«Ζωή» σε παράγκα από σκουπίδια. Λύση;


Μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης, που θίγουν την έννοια του ανθρώπου, μια ανάσα από την «πολιτισμένη» Μυτιλήνη, 15 περίπου οικογένειες Τσιγγάνων έχουν δημιουργήσει έναν πρόχειρο καταυλισμό. Εκεί ζουν μέσα σε αυτοσχέδιες παράγκες, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, ανάμεσα σε σκουπίδια, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες και συνθήκες υγιεινής.
Συνθήκες ζωής που προσβάλλουν την πόλη, ενώ οι κλοπές και οι ζημιές που γίνονται στη γειτονική περιοχή της Αγίας Κυριακής, αναστατώνουν τους κατοίκους.
Τι απαντούν οι Τσιγγάνοι, αυτοί οι άνθρωποι «ενός κατώτερου Θεού» σε αυτά; «Δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε σπίτι, έχουμε μικρά παιδιά να θρέψουμε. Όταν πεινάς, αναγκάζεσαι να κλέψεις, δεν έχουμε άλλη επιλογή.»

Η κατάσταση που επικρατεί στη βόρεια παράκαμψη, όπου εδώ και δυο μήνες περίπου έχουν βρει καταφύγιο οι οικογένειες των Τσιγγάνων, απασχόλησε τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Μυτιλήνης την περασμένη Δευτέρα. Κάτοικοι της περιοχής διαμαρτύρονται για ζημιές και κλοπές στα σπίτια τους, ενώ η εκκλησία της Αγίας Τριάδας στην περιοχή του νεκροταφείου της Αγίας Κυριακής, κοντά στο Αρχαίο Θέατρο, καταγγέλλει την αλόγιστη κατανάλωση νερού αλλά και ζημιές στον εξωτερικό χώρο του ναού.
Ο ιερέας του ναού π. Κώστας Βογιατζής βρέθηκε στο Συμβούλιο, ενώ περιέγραψε μιλώντας στο «Ε» τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή. «Δεν είμαστε ρατσιστές», λέει, «να βοηθήσουμε θέλουμε. Δεν είναι συνθήκες αυτές που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, ούτε όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό με τις ζημιές και τις κλοπές που γίνονται. Προσφέρθηκα να τους δίνω νερό από την εκκλησία να πίνουν και έφθασαν να πλένουν χαλιά και τα αυτοκίνητά τους εκεί. Έστειλα επιστολή στο δήμο για το θέμα αυτό. Το ζήτημα δεν είναι να τους διώξουν από εκεί. Το θέμα είναι να βρεθεί ο σωστός τρόπος, ώστε και εκείνοι να μπορούν να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες, να μην αναγκάζονται να δημιουργούν πρόβλημα και στους άλλους», αναφέρει ο ιερέας της Αγίας Τριάδας.

Επιστολή στο δήμο
Το θέμα απασχόλησε και κατοίκους της περιοχής της Αγίας Κυριακής, οι οποίοι έστειλαν επιστολή με 50 περίπου υπογραφές στο δήμο. Είναι εντυπωσιακό ότι στην επιστολή τους οι κάτοικοι της περιοχής δε στέκονται τόσο στα προβλήματα που δημιουργούν οι Τσιγγάνοι στην περιοχή τους, όσο στην ανάγκη να λάβουν μέτρα οι αρμόδιοι φορείς για να μη συνεχίζουν να ζουν σε αυτές τις συνθήκες. «Δεν έχουμε τίποτα με τους συνανθρώπους μας. Βλέπουμε παιδιά να ζουν μέσα στη βρομιά και πεινασμένα. Πρέπει οι αρμόδιοι να λάβουν μέτρα», αναφέρουν μεταξύ άλλων.
Στον καταυλισμό των Τσιγγάνων τώρα, δίπλα στη βόρεια παράκαμψη, η ζωή μοιάζει με έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Οι άνθρωποι εκεί ζουν μέσα σε αυτοσχέδιες παράγκες με νάυλον, ξύλα, λαμαρίνες και ό,τι άλλο υλικό βρουν πεταμένο στη γειτονική χωματερή. Κουβαλούν νερό από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας ή από βρύσες που θα βρουν στο δρόμο, ενώ φαγητό εξασφαλίζουν μόνο αν ζητιανέψουν. Οι περισσότεροι άνδρες δε δουλεύουν, ενώ οι γυναίκες φροντίζουν τα παιδιά που για κάθε οικογένεια είναι πάνω από πέντε.
Ο Λουκάς Μπάκος βγήκε πριν λίγο καιρό από τη φυλακή, όπου εξέτισε ποινή φυλάκισης τριών μηνών για κλοπή. «Αν δε βρω δουλειά, θα πάω πάλι στη φυλακή, γιατί θα πρέπει να κλέψω για να ζήσω την οικογένειά μου», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Όπως λέει, κανείς δεν τον παίρνει στη δουλειά και εκείνος είναι πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε. «Εδώ και χρόνια είμαι στον ΟΑΕΔ, έχω δηλώσει άνεργος. Δουλειά δεν υπάρχει. Μόνο αυτό θέλω, να δουλέψω», λέει.
Ο μικρός Σπύρος έχει χάσει τον πατέρα του. Πέθανε πριν μερικούς μήνες, όπως λέει, από ανακοπή, κοντά στη χωματερή. Ζει με τη μητέρα του και τ’ αδέλφια του σε μια παράγκα και ζητάει ένα «λυόμενο», νερό και φαγητό. «Ένα λυόμενο να μας φέρουν για να ζήσουμε. Μπορούν να το φέρουν αύριο;», ρωτάει με αγωνία.
Ο 10χρονος Ηλίας θέλει να πάει σχολείο. Μας λέει με υπερηφάνεια μερικά γράμματα της αλφαβήτου που έχει μάθει και - όπως τονίζει - «θέλω να τη μάθω ολόκληρη. Και να μάθω να γράφω.».

Σοβαροί κίνδυνοι
Τα παιδιά τριγυρίζουν ξυπόλυτα, βρόμικα, νηστικά και παίζουν με ό,τι βρουν από τα σκουπίδια στον καταυλισμό της βόρειας παράκαμψης. Ο κίνδυνος για ατύχημα είναι καθημερινός στο δρόμο, όπου αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες.
Η Ζωή Βάγγου είναι μητέρα έξι παιδιών. Ο άνδρας της, όπως λέει, είναι άρρωστος, αντιμετωπίζει πρόβλημα καρδιάς, ενώ το ένα της παιδί είχε ηπατίτιδα! «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Όπου πάμε μας διώχνουν, είμαστε και εμείς άνθρωποι. Θέλουμε ένα λυόμενο να ζήσουμε και μια δασκάλα να μάθει γράμματα στα παιδιά μας.»