Άσχετα από όσα ακούγονται για το κίνημα «Δεν πληρώνω», εγώ ξαφνιάστηκα όταν πριν λίγες μέρες πήγα στα γραφεία της ΔΕΗ να καταβάλω τον οβολό που μου αναλογούσε και βρέθηκα μπροστά σε μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων με το λογαριασμό στο χέρι. Τα σκυθρωπά και κατεβασμένα πρόσωπα έδειχναν, αν μη τι άλλο, πως δε υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πλήρωναν. Ένα βάσανο ακόμη στο κεφάλι και στην τσέπη μας, που μονιμοποιείται καθώς λένε και μάλλον θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε εκεί, Χαρατσίου και ΔΕΗ γωνία, για να βοηθήσουμε με την αλληλεγγύη μας το δύσμοιρο τούτο τόπο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες.
Αφού έκανα το χρέος μου, αποφάσισα, παρ’ όλη την ψύχρα - αμάθητος εγώ στα κρύα - να περπατήσω μέχρι τον επόμενο σταθμό τού μετρό. Πυκνή συννεφιά, βροχερός ο καιρός, υγρός ο ορίζοντας, ίδιος όπως οι ζωές των ανθρώπων που βαλτώνουν, όλο και πιο πολύ, σε τούτη την γκρίζα πόλη.
Ανηφόριζα τη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Ο δρόμος δεν ήταν όπως άλλοτε, ήταν διαφορετικός, όπως και η πόλη… Σε παρακμή, σε εγκατάλειψη, σε φθορά. Η απαισιοδοξία έχει καλύψει τα πάντα. Πολλές πόρτες κλειστές, καταστήματα αφημένα και μπροστά τους η θλίψη. Άνθρωποι καταγής, πένητες, επαίτες, κάθε τόσο άπλωναν το χέρι για βοήθεια. Έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει το βλέμμα αλλού. Είχα το φόβο μήπως και η ματιά μου συναντήσει τα δικά τους μάτια. Της απόγνωσης. Μάτια μαχαίρια… Τους προσπερνούσα, τάχυνα το βήμα μου πριν προλάβουν τα μάτια μου να στείλουν την εικόνα στην αποθήκη του μυαλού.

Ένιωθα τύψεις. Σ’ ένα από τα προσπεράσματα δεν άντεξα, γύρισα κι έδωσα τον οβολό μου στη γυναίκα με το μωράκι στην αγκαλιά. Τίποτα μπρος στο χαράτσι που πριν λίγο είχα καταβάλει για τη δεινοπαθούσα πατρίδα…
Όλα αυτά συλλογιζόμουν, όταν χτύπησε το κινητό, για να σπάσει τις σκέψεις μου. Στην οθόνη έγραφε το όνομα φίλου αγαπημένου απ’ το νησί! «Είμαι στη γειτονιά σου, σε περιμένω για καφέ.» Έκπληξη πρώτη! «Μην κουνηθείς, φτάνω.» Κι εκεί με περίμενε η δεύτερη έκπληξη! Δεν ήταν μόνος, μαζί του και μια κοινή μας φίλη, έξω καρδιά που λένε. Που έμαθε από μικρή - η τυχερή - να μετράει τ’ άστρα κι ακόμα στο μέτρημα παραμένει… Εκείνος, ένας άνθρωπος που ξέρει με τη μία να πιάνει ακόμη και το πιο μικρό μου «αχ». Να ξεκλειδώνει την ψυχή μου, να μπαίνει μέσα και να την αλωνίζει. Όπως κι εγώ, τρυπώνω και παίρνω γύρη απ’ τη δική του… Δεν ήθελε και πολύ να λάμψουν τα πρόσωπα. Μονομιάς άλλαξαν όλα και η διάθεση πήρε την ανηφόρα...! Μπλέξαμε στην κουβέντα κι ανάμεσα σε τρία φλιτζάνια καφέ στο «Piú Verde» γλυκάναμε τον καιρό, ξεγελάσαμε το χρόνο κι άδειασε το κεφάλι από τα βάρη και τα ζόρια.
Τυχεροί λέω, που μια εντελώς ανυποψίαστη, απρόσμενη κι αναπάντεχη συνάντηση μιας συννεφιασμένης και κρύας μέρας κατάφερε να μας χαρίσει λίγες στιγμές απροσμέτρητης χαράς. Γιατί, τελικά, η χαρά είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να μοιραστεί κανείς σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Αρχίζοντας, έλεγα να χαράξω λίγες αράδες για το θέμα του χαρατσιού… και γι’ άλλα κατέληξα να γράφω...