ΛΑΞΕΥΤΗΣ

Στις 7 Μαρτίου γιορτάζει η Δωδεκάνησος την ενσωμάτωση με τη «μητέρα Ελλάδα». Μόλις το 1947 γίναμε «Έλληνες». Οι παππούδες μας μπορούσαν να απαγγέλλουν τη «Θεία Κωμωδία», να μιλούν μεταξύ τους ιταλικά. Πάντα όμως είχαν τον καημό να ενωθούν με τη «μητέρα», πάντα έβλεπαν τους Ιταλούς σαν κατακτητές, δίχως να σημαίνει πως δεν υπήρχαν αυτοί που αντιμετώπιζαν, λόγω συμφερόντων, την ιταλική διοίκηση πιο ευνοϊκά. Αν προσπαθήσει να καταλάβει κανείς τι νιώθουν ακόμα και σήμερα οι κάτοικοι της Δωδεκανήσου ως «Ελλάδα», θα δει πως στην έρευνα θα εισπράξει πολλά και διαφορετικά, αντιφατικά μεταξύ τους συναισθήματα. Τα συναισθήματα αυτά συνήθως στροβιλίζονται γύρω από αρνητικούς άξονες, αλλά και από λαχτάρα μεγάλη για μια πατρίδα πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο σωστή. Όλα όμως ξεκίνησαν με ενθουσιασμό και ορμή εκεί πριν εξήντα πέντε χρόνια: να τι γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, όπως μας τα θύμισε ο φίλος Δημήτρης Φοινίτσης στο Facebook:
«Από την αυγήν χιλιάδες κόσμου, αντιπροσωπείαι από τα νησιά της Δωδεκανήσου, που παρ’ όλην την κακοκαιρίαν κατέφθασαν εγκαίρως και διάφοροι αντιπρόσωποι από τας Αθήνας, είχαν όλοι πάρει από πολύ πρωί θέσιν εις τας πυκνάς μάζας κατά μήκος της οδού Ελευθερίας, εις τα παράθυρα και τας στέγας των γύρω κτιρίων, σ’ ένα φαντασμαγορικόν θέαμα με τας ποικιλοχρώμους ενδυμασίας, και το πλήθος των ελληνικών σημαιών που εκρατούσαν τα παιδιά.»
«Εις τας 9.35΄ π.μ. ακριβώς υπό τους ήχους των χαιρετιστηρίων κανονιοβολισμών, τας κωδωνοκρουσίας όλων των εκκλησιών της Ρόδου, τους συριγμούς των σειρήνων όλων των πλοίων, πλευρίζει εις την προβλήτα η βενζινάκατος που φέρνει τον Βασιλέα. Τα πλήθη μόλις ο Βασιλεύς πατεί εις την ξηράν, ζητωκραυγάζουν, χειροκρατούν, μέσα σε παραλήρημα ενθουσιασμού.

Μετά τον Βασιλέα αποβιβάζονται η Βασίλισσα, ο Διάδοχος και οι λοιποί πρίγκιπες. Εις την προβλήτα τους υποδέχεται ο Στρατ. Διοικητής ναύαρχος Ιωαννίδης και τα μέλη της Κυβερνήσεως. Ο Βασιλεύς σταματά εμπρός εις την αψίδα όπου ο αναμένων εκεί δήμαρχος της Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος εγχειρίζει εις τον Βασιλέα της Ελλάδος συμβολικώς την κλείδα της πόλεως και προσφωνεί τους Βασιλείς εκφράζων την αγαλλίασιν της πόλεως και όλης της Δωδεκανήσου διά το ευτυχές γεγονός της σημερινής ημέρας.»
Από τον τάφο του ο Ελύτης μάς μιλάει:
«Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι”
Αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
Το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.»
Ετούτα τα λόγια βέβαια δε λένε μόνο για τους Βασιλιάδες, αλλά και για κάτι πολιτικούς τής σήμερον. Κάτι εχθροί που πουλάνε «Ελλάδα» στα Δωδεκάνησα, μια Ελλάδα κίβδηλη, ανούσια, σκληρή που ταυτίζεται με τη βούληση του κράτους και την ανοησία της πρωτεύουσας. Κακόπαθη Δωδεκάνησος, βάστα γερά εκεί. Βαστάτε γερά εκεί στα σύνορα, αγαπημένοι μου.