Σήμερα το «Ε» φιλοξενεί στις σελίδες του τον ερευνητή και συγγραφέα Γιώργο Χουτζαίο, που για πολλά χρόνια υπήρξε ένας από τους καλύτερους και φυσικά γνωστότερους καθηγητές Φυσικής της Μυτιλήνης, με δεκάδες μαθητές και μαθήτριες να έχουν «περάσει από τα χέρια του». Το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο επίσης πλούσιο και σημαντικό, αφού έχει γράψει συνολικά 19 βιβλία, ανάμεσα σε αυτά «Το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου», που το 1977 απέσπασε και το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, και το «Σπήλαια και άλλα Καρστικά φαινόμενα της Λέσβου», αλλά και βιβλία για άλλα σημαντικά μνημεία και φαινόμενα του νησιού, όπως οι ανεμόμυλοι και οι υδρόμυλοι, τα νερά, η τεχνητή και φυσική ραδιενέργεια, η σεισμικότητα και το κλίμα της Λέσβου κ.ά.. Τις πολύτιμες γνώσεις του έχει μεταφέρει σε πολλά συνέδρια και δημοσιεύσει σε 135 συνολικά άρθρα στο λεσβιακό Τύπο, αλλά και σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά, κάνοντας στοιχεία της Λέσβου γνωστά ανά την Ελλάδα. Το σημερινό αφιέρωμα είναι ένας φόρος τιμής στον πολύ καλό αυτό επιστήμονα, που συνεχίζει ακόμη και τώρα την έρευνα, τη μελέτη και την προσφορά, αφού, όπως λέει, αυτό που του αρέσει είναι να μεταδίδει τις γνώσεις του στον κόσμο…

Ο Γιώργος Χουτζαίος γεννήθηκε στην Αγιάσο το 1944. Όπως ο ίδιος θυμάται από τα παιδικά του χρόνια, η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή και είχε να θρέψει έξι στόματα, αφού εκτός από τον ίδιο οι γονείς του είχαν άλλα δύο παιδιά, το Θόδωρο και τη Μυρσίνη, ενώ έμενε μαζί τους και η γιαγιά τους και ο μισθός που έπαιρνε ο πατέρας του ως κλητήρας στο δήμο του χωριού δεν αρκούσε για πολυτέλειες.
«Παίζαμε τα παραδοσιακά παιχνίδια, με πάνινες μπάλες, αμπάριζα κ.λπ.. Όταν στα 13 μου θέλησα να αγοράσω ένα ρολόι χεριού και ο πατέρας μου δεν είχε χρήματα να μου δώσει, αποφασίσαμε μαζί με τον αδελφό μου το Θόδωρο να πουλήσουμε καραμέλες στο χωριό με κασελάκια. Τελικά οι εισπράξεις μας πήγαν καλά, συγκεντρώσαμε περίπου 500 δραχμές και έτσι μπόρεσα να αγοράσω το ρολόι που κόστιζε 300 δραχμές. Ακόμη το κρατάω ενθύμιο», αφηγείται ο ίδιος για τα παιδικά του χρόνια.
Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του και η πολύ καλή επίδοσή του στο σχολείο, έχει ως αποτέλεσμα, μετά την Ε΄ τάξη του γυμνασίου, που φοίτησε στην Αγιάσο, να κατέβει στη Μυτιλήνη για να τελειώσει το σχολείο στο 2ο Γυμνάσιο, μένοντας στο Οικοτροφείο Απόρων Αριστευόντων Γυμνασιοπαίδων της Ιεράς Μητρόπολης.


1955. Δύσκολα χρόνια, τα δύο αδέλφια με τις καραμέλες στα κασελάκια. Δεξιά ο Γιώργος και αριστερά ο Θόδωρος (αριστερά). Φοιτητής Φυσικής μπροστά στο Ζάππειο (1964) (δεξιά)

Η μεγάλη «αγάπη»
Πρώτος μαθητής σε όλες τις τάξεις, τελειώνει το σχολείο με βαθμό απολυτηρίου 19,8. Τότε είναι που φεύγει στην Αθήνα για να σπουδάσει Φυσική, παρ’ όλο που, όπως λέει ο ίδιος, μέχρι τη Δ΄ Γυμνασίου προοριζόταν για φιλόλογος.
«Προς το τέλος του σχολείου, όταν πια αρχίσαμε τη σοβαρή Φυσική και Χημεία, ήρθε ένας ανεπανάληπτος καθηγητής, ο Χρήστος Ευθυμιόπουλος, που με έναν καταπληκτικό τρόπο με ώθησε να σπουδάσω φυσικός», εξηγεί.
Δίνοντας πανελλήνιες εξετάσεις, πετυχαίνει πολύ καλή σειρά στα Τμήματα Φυσικής Αθήνας και Θεσσαλονίκης, καθώς και στο Χημικό και Μαθηματικό της Αθήνας.
«Διάλεξα το Τμήμα Φυσικής Αθηνών και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Μπορούσα τότε να μπω και στο Πολυτεχνείο ή να σπουδάσω Ιατρική, αλλά ήθελα να γίνω φυσικός.»
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του παίρνει την υποτροφία του Βοστάνη, που τότε ήταν 2.000 δρχ. το μήνα, ανακουφίζοντας έτσι οικονομικά τους γονείς του και κάνοντας αποταμίευση, παρ’ όλο που υπάρχουν στιγμές που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσχέρειες.
Τελειώνει τη σχολή σε τέσσερα μόλις χρόνια και κάνει σεμινάριο μετεκπαίδευσης στην Πυρηνική Φυσική.


Ώρες αναψυχής. Ο Γιώργος και ο Ηλίας Κουρτζής παίζουν σκάκι (αριστερά). Απόφοιτοι μαθητές του 1ου Λυκείου Μυτιλήνης, μαζί με τον καθηγητή τους Γιώργο Χουτζαίο (δεξιά)

Κάπου εδώ αρχίζει να παίζει ρόλο το σημαντικότερο, όπως λέει ο ίδιος, κεφάλαιο της ζωής του: Όσο είναι ακόμη τεταρτοετής φοιτητής, ως βοηθός στο Εργαστήριο Ηλεκτρονικής Φυσικής, κάνει σχέδια να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αμερική. Ωστόσο, νέα από την Αγιάσο που θέλουν την κοπέλα του να έχει δεχτεί δύο προτάσεις γάμου από ευκατάστατους κυρίους, τον κάνουν να τελειώσει τη σχολή του «σε φοιτητικό χρόνο… μηδέν». Υποβάλλει τα χαρτιά του για διορισμό προ στρατεύσεως με νόμο του Γεωργίου Παπανδρέου και διορίζεται αμέσως στο 2ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης, το σχολείο από όπου και ο ίδιος είχε αποφοιτήσει.
Το 1967 παντρεύεται τη γυναίκα του και κάνουν δύο παιδιά, το Νίκο και το Μίλτο. Το 1970 κατατάσσεται στην Αεροπορία και λίγο μετά πηγαίνει ως καθηγητής στρατιώτης στο Λύκειο Αρρένων Χαλανδρίου, όπου μετακομίζει όλη η οικογένεια. Όταν το 1973 απολύεται από το στρατό, επιστρέφει στη θέση του στο 2ο Γυμνάσιο. Για τα επόμενα 13 χρόνια υπηρετεί επιπλέον στο 1ο Λύκειο Θηλέων και το 1ο Λύκειο Αρρένων της πόλης, στο Λύκειο Αγιάσου και στη Νυχτερινή Επαγγελματική Σχολή Μυτιλήνης «Βερναρδάκης».
Από το 1975 μέχρι το 1977 μελετά το απολιθωμένο δάσος Λέσβου με «μαραθώνιες εξορμήσεις και εξερευνήσεις», όπως λέει, γυρνώντας μέσα σε αυτό φορώντας μόνο ένα καπέλο και ελάχιστα ρούχα και έχοντας μαζί του έναν οδηγό από την Ερεσό, που πληρώνει ο ίδιος για να τον συνοδεύει. Η μελέτη αυτή ολοκληρώνεται το 1977 και βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 1979 εκδίδεται σε βιβλίο που αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη και μεγάλη μελέτη που έχει γραφτεί μέχρι τότε για το απολιθωμένο δάσος και έχει πολύ μεγάλη συμβολή στην προστασία και την αξιοποίησή του.


Ο Γιώργος Χουτζαίος με άλλους αποφοίτους του Οικοτροφείου Απόρων Αριστευόντων Γυμνασιοπαίδων, της Ιεράς Μητρόπολης Μυτιλήνης. Μαζί και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος Κλεομβρότου (1962) (αριστερά). Εισηγητής στο Πανελλήνιο Συνέδριο για το Βενιαμίν το Λέσβιο, στο Πλωμάρι, τον Ιούνιο του 2009 (δεξιά)

Οι δεκαετίες ‘80 και ‘90
Το 1980 κάνει μετάταξη στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Μυτιλήνης, ως καθηγητής Φυσικής. Παράλληλα, με τον αδελφό του Θόδωρο, εξερευνούν όλα τα σπήλαια της Λέσβου με την οικονομική ενίσχυση της νομαρχίας, σε μια μελέτη που ολοκληρώνεται το 1989 και εκδίδεται σε βιβλίο, κυκλοφορώντας σε δεύτερη έκδοση το 1992. «Ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία και ελπίζω σύντομα να δημιουργηθεί και σπηλαιολογικός όμιλος Λέσβου», λέει σήμερα, έχοντας ήδη εκφράσει την επιθυμία να μελετήσει ξανά στα σπήλαια του νησιού μαζί με το Μάκη Αξιώτη, πρόθεση που βρήκε εμπόδιο στη γραφειοκρατία.
Μέσα στη δεκαετία του ‘80, επιπλέον, γίνεται και πάλι… φοιτητής, αφού οι σπουδές του δε σταμάτησαν μετά το πτυχίο Φυσικής. Όταν το 1983 τα παιδιά του φεύγουν στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, ο ίδιος αποφασίζει να υποβάλει το πτυχίο του στο Μαθηματικό Τμήμα και να εγγραφεί στο τρίτο έτος σπουδών. Μάλιστα, όπως τονίζει, επειδή λόγω… έρωτα το πτυχίο του Φυσικού είχε βαθμό «λίαν καλώς», για να είναι σίγουρος ότι θα τον πάρουν στο νέο Τμήμα δίνει ξανά Πανελλήνιες, με νέο πλέον σύστημα. Καταφέρνοντας να είναι στους 10 πρώτους εισαχθέντες, παίρνει υποτροφία και μετά από τρία χρόνια παίρνει στα χέρια του και το δεύτερο πτυχίο. Στην ορκωμοσία του ως μαθηματικού, είναι παρόντες και οι δυο γιοι του...
Σύντομα γίνεται υποδιευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας για να αποτελέσει, τελικά, τον τελευταίο που υπηρέτησε σε αυτήν τη θέση, μέχρι το 1992, που η σχολή καταργήθηκε οριστικά, ενώ στη συνέχεια εργάζεται και στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το 1992 διορίζεται από το νομάρχη Λέσβου πρόεδρος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής για τα θέματα της Προστασίας και Αξιοποίησης του Απολιθωμένου Δάσους της Λέσβου, ενώ τον Ιούλιο του 1993 και τον Ιούλιο του 1995, στο πλαίσιο ανταλλαγής φοιτητών μεταξύ του Τμήματος Περιβάλλοντος και του Πανεπιστημίου του Southern Maine των ΗΠΑ, διδάσκει στην αγγλική γλώσσα θέματα σχετικά με το απολιθωμένο δάσος και τα σπήλαια της Λέσβου, σε φοιτητές του δεύτερου ιδρύματος, που έρχονται στη Μυτιλήνη.


Η τελευταία ημέρα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Μυτιλήνης (10/6/91) (αριστερά). Με τους δυο γιους του, Νίκο και Μίλτο (δεξιά)

Το 1998 εκδίδεται από τη νομαρχία Λέσβου το βιβλίο του σχετικά με τη Σεισμικότητα της Λέσβου και της περιμετρικής της περιοχής (Χίος - Λήμνος - Άγιος Ευστράτιος - Ψαρά - Αντίψαρα - Οινούσες), που παρουσιάζεται στον κινηματογράφο «Αρίων» από τον καθηγητή Σεισμολογίας - Γεωφυσικής Βασίλη Παπαζάχο και το σημερινό διευθυντή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Νίκο Ζούρο.
Παρ’ όλο που για πολλά χρόνια υπήρξε επιμορφωτής στο Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο (ΠΕΚ) Μυτιλήνης, το 1999 υποβάλλει την παραίτησή του, δυσαρεστημένος με το ότι μετά από την προσφορά του δεν εξελέγη διευθυντής όταν, τελικά, αποφάσισε να υποβάλει τα χαρτιά του.

Μελέτη και προσφορά
Σήμερα, συνταξιούχος πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Αθηνών και λίγο πριν γίνει για πέμπτη φορά «παππούς», ο Γιώργος Χουτζαίος εξακολουθεί να συμβάλλει στην πνευματική και εκπαιδευτική ζωή της Λέσβου.
Άλλωστε, όπως λέει, τα δύο τελευταία του βιβλία «Οι κεραίες μη Ιοντίζουσας Ηλεκτρομαγνητικής Ακτινοβολίας στη νήσο Λέσβο - Οι Τεχνητή και η Φυσική Ραδιενέργεια στη νήσο Λέσβο» και «Τα νερά της νήσου Λέσβου», που κυκλοφόρησαν το 2009 και είχαν μεγάλη απήχηση στον κόσμο του νησιού, είχαν ως αφορμή την αγάπη του για την έρευνα και τη μάθηση. «Μου αρέσει πολύ να μαθαίνω πρώτος και αυτά που μαθαίνω να τα μεταβιβάζω και στους άλλους», λέει, ενώ ασχολείται αυτήν τη στιγμή με τη μελέτη της γεωλογικής ιστορίας της Λέσβου, καθώς και της ραβδοσκοπίας και των Λέσβιων ραβδοσκόπων.


Φωτογραφίζοντας τους μαθητές του 2ου Γυμνασίου Αρρένων Μυτιλήνης σε εκπαιδευτική εκδρομή, στο απολιθωμένο δάσος της Λέσβου

Μαζί με το διοικητικό συμβούλιο των 700 Ρομά της Λέσβου, καταβάλλει προσπάθειες για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και μόρφωσης των μικρών Τσιγγανόπουλων, έχοντας ανακηρυχθεί από επίτιμος πρόεδρος των Ρομά του νησιού.
Παράλληλα, το τελευταίο διάστημα παραδίδει μαθήματα εφαρμοσμένων μαθηματικών στη Μ.Κ.Ε. «Ηλιακτίδα», με ευρωπαϊκό πρόγραμμα που διαχειρίζεται το Κέντρο Διαρκούς Επιμόρφωσης Ενηλίκων του υπουργείου Παιδείας, χρησιμοποιώντας όλα τα εποπτικά μέσα, απλά και σύνθετα, που απαιτούνται για την εκμάθηση εφαρμοσμένων μαθηματικών και δείχνοντας στα παιδιά την αγάπη του, η οποία και του επιστρέφεται.
«Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από τη ζωή μου μέχρι τώρα», λέει σήμερα ο Γιώργος Χουτζαίος. «Βέβαια αυτή χαρακτηρίστηκε από σκληρή δουλειά, γιατί όπως έλεγαν οι γονείς μου και οι καθηγητές μου, “τα αγαθά κόποις κτώνται”. Και ακόμη… “εν τη εργασία η ζωή”. Γι’ αυτό μέχρι τώρα συνεχίζω να εργάζομαι και να προσφέρω στην πνευματική ζωή της Λέσβου, παράλληλα όμως φροντίζω και για τα πέντε εγγόνια μου, ώστε να γίνουν μελλοντικά καλοί άνθρωποι και καλοί επιστήμονες.»