Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Μια οικογένεια Αφγανών που πέρασε στην Ελλάδα από τη Μυτιλήνη, μιλάει για την απόφαση να γυρίσουν πίσω
Το όνειρο μιας καλύτερης ζωής στην Ελλάδα για μια οικογένεια Αφγανών μετατράπηκε σε εφιάλτη και τώρα ο δρόμος της επιστροφής στην πατρίδα τους φαντάζει μονόδρομος. Σε ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε χθες στην «Ελευθεροτυπία», μια οικογένεια μιλάει για την οδύσσειά της. Το πέρασμά της από τη Μυτιλήνη, τις «κλειστές πόρτες» που βρήκαν στην Αθήνα και την επιστροφή τους στην πατρίδα τους για ένα νέο ξεκίνημα.
Ο Μοχάμεντ και η γυναίκα του, Μπεϊκούμ, μαζί με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους (δυο κορίτσια και δυο αγόρια) αποφάσισαν να φύγουν από τη χώρα τους το 2008, καθώς όπως λένε οι συνθήκες εκεί είχαν γίνει επικίνδυνες. Όταν ο παππούς βρέθηκε νεκρός επειδή αρνήθηκε να δώσει πληροφορίες στους Ταλιμπάν, τίποτα δεν τους κρατούσε πλέον στην πατρίδα τους. Έδωσαν 20.000 ευρώ στους δουλεμπόρους αφού πούλησαν τα πατρικά τους χωράφια στο Αφγανιστάν και ταξίδευαν δυο μήνες, για να φθάσουν στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2008. Τότε το κύμα της λαθρομετανάστευσης από τα τουρκικά παράλια προς τα νησιά του Αιγαίου δεν είχε προηγούμενο. Η Λέσβος είχε δεχθεί εκείνο το καλοκαίρι το μεγαλύτερο όγκο μεταναστών.
Το πέρασμα στη Μυτιλήνη…
«Ξεκινήσαμε το ταξίδι, που έκρυβε μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους», αναφέρουν οι ίδιοι. Και συνεχίζουν, περιγράφοντας τις συνθήκες που έζησαν: «Την ημέρα κρυβόμασταν. Τις νύχτες διασχίζαμε βουνά, άλλοτε με γαϊδούρια κι άλλοτε με τα πόδια. Περάσαμε από την Τουρκία στην Ελλάδα μέσα σ’ ένα φουσκωτό με 35 άτομα και τα μεσάνυχτα βρεθήκαμε στη Μυτιλήνη. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι δίπλα στο κύμα. Η Αστυνομία μάς κράτησε οχτώ ημέρες στο Κέντρο Κράτησης. Ήταν πολύ βρόμικα, βγήκαμε όλοι άρρωστοι.»
Όπισθεν ολοταχώς
Στην Αθήνα οι συνθήκες ήταν ακόμη χειρότερες. «Κοιμόμασταν δυο μήνες στην πλατεία Αττικής. Εκεί κάποιοι χτύπησαν άσχημα έναν Αφγανό. Μας φιλοξένησαν για ένα χρόνο οι Γιατροί του Κόσμου στην Ομόνοια. 35 άτομα σε δυο δωμάτια.»
Η οικογένεια φιλοξενήθηκε το τελευταίο διάστημα σε ξενώνα της οργάνωσης «Είμαι Εδώ», μέχρι να πάρει το δρόμο της επιστροφής στο Αφγανιστάν. «Δεν κατάφερα να κάνω ούτε ένα μεροκάματο», λέει ο Μοχάμεντ, που στη χώρα του δούλευε από παιδί στα χωράφια. Για να επιβιώσουν, μάζευαν τα παιδιά του μπουκάλια απ’ τα σκουπίδια. Τα πουλούσαν για 10 λεπτά κι αγόραζαν ψωμί. «Είμαστε νηστικοί, χωρίς ταυτότητα. Πώς θα σπουδάσουμε;», αναρωτιούνται η Ζεϊνάπ 14 χρονών και η Νεγκάρ 16 χρονών, οι δύο μεγάλες κόρες της οικογένειας. Έμαθαν ελληνικά και ονειρεύτηκαν να γίνουν «γιατρίνες». Στο Αφγανιστάν, όπως λένε όμως, κομμώτριες και μοδίστρες είναι οι γυναίκες.
Το όνειρο μιας καλύτερης ζωής στην Ελλάδα για μια οικογένεια Αφγανών μετατράπηκε σε εφιάλτη και τώρα ο δρόμος της επιστροφής στην πατρίδα τους φαντάζει μονόδρομος. Σε ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε χθες στην «Ελευθεροτυπία», μια οικογένεια μιλάει για την οδύσσειά της. Το πέρασμά της από τη Μυτιλήνη, τις «κλειστές πόρτες» που βρήκαν στην Αθήνα και την επιστροφή τους στην πατρίδα τους για ένα νέο ξεκίνημα.
Ο Μοχάμεντ και η γυναίκα του, Μπεϊκούμ, μαζί με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους (δυο κορίτσια και δυο αγόρια) αποφάσισαν να φύγουν από τη χώρα τους το 2008, καθώς όπως λένε οι συνθήκες εκεί είχαν γίνει επικίνδυνες. Όταν ο παππούς βρέθηκε νεκρός επειδή αρνήθηκε να δώσει πληροφορίες στους Ταλιμπάν, τίποτα δεν τους κρατούσε πλέον στην πατρίδα τους. Έδωσαν 20.000 ευρώ στους δουλεμπόρους αφού πούλησαν τα πατρικά τους χωράφια στο Αφγανιστάν και ταξίδευαν δυο μήνες, για να φθάσουν στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2008. Τότε το κύμα της λαθρομετανάστευσης από τα τουρκικά παράλια προς τα νησιά του Αιγαίου δεν είχε προηγούμενο. Η Λέσβος είχε δεχθεί εκείνο το καλοκαίρι το μεγαλύτερο όγκο μεταναστών.
Το πέρασμα στη Μυτιλήνη…
«Ξεκινήσαμε το ταξίδι, που έκρυβε μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους», αναφέρουν οι ίδιοι. Και συνεχίζουν, περιγράφοντας τις συνθήκες που έζησαν: «Την ημέρα κρυβόμασταν. Τις νύχτες διασχίζαμε βουνά, άλλοτε με γαϊδούρια κι άλλοτε με τα πόδια. Περάσαμε από την Τουρκία στην Ελλάδα μέσα σ’ ένα φουσκωτό με 35 άτομα και τα μεσάνυχτα βρεθήκαμε στη Μυτιλήνη. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι δίπλα στο κύμα. Η Αστυνομία μάς κράτησε οχτώ ημέρες στο Κέντρο Κράτησης. Ήταν πολύ βρόμικα, βγήκαμε όλοι άρρωστοι.»
Όπισθεν ολοταχώς
Στην Αθήνα οι συνθήκες ήταν ακόμη χειρότερες. «Κοιμόμασταν δυο μήνες στην πλατεία Αττικής. Εκεί κάποιοι χτύπησαν άσχημα έναν Αφγανό. Μας φιλοξένησαν για ένα χρόνο οι Γιατροί του Κόσμου στην Ομόνοια. 35 άτομα σε δυο δωμάτια.»
Η οικογένεια φιλοξενήθηκε το τελευταίο διάστημα σε ξενώνα της οργάνωσης «Είμαι Εδώ», μέχρι να πάρει το δρόμο της επιστροφής στο Αφγανιστάν. «Δεν κατάφερα να κάνω ούτε ένα μεροκάματο», λέει ο Μοχάμεντ, που στη χώρα του δούλευε από παιδί στα χωράφια. Για να επιβιώσουν, μάζευαν τα παιδιά του μπουκάλια απ’ τα σκουπίδια. Τα πουλούσαν για 10 λεπτά κι αγόραζαν ψωμί. «Είμαστε νηστικοί, χωρίς ταυτότητα. Πώς θα σπουδάσουμε;», αναρωτιούνται η Ζεϊνάπ 14 χρονών και η Νεγκάρ 16 χρονών, οι δύο μεγάλες κόρες της οικογένειας. Έμαθαν ελληνικά και ονειρεύτηκαν να γίνουν «γιατρίνες». Στο Αφγανιστάν, όπως λένε όμως, κομμώτριες και μοδίστρες είναι οι γυναίκες.