Τον τελευταίο καιρό ένα νέο σήριαλ βρίσκεται «στον αέρα» στη Λέσβο, αυτό του Εφετείου Βορείου Αιγαίου. Αφού για έναν αιώνα περίπου διεκδικούσαμε ως περιοχή την ίδρυση εφετείου στη Μυτιλήνη, ενώ τα τελευταία χρόνια το αίτημα αυτό ήταν στόχος όλων των φορέων του νησιού, μετά πολλών παλινωδιών της Πολιτείας τελικά επιτεύχθηκε. Όμως, για να λειτουργήσει από το Σεπτέμβριο, θα πρέπει να βρεθεί και χώρος στέγασής του. Κάτι, που αν και αυτονόητο φαίνεται να αιφνιδίασε τόσο τους άμεσα εμπλεκόμενους με το Εφετείο, όσο και το αρμόδιο Υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο έριξε, διά στόματος του υπουργού κ. Καστανίδη, το μπαλάκι της αναζήτησης στέγης στους τοπικούς φορείς, λες και η υποχρέωση αυτή δεν είναι δική του. Και εδώ ξεκινά ο τραγέλαφος, ο οποίος μέχρι τώρα έχει δώσει πολλά επεισόδια, δείγμα της προχειρότητας, της ανεπάρκειας και της παρόρμησης με την οποία επιχειρείται να αντιμετωπιστεί ένα τόσο σοβαρό θέμα, που ήταν γνωστό και αναμενόμενο.
Έτσι φθάσαμε στο παραπέντε ως μοναδική προσωρινή λύση για τη στέγαση του Εφετείου να προκρίνονται από το Δικηγορικό Σύλλογο χώροι της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και να διεκδικούνται όχι με τον καλύτερο τρόπο, αλλά με το «έτσι θέλω», προκαλώντας αντιδράσεις και αντεγκλήσεις, που κάθε άλλο, στην παρούσα φάση, πρέπει να είναι το επιδιωκόμενο.
Σ’ αυτό, βέβαια, συνέβαλε και η διαχείριση του θέματος από την πολιτική ηγεσία της Γενικής Γραμματείας και του Υπουργείου Θαλασσίων Υποθέσεων -το οποίο χθες με τον ανασχηματισμό καταργήθηκε-, που εμφανίστηκε εν συγχύσει, αφήνοντας τους υπαλλήλους ακάλυπτους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, αντιδικώντας με τους δικηγόρους, αλλά και τους τοπικούς άρχοντες, που φαίνεται να επιθυμούν την εύκολη λύση, δηλαδή την προσωρινή - με ό,τι αυτό σημαίνει - στέγαση του Εφετείου σε χώρους της Γενικής Γραμματείας.

Οι υπάλληλοι, βέβαια, μέσα στην αβεβαιότητα που προκαλείται κι απ’ την κρίση που βιώνει η χώρα μας και απ’ τα όσα ήδη συζητιούνται για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, ανησυχούν για τη συνέχιση της ίδιας της ύπαρξης της Γενικής Γραμματείας, αλλά και της εργασιακής τους σχέσης, και μπορεί να υπέπεσαν και σε κάποιες άστοχες και άκαιρες ενέργειες, που προκάλεσαν νέες αντιδικίες, ανοίγοντας μέτωπα που κάθε άλλο παρά χρειάζονται. Φαίνεται ότι η ανασφάλεια που νιώθουν είναι τέτοια, που εμφανίζονται «υπερασπιστές» ενός κτηρίου, που μπορεί να τους στεγάζει αλλά δεν είναι δική τους η ευθύνη πώς θα το διαχειριστεί η Πολιτεία, με την ευρύτερη έννοια, στην οποία ανήκει. Και η αβεβαιότητά τους γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν ακούνε και τοπικούς άρχοντες να δηλώνουν δημοσίως ότι «τι χρειάζεται η Γενική Γραμματεία, ας καταργηθεί προκειμένου να στεγαστεί το Εφετείο, και γιατί όχι και ο Δήμος», που εξάλλου διεκδικεί το κτήριο ως δικό του!
Και μπορεί πράγματι να υπάρχει προβληματισμός σχετικά με τη λειτουργία του πρώην Υπουργείου Αιγαίου - δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που διατυπώνεται από το θέμα -, αλλά το ζητούμενο είναι να καταργηθεί και να τελειώνουμε, ή το πώς αυτός ο φορέας θα παίξει το ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε; Συζήτηση που έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μετά και το χθεσινό ανασχηματισμό, όπου για άλλη μια φορά η κυβέρνηση φαίνεται να παίζει με την τύχη του πάλαι ποτέ Υπουργείου Ναυτιλίας, και κατ’ επέκταση και με τη Γ.Γ. Αιγαίου, αφού πάλι συγχωνεύεται στο Ανάπτυξης με τη Γ.Γ. να ταξιδεύει πάλι στο... άγνωστο.

Πρώτη φορά βλέπουμε τοπικοί άρχοντες με τόση ευκολία, επειδή οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, δεν έχουν την πολιτική βούληση να δώσουν ρόλο και αρμοδιότητες σ’ ένα θεσμικό κατά τ’ άλλα «εργαλείο» χάραξης νησιωτικών πολιτικών, που έχει ανάγκη ο νησιωτικός χώρος, να προσχωρούν αβίαστα στην άποψη περί της κατάργησής του, αδιαφορώντας - γιατί περί αυτού πρόκειται - για το τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στα νησιά μας, κυρίως στη Λέσβο που το φιλοξενεί, αλλά και στους υπαλλήλους του πρώην Υπουργείου που μέσα σ’ αυτή την... τρικυμία μπορεί να βρεθούν ξαφνικά να επανασχεδιάζουν τη ζωή τους! Όσοι θεωρούν ότι αυτό αφορά μόνο τους υπαλλήλους του Υπουργείου - που ας πρόσεχαν! -, μάλλον δεν είναι υπεύθυνοι άρχοντες, γιατί σε τέτοιες εποχές αβεβαιότητας η κοινωνική αλληλεγγύη είναι το μόνο στήριγμα και αντίπαλο δέος στον ατομικισμό και στη μιζέρια που μας κατακλύζει.
Εν κατακλείδι, είναι ν’ απορεί κανείς πώς ένα θέμα που θα μπορούσε με σωστές κινήσεις και συναντήσεις μεταξύ των αρμοδίων να αντιμετωπιστεί χωρίς να λύσει... ρουθούνι, εξελίχθηκε σε αλληλοκατηγορίες και αδιέξοδες αντεγκλήσεις.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα βρεθεί η καλύτερη λύση για το Εφετείο, αρκεί να πρυτανεύσει η κοινή λογική και να υπάρξουν δεσμεύσεις που θα εκτονώσουν την κατάσταση, χωρίς άλλες άσκοπες αντιδικίες, που δεν υπηρετούν το στόχο: τη λειτουργία του Εφετείου το Σεπτέμβριο.