Βουβάθηκε το στόμα των προφητών
Απολίθωμα το χαμόγελο των αισιόδοξων
Αμηχανία, τρόμος και θλίψη στα μάτια
των νοημόνων.

Η γη ασφυκτιά κάτω από τα βήματα
του Ηοmο Sapiens

Την πνίγουν τα ανθρωποειδή με την
έπαρση.

Της ηλιθιότητας βασιλεύει η δύναμη
Και λένε «κινδυνολογίες» στους λογικούς.

Ποιος θα συλλάβει τους ρυθμούς της καταστροφής;
Κι αν τους συλλάβει πώς την αγωνία του
θα μεταδώσει;

Ή μήπως έτσι πρέπει να γίνεται και
μεις οι ανησυχούντες απλά δεν κατανοούμε
πως κάθε τι έχει τέλος;
 

Λυτός
Στις εσχατιές του νου του την
σπίθα της αγνότητας συντήρησε σε χρόνια
της παμφάγου σκοπιμότητας.
Συντηρητής αξιών υπομονετικά τα
μπακίρια της ξεχασμένης του γενιάς
στίλβωσε με υλικό φτιαγμένο από
το αίμα που ανάβλυζε από το ακάνθινο
στεφάνι στο μέτωπό του.
Στα χρόνια του μιμητισμού το πρόσωπό
του πέτρωσε ανέκφραστα σαν μάσκα
κι εύπλαστο δεν τ’ άφησε να γίνει.
Κάθε στιγμή το χέρι της αναγκαιότητας
έβαζε στο θηλάκι της μαγεμένης του
ψυχής και νόμισμα εύρισκε χρυσό
με καλοσύνη να πληρώσει το αντίτιμο
της θυσίας.
Οι στρόβιλοι της αγανάκτησης και του
θυμού στα βράχια ακύρωναν τη
θέλησή του.
Μοναχικός, ερημικός, ακατανόητα αυτοκαταστροφικός
οχύρωνε τις ηδονικές του αναζητήσεις
το δρόμο φράζοντας για αυτές.