Τελικά είναι το ασφαλιστικό ένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας ή όχι;
Συμφωνούν όλοι ότι η κατάσταση κάθε μέρα επιδεινώνεται και ότι πρέπει να δοθεί το ταχύτερο μια λύση; Νομίζω πως ναι. Πού υπάρχει η διαφωνία; Μα ασφαλώς στους τρόπους με τους οποίους θα επιτευχθεί η ίαση, αν είναι δυνατόν να επιτευχθεί, αφού όλοι νομίζω πιστεύουν, ότι το πρόβλημα συνέχεται άμεσα με τα εργασιακά θέματα. Πόσοι εργαζόμενοι υπάρχουν, πόσες εισφορές καταβάλλουν αυτοί, πόσοι είναι οι συνταξιούχοι, ποια είναι η αναλογία μεταξύ εισφερόντων, δηλαδή απασχολουμένων, και εισπραττόντων, δηλαδή συνταξιούχων;
Και η συζήτηση αυτή κρατάει πράγματι 15 χρόνια, με μια βασική προσπάθεια να αντιμετωπισθεί με ειλικρίνεια και γενναιότητα το ζήτημα, επί κυβερνήσεως Σημίτη, υπουργίας Γιαννίτση, με εισηγητή τον καθηγητή Σπράο, ειδικά μετακληθέντος από την Αγγλία.
Τότε που το βαθύ ΠΑΣΟΚ, με προεξάρχουσα την και σήμερα ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος (ο Θεός να το κάνει τέτοιο), αντέδρασε βίαια και αποτελεσματικά. Δηλαδή ματαίωσε κάθε συζήτηση, προκάλεσε το νόμο Ρέππα, που ήταν μια συνέχεια του νόμου Σιούφα, που μπάλωσε κάπως τα πράγματα. Χωρίς βεβαίως να δώσει λύση, όπως δεν έδωσε και ο νόμος Σιούφα.
Σήμερα που τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα και έχουμε και την ισχυρότατη πίεση της Ε.Ε., η χώρα αντιμετωπίζει τη βιαιότητα του Κ.Κ.Ε.. Που, διά του ΠΑΜΕ, εμποδίζει με καταλήψεις και αποκλεισμούς δημοσίων κτηρίων κάθε συζήτηση για το θέμα. Και μπορεί να μη χρειάζεται καμμιά συζήτηση, αφού το όλο πρόβλημα δεν ανάγεται στην ανταλλαγή απόψεων, αλλά στη λήψη αποφάσεων, επιτέλους όμως δεν μπορεί το κράτος να τελεί υπό την τρομοκρατική απειλή ενός κόμματος και να μην μπορεί να συζητήσει, έστω και χωρίς ουσία, με αυτούς που θεσμικά εκπροσωπούν τους εργαζομένους, ανεξαρτήτως αν η εκπροσώπηση είναι γνήσια ή κίβδηλη.
Το ΠΑΜΕ, λοιπόν, που φιλοδοξεί ως φαίνεται να δημιουργήσει ένα άλλο κίνημα των 115 ΣΕΟ, αλλά δεν μπορεί γιατί οι καιροί και οι συνθήκες έχουν αλλάξει, κάνει πως δε θέλει να το καταλάβει, μεταχειριζόμενο μεθόδους που είναι σαφώς παράνομες, και πολιτικά, αλλά και ποινικά, για να επιβάλει την δική του άποψη. Και ποια είναι αυτή; «Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους», είναι ένα από τα συνθήματα που διατρανώνει μέσα από τους ηλεκτρικούς φορητούς τηλεβόες του. Αλλά με συνθήματα δε λύνονται τα προβλήματα.
Αφού για να υπάρξει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, απαιτούνται εργοδότες. Οι οποίοι δεν αναδεικνύονται μεταξύ των φιλανθρώπων, που θέλουν να σώσουν τον κόσμο, αλλά μεταξύ των επιχειρηματιών που επιδιώκουν να κερδίσουν. Που, εν πάση περιπτώσει είναι εκ προοιμίου, εξοβελιστέοι, αφού σκοπός και στόχος τους κατά το Κ.Κ.Ε. είναι να πιουν το αίμα του εργάτη.
Ανεξαρτήτως όμως αυτού, στην Ελλάδα, και το ξέρει καλά αυτό το Κ.Κ.Ε. όπως και το ΠΑΜΕ, δεν υπάρχουν μεγάλες μονάδες που να μπορούν να προσφέρουν εργασία. Ούτε βιομηχανικές, ούτε εμπορικές, ούτε καν γεωργοκτηνοτροφικές επιχειρήσεις. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να διερωτηθούμε ποιος θα απασχολήσει αυτές τις στρατιές ανέργων νέων, που κάθε χρόνο χτυπούν τις ελάχιστες πόρτες της αγοράς εργασίας. Εκτός αν την υποχρέωση αυτή θα πρέπει να την αναλάβει το κράτος, διατηρώντας τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ στη ζωή και ιδρύοντας τόσες άλλες, όσες θα δυνηθούν να απορροφήσουν όλο το εργατικό δυναμικό. Οπότε θα αναστήσουμε την οικονομία του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου οι κρατικές επιχειρήσεις έκαναν πως πληρώνουν τους υπαλλήλους τους κι εκείνοι έκαναν πως δουλεύουν. Για να έρθει η μέρα που εκατομμύρια άνθρωποι από τις χώρες αυτές κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές χώρες, προσφέροντας φτηνή και ανασφάλιστη εν πολλοίς εργασία.
«Όχι στην ανασφάλιστη εργασία», είναι ένα άλλο σύνθημα. Πολύ σωστά. Αλλά αυτή η ανασφάλιστη εργασία πρέπει να εντοπισθεί και οι παραβάτες να ανακληθούν στην τάξη και να τιμωρηθούν βεβαίως. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα, που για να αντιμετωπισθεί, όχι να λυθεί, χρειάζεται συνεργασία κράτους - δηλαδή των ανύπαρκτων ή εξωνημένων ελεγκτικών μηχανισμών του -, εργοδοτών και εργαζομένων. Που σε καιρούς ανεργίας και μείωσης της προσφερόμενης εργασίας δεν είναι διατεθειμένοι, φοβούμενοι σίγουρα, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Είναι αυτονόητο ότι θέματα για συζήτηση και συναπόφαση στα σημεία που συμπίπτουν οι απόψεις όλων των φορέων, υπάρχουν. Ακόμα και για κοινή δράση στον, ας πούμε, εντοπισμό και κολασμό της εισφοροδιαφυγής, αλλά η εκ προοιμίου άρνηση και μάλιστα βίαιη σε μια προκαταρκτική έστω συζήτηση δείχνει αφενός φόβο στην επιχειρηματολογική αντιμετώπιση του αντιπάλου και αφετέρου φασιστική νοοτροπία, η οποία δεν αποδέχεται καμμιά άλλη άποψη, εκτός απ’ τη δική της.
Πολλές φορές έχω επικρίνει απ’ αυτήν εδώ τη στήλη τις πρακτικές των προέδρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά στο χείλος του γκρεμού δε δικαιούσαι να κάνεις επιλογές των συνομιλητών σου, όταν μάλιστα αυτοί καλώς ή κακώς εκπροσωπούν έναν αριθμό εργαζομένων.
Το Κ.Κ.Ε. ψηφίστηκε στις τελευταίες εκλογές από το 8% του ελληνικού λαού. Και ορθώς, ορθότατα, δικαιούται να εκφράζει τις θέσεις του. Δεν μπορεί όμως να κυβερνά, δεν μπορεί να επιβάλλει τις απόψεις του, στο υπόλοιπο 90%. Έχει το ελεύθερο να προσπαθήσει να το πείσει, να το καθοδηγήσει, να καταδείξει τους λανθασμένους δρόμους που ακολουθούν οι άλλοι, δε δικαιούται όμως με την άσκηση μιας άλλης τρομοκρατίας να επιδιώκει την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, την οποία δεν την αποκαλύπτει, δεν την αναλύει, δεν την περνά στον ελληνικό λαό. Γιατί και μόνο τους πρόσφυγες από τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, που αφθονούν στη χώρα μας, να ρωτήσει κανείς, δεν του είναι εύκολο να πεισθεί, για την ορθότητα των θέσεών του.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
25.11.2009