Αν κλείσω τα μάτια μου και δουλέψω κατάλληλα το μυαλό μου, σίγουρα θα «δω» και θα «ακούσω» κάποιον παλιό μου συνάδελφο μουσικό, να μου εύχεται το ανώδυνο «καλό χειμώνα». Τέτοια εποχή ξεκινούσαμε τις πρόβες για τη χειμερινή σεζόν και αυτή η ευχή λειτουργούσε σαν καμπανάκι και σαν γλυκόπιοτο δυναμωτικό, γιατί μπροστά μας είχαμε πολλά και δύσκολα ξενύχτια…
Τέτοια εποχή αρχίζουν και τα σχολεία και είναι πιο εύκολο να θυμηθώ κάποιον από τους καθηγητές μου να μας λέει, χαμογελώντας σαρδόνια… «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του»! Μανία που την είχαν αυτοί οι άνθρωποι, να μας χαλάνε τη διάθεση από την πρώτη ώρα…
Το χειρότερο απ’ όλα όμως, αυτό που μου έκοβε τα φτερά έστω και στιγμιαία, ήταν η φράση που μας έλεγε κάθε χρόνο, μια γειτόνισσα γριά κακίστρω. «Τα κεφάλια μέσα»!
Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. «Τα κεφάλια μέσα» για όλους τους γνωστούς και άγνωστους λόγους, αλλά και για έναν ακόμη, που προσωπικά θεωρώ σημαντικό.
Από την πρώτη του Σεπτέμβρη, απαγορεύεται δια ροπάλου και προστίμου το καπνίζειν!
Αρχίζω ήδη να αναπολώ την εποχή Αβραμόπουλου με το νόμο του για την περίπου απαγόρευση του καπνίσματος και τις δηλώσεις για την περίφημη «αλλαγή της νοοτροπίας ετών». Λίγο ακόμη θέλαμε και θα καπνίζαμε μέχρι και μέσα στα νοσοκομεία! Τόσο είχε αλλάξει η νοοτροπία…
Τώρα όμως; Τι θα κάνει ο Έλληνας; Καφέ χωρίς τσιγάρο; Ποτό χωρίς τσιγάρο; Παϊδάκια χωρίς τσιγάρο!
Είμαι αυτό που λένε «μανιώδης καπνιστής» γύρω στα 25 χρόνια και μπορώ να πω, πως η ατμόσφαιρα σε καταστήματα του εξωτερικού που δεν κάπνιζαν, ήταν απλά υπέροχη! Όμως…
…Η πλήρης απαγόρευση ενός αντικειμένου που πωλείται ελεύθερα στα περίπτερα, με βρίσκει αντίθετο. Θα έπρεπε να υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής. Αυτή η παγκόσμια μανία ενάντια στο τσιγάρο, είναι παράλογη και ύποπτη.
Παράλογη γιατί απαγορεύεις κάτι που μπορείς ελεύθερα και οπουδήποτε, να προμηθευτείς. Παράλογη όσο το να επιτρέπαμε ελεύθερα και οπουδήποτε, τη χρήση κάποιου πράγματος που δεν υπάρχει!
Ύποπτη γιατί συμβάλει, στο βαθμό που της αναλογεί, στην απομόνωση του ανθρώπου. Δεν φτάνει δηλαδή που τα χρήματα είναι λίγα, που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο μας, που έχουμε το φόβο του αύριο, θα πρέπει στη μια φορά που θα βγούμε από το σπίτι, να αγοράζουμε ακριβά το ποτό και να το πίνουμε στο δρόμο! Σε συνάρτηση με την γενική ανέχεια, λίγοι θα κάνουν κάτι τέτοιο.
Τα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια, δεν είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, αλλά από αυτά ζούνε πολλές οικογένειες και πάνω τους, πολλοί έχουν επενδύσει και έχουν στηρίξει τα όνειρα τους. Με την απαγόρευση του καπνίσματος, πολλά δεδομένα θα αλλάξουν, πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους και πολλοί θα μείνουν στο δρόμο.
Ένα μέτρο είναι σωστό όταν έχουμε περισσότερα καλά από κακά αποτελέσματα…
Είναι το τσιγάρο, το μοναδικό βλαβερό στοιχείο στη ζωή μας; Και αν κόπτονται τόσο για την υγεία μας, θα μπορούσαν με αναπτυξιακά μέτρα, να μας αποβάλουν το άγχος, που είναι σίγουρα από τους κυριότερους λόγους ασθενείας!
Έλεος πια με το παραμύθι του «παθητικού καπνίσματος», η ελληνική κουλτούρα είναι το θέμα…
Φαγητό - ποτό - τσιγάρο - συνεύρεση - θεωρία - πράξη! Και προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο, την αλυσίδα, όσο πιο ψηλά μπορούν.
Εναποθέτω τις ελπίδες μου στο ελληνικό δαιμόνιο, κάποια πατέντα θα βρούμε όχι για να καπνίζουμε, αλλά για την αλυσίδα…