. Η διαχείριση των απορριμμάτων σηματοδοτεί τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Σε ποια κοινωνία, άραγε, ανήκουμε; Σε ποιον πολιτισμό;
Ανακατεμένα, μπερδεμένα, καλοκαίρια και χειμώνες, σε έναν πολιτισμό φθοράς και σκουπιδιού. Σουρεαλιστική πραγματικότητα, μέσα στο φως της μέρας. Σκοτεινός απόηχος της νύχτας. Αυτοί είμαστε. Εμείς είμαστε, αυτοί. Ένα υπερθέαμα για την προηγμένη εποχή της τεχνολογίας, μέσα στην ενωμένη Ευρώπη!