Δευτέρα 22 Νοεμβρίου… Πέμπτο εξάμηνο, τρίτο έτος που 8:15 το πρωί βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου για να πάω στο Πανεπιστήμιο που βρίσκεται στο Ρίο. Τα διπλά λεωφορεία που εξυπηρετούν τους φοιτητές ανήκουν σε ιδιωτική εταιρεία, είναι τουλάχιστον 25 ετών -οι περίφημες μπλε «φυσαρμόνικες»- και καλύπτουν τη γραμμή Πάτρα - Πανεπιστήμιο - Νοσοκομείο - Ρίο. Το φοιτητικό εισιτήριο δε, κοστίζει ένα ευρώ, δηλαδή ο φοιτητής χρειάζεται δυο ευρώ την ημέρα για τη μετακίνησή του στη Σχολή. Κάρτες απεριόριστων μετακινήσεων εννοείται πως δεν υπάρχουν.
Σήμερα, όμως, μόλις έφτασε το λεωφορείο, κάτι περίεργο συνέβη. Φοιτητές μέλη της παράταξης ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) ακινητοποίησαν τα λεωφορεία δηλώνοντας ότι σήμερα οι φοιτητές θα μετακινηθούν δωρεάν. Οι οδηγοί λεωφορείων με τη σειρά τους, υπακούοντας τις εντολές τις ιδιωτικής εταιρείας, ακινητοποίησαν τα λεωφορεία και δεν εξυπηρετούσαν κανέναν. Η κίνηση στην Κορίνθου, έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Πάτρας που περνά μέσα από το κέντρο της, διακόπηκε και προκλήθηκε πανικός. Κόρνες, φωνές, φασαρία, διαπληκτισμοί από όλες τις πλευρές…
Να ξεκαθαρίσω κάτι σε αυτό το σημείο. Δεν ανήκω σε καμμία φοιτητική παράταξη συνειδητά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω πολιτικές θέσεις.
Πληρώνω και εγώ καθημερινά τα ίδια χρήματα για να μεταβώ στο Πανεπιστήμιο και να βρω ανακοινώσεις για ακυρώσεις μαθημάτων έξω από αίθουσες, ανακοινώσεις που κανείς δεν έχει μπει στη διαδικασία να αναρτήσει στο ίντερνετ.
Περνάω αρκετά συχνά έξω από το σχολείο που κανονικά θα έπρεπε να κάνω την πρακτική άσκηση που έχει ακυρωθεί, με κίνδυνο να χαθεί όλο το εξάμηνο, λόγω της καθυστέρησης του Υπουργείου να στείλει αποσπασμένους εκπαιδευτικούς ως εμψυχωτές.
Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, αν μία κίνηση σαν αυτή πλήττει ουσιαστικά την ιδιωτική εταιρεία και αλλάζει τα δεδομένα. Άλλωστε, η κινητοποίηση θα επαναληφθεί την επόμενη εβδομάδα ξανά και εμείς θα μπούμε στα ίδια λεωφορεία αύριο, πληρώνοντας το ίδιο αντίτιμο!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υποχρεώθηκαν φοιτητές που έπρεπε οπωσδήποτε να πάνε στο Πανεπιστήμιο εξ αιτίας εργαστηρίων να πληρώσουν δέκα ευρώ σε ταξί.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την απελπισία του ηλικιωμένου που προσπαθούσε να πάει στο Νοσοκομείο για ένα ραντεβού, που κατά πάσα πιθανότητα περίμενε εδώ και δύο μήνες.
Και δεν μπορώ να βρω πουθενά στο λεξικό έναν ορισμό της λέξης «δημοκρατία» που να μπορεί να ανταποκρίνεται στο γεγονός αυτό που έζησα…

Πάτρα 22/11/2010
Μαρία Μπαλάσκα