Το πρώτο κουδούνι για τα σχολεία χτυπάει γύρω στις 11 Σεπτέμβρη πάντα. Πάντα; Για τους μαθητές, ναι. Για τους φοιτητές των τμημάτων Παιδαγωγικών Σπουδών υπάρχει η περίπτωση να χτυπήσει και άλλες φορές μέσα στη χρονιά. Φέτος, για κάποιους στην Πάτρα χτύπησε την Τσικνοπέμπτη, καθώς το τέταρτο έτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου της πόλης ξεκίνησε πρακτικές σε διάφορα δημοτικά σχολεία. Ενημερώσεις, εργαστήρια, κατάθεση των απαραίτητων εγγράφων για την αμοιβή των πρακτικών - η πρώτη φορά που φοιτητές Παιδαγωγικού αμείβονται για τις πρακτικές τους -, αναζήτηση του κατάλληλου λεωφορείου που θα σε πάει στην άλλη πλευρά της πόλης όπου βρίσκεται το σχολείο… Και ανυπομονησία! Αναρωτιέσαι πώς θα είναι το σχολείο, πώς θα σε αντιμετωπίσουν οι δασκάλες, πώς θα είναι τα παιδιά. Σχεδόν δεν κοιμάσαι το προηγούμενο βράδυ και το πρωί είσαι εκεί από τις επτάμισι, γιατί δεν μπορούσες να περιμένεις άλλο.
Ξέρω ότι όσα διαβάζετε ακούγονται πολύ αταίριαστα με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Το αν κάποιος είναι υπέρ της νέας δανειακής σύμβασης ή εναντίον και υπέρ της πτώχευσης, το τι γνώμη έχει για τα πρόσφατα επεισόδια στην Αθήνα ή για το τι θα έγινε στο Eurogroup, ακούγεται πολύ πιο οικείο από τις ετήσιες πρακτικές ενός φοιτητή. Επιτρέψτε μου όμως να σας πω ότι αν κάποιες στιγμές νιώθετε απελπισία με ό,τι συμβαίνει, πρέπει να κοιτάξετε γύρω σας, σε κοντινά πράγματα και να βρείτε κάτι αισιόδοξο. Έτσι ένιωσα κι εγώ την Τσικνοπέμπτη.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πιτσιρίκια που σε περιτριγυρίζουν ξαφνικά. Τρέχουν να σε γνωρίσουν, σου μιλάνε στον πληθυντικό, σου χαρίζουν ζωγραφιές, περιμένουν να σε χαιρετίσουν το μεσημέρι αφήνοντας τους γονείς τους να περιμένουν έξω από το σχολείο. Πιο πολύ αναφέρομαι στους δασκάλους και στις δασκάλες στα σχολεία. Σίγουρα δε λειτουργούν όλοι το ίδιο, δεν αντιμετωπίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτό που κάνουν. Βλέπεις όμως ανθρώπους που μέσα σε μικρές αίθουσες, κρύες, καθώς το πετρέλαιο είναι λίγο και τα σώματα καλοριφέρ που έχουν εγκατασταθεί μέσα στο σχολείο ακόμη λιγότερα, κάνουν καλά τη δουλειά τους και προσπαθούν. Τι κι αν πήραν τα βιβλία πριν ένα μήνα; Είναι εκεί και φροντίζουν κάθε μεσημέρι τα παιδιά να φεύγουν γνωρίζοντας κάτι παραπάνω από όσα γνώριζαν όταν ήρθαν το πρωί.
Οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά δε στέκονται σε αυτό. Προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και σε δέχονται λέγοντάς σου ότι βρίσκονται εκεί όχι για να σου δείξουν να κάνεις το μάθημα όπως αυτοί, αλλά για να σε ωθήσουν να εφαρμόσεις στην τάξη πράγματα που εκείνοι είτε δεν τα σκέφτηκαν είτε δεν τα υλοποίησαν. Άνθρωποι τέτοιοι που επιμένουν παρ’ όλες τις αντιξοότητες που υπάρχουν σε όλους τους τομείς. Και πολλές στιγμές, όταν απελπίζεσαι και νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα όρθιο γύρω σου, είναι καλό να στρέφεις το βλέμμα σου σε αυτούς.
Παίρνεις δύναμη και κουράγιο από το δικό τους βλέμμα.