Πώς κυλά ο χρόνος! Σαν το νερό που κατρακυλά, σαν τα σύννεφα που τρέχουν στον ουράνιο θόλο… Αναλογίζομαι: Τα μαθητικά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Το Σεπτέμβρη που πρωτοδιορίστηκα καθηγητής θεολόγος στο Νομό Ηλίας. Θυμάμαι τότε, πόσοι επώνυμοι και μη, ξεσηκώθηκαν κι ούτε λίγο ούτε πολύ απαίτησαν την απόσπαση ή τη μετάθεσή μου… Τους ευχαριστώ θερμά. Κρατώ τις δημοσιεύσεις των εφημερίδων της εποχής εκείνης, για να μου υπενθυμίζουν την αγάπη των συμπατριωτών μου στο πρόσωπό μου και τις ευθύνες μου ως Ιερέως και Καθηγητή.
Ως Ιερεύς συνεχίζω τη διακονία μου, ως Καθηγητής από αυτή την εκπαιδευτική χρονιά πλέον συνταξιοδοτήθηκα. Ή τουλάχιστον υπέβαλα τα δικαιολογητικά συνταξιοδότησής μου.
Είναι γεγονός πως μου λείπει το μαθητικό πρόγραμμα, η τάξη, τα παιδιά… Δεν είναι τόσο εύκολο να ξεχάσεις όσα έζησες και ζεις έντονα και καρδιακά. Κι εγώ, ειλικρινά, καρδιακά ακουμπούσα πάνω από τους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια… Έβγαλα από το συρτάρι παλιές ομαδικές φωτογραφίες μαζί τους, διάβασα και ξαναδιαβάζω τι μου έγραφαν πίσω από αυτές τα παιδιά… Τα παιδιά που αγάπησα και μ’ αγάπησαν! Είναι ωραίο, πολύ ωραίο να είσαι Δάσκαλος. Η εργασία του εκπαιδευτικού δε συγκρίνεται με καμμία άλλη. Απ’ όλες υπερέχει για χίλιους και δυο λόγους.

Όλα αυτά τα χρόνια ως Καθηγητής υπάκουσα στη συνείδησή μου και στη συμβουλή του σατιρικού ιαμβικού ποιητή από την Έφεσο, του Ιππώνακτα: «Χρόνος δε φευγέτω σε μηδέ είς αργός». Δεν επέτρεψα ποτέ να μου ξεφύγει μάταια ο χρόνος. Προσπάθησα να αγαπήσουν τα παιδιά Εκείνον που πρώτος τ’ αγάπησε, το Χριστό, κι αφέθηκα στη διάθεσή τους. Μέχρι τώρα, δεν είναι λίγοι οι μαθητές μου και οι μαθήτριές μου που μ’ αναζητούν αναζητώντας Τον…
Ο λυρικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας Πίνδαρος έλεγε: «Ο χρόνος μόνος πραγματικά αποκαλύπτει την αλήθεια». Και πράγματι, τώρα που δεν είμαι στην τάξη και που δεν πρόκειται σ’ αυτήν να ξαναμπώ, ανακαλύπτω μία αλήθεια: Πως αγάπησα κι αγαπώ τα παιδιά, ιδιαίτερα την ηλικία του Γυμνασίου…
Γιατί τα έγραψα αυτά; Μου ξέφυγαν; Τα έγραψα έτσι για να τα γράψω; Από εγωισμό; Από ηθική ικανοποίηση; Δεν ξέρω. Ίσως για να σας μεταγγίσω τις σκέψεις μου. Μάλλον γιατί μου λείπει και με λυπεί η απουσία της σχολικής αίθουσας. Αισθήματα που τα αισθάνονται, όπως κι εγώ, εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοί μου που συνταξιοδοτήθηκαν σαν κι εμένα.

* Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς είναι πλέον συνταξιούχος καθηγητής θεολόγος και εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης.