Μέρος Α΄

Η έκταση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που συνεχώς απλώνεται και παγιδεύει σαν τον ιστό της αράχνης τα θύματά του σ’ Ανατολή και Δύση, παίρνει όλο και περισσότερο εφιαλτικές διαστάσεις. Οι οικονομικοί γίγαντες της, καπιταλιστικά δομημένης, παγκόσμιας οικονομίας καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς και αποδεικνύεται πως ήταν στηριγμένοι σε πήλινα πόδια. Τραπεζικοί κολοσσοί που διηύθυναν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της υφηλίου, ασφαλιστικοί γίγαντες που περιέκλειαν ελπίδες, όνειρα και προοπτικές για τους ανθρώπους, αυτοκινητοβιομηχανίες που εξασφάλιζαν απασχόληση για εκατομμύρια εργαζομένους και κανάκευαν τις ανθρώπινες φιλοδοξίες, γκρεμίζονται υπό το βάρος της απερισκεψίας των «ιθυνόντων» τους και των τραγικών κυβερνητικών σφαλμάτων στο στοιχειώδη, έστω, προγραμματισμό της δράσης τους.
Μέσα σ’ αυτόν τον παγκόσμιο ορυμαγδό της επερχόμενης λαίλαπας, με ολοφάνερα τα χαρακτηριστικά Παγκόσμιου Πολέμου χωρίς την άμεση χρήση, ακόμα τουλάχιστον, όπλων, η μικρή κουκίδα της Ελλάδας άγεται και φέρεται παραζαλισμένη, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμούς και, κυρίως, δυστυχώς χωρίς προοπτική. Τούτες τις πολύ κρίσιμες ώρες, κρίσιμες ακόμα και για την ατομική και εθνική μας επιβίωση, έχουμε την επιπρόσθετη ατυχία, εκτός της δυσμενέστατης παγκόσμιας οικονομικής συγκυρίας, να κυβερνά τον τόπο μας η πιο ακατάλληλη και ανίκανη και, για το λόγο αυτό, επικίνδυνη κυβέρνηση, τουλάχιστον της μεταπολίτευσης. Μια κυβέρνηση που πορεύεται χωρίς στίγμα και μπούσουλα, χωρίς σοβαρό ή μάλλον χωρίς καν πολιτικό προσανατολισμό που μας έχει, ως χώρα, οδηγήσει να γίνουμε περίγελως της Ευρώπης. Μια κυβέρνηση που ο επικεφαλής της φαίνεται να ασχολείται ελάχιστα όλους αυτούς τους μήνες που εξελίσσεται η μεγαλύτερη ίσως οικονομική κρίση παγκοσμίως, με την κρίση καθεαυτή, τις κοινωνικές όσο και εθνικές της συνέπειες και τις δυνατότητες αντιμετώπισής της. Είναι και για τους λόγους αυτούς ιδιαίτερα σοβαρή η κατάσταση στη χώρα μας που απαιτεί επειγόντως αλλαγή πορείας, εντελώς διαφορετικές, από τις προτεινόμενες επιλογές στον οικονομικό, κοινωνικό και αναπτυξιακό τομέα και βεβαίως άλλους ανθρώπους, φρέσκους και άφθαρτους που θα τις αναζητήσουν και θα τις εφαρμόσουν.
Δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε φιλοδοξώ να παραστήσω τον ειδικό και τον ειδήμονα σε θέματα μάλιστα που απαιτούν ειδικές και εξειδικευμένες γνώσεις. Η πολιτική μου εμπειρία, όμως, και η ανθρώπινη ευαισθησία μού δίνει το δικαίωμα να έχω γνώμη και να την εκφράζω δημόσια, ιδίως σε θέματα που άπτονται ευθέως του ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος. Οι κώδωνες του κινδύνου έχουν μετατραπεί σε ηχηρότατες σεισμικές δονήσεις, δυστυχώς όμως οι πολιτικές μας ηγεσίες ή δεν έχουν πάρει χαμπάρι από τις κοσμογονικές, τεκτονικού χαρακτήρα, κοινωνικές μετατοπίσεις που συντελούνται γύρω μας ή εθελοτυφλούν ξορκίζοντας το κακό που μας βρήκε, χωρίς όμως να έχουν συγκροτημένο σχέδιο, με ιεραρχημένους στόχους εξόδου από την κρίση που να προσδίδει σιγουριά και αισιοδοξία. Ένας ακόμα λόγος, ίσως πιο σημαντικός, στους πολλούς άλλους που κατά καιρούς έχουν αναφερθεί ως αιτία απαξίωσης τόσο της Πολιτικής όσο και των Πολιτικών προσώπων. Μπορεί όμως τούτη η πρωτοφανής σε έκταση παγκόσμια οικονομική κρίση, με τις τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις της στους εφησυχασμένους πολίτες των δυτικών κυρίως κοινωνιών, να λειτουργήσει ως καταλύτης για μια ουσιαστική θετική τροπή της κοινωνικής πορείας. Ίσως να κατανοήσουμε τώρα πια όλοι μας, ιθύνοντες και απλοί πολίτες, πως:
- ο εθνικός πλούτος της κάθε χώρας δεν είναι απεριόριστος
- η κατανάλωση δεν μπορεί να υπερβαίνει αλόγιστα τις δυνατότητες του καθενός μας
- ο βιασμός της Φύσης και του Περιβάλλοντος έχει καταστροφικές συνέπειες και στην Ανάπτυξη
- η παγκοσμιοποίηση χωρίς δικλείδες ασφαλείας και χωρίς δημοκρατικό έλεγχο είναι δυνητικά επικίνδυνη συνθήκη.
Είθε!

* Ο Φραγκλίνος Παπαδέλλης είναι επίκουρος καθηγητής Παιδιατρικής, διευθυντής Γ.Ν.Π. Πεντέλης, τ. βουλευτής - υφυπουργός Υγείας.