Ενημέρωση για την πορεία του περίφημου έργου επισκευής του 5ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης περιμένουν οι γονείς, που επί τέσσερα χρόνια, αφού εκκενώθηκε το κτήριο, βλέπουν το ιστορικό Σχολείο να καταρρέει. Το ρεπορτάζ τού «Ε» πριν λίγες ημέρες για τη σημερινή κατάσταση του κτηρίου προκάλεσε αίσθηση, όμως παρά τις πιέσεις των γονιών στο δήμο για ενημέρωση δεν έχουν πάρει ακόμη απαντήσεις. Όπως τόνισε μιλώντας χθες στο «Ε» ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, μέσα στις επόμενες ημέρες ο Σύλλογος προσανατολίζεται σε κινητοποιήσεις, διεκδικώντας να «σωθεί» το Σχολείο τους.

Μόλις τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν, «στοιχειώνουν» οι υποσχέσεις για το πολύπαθο 5ο Δημοτικό Σχολείο. Το Σχολείο που εδώ και τέσσερα χρόνια είναι έρμαιο βανδάλων, που μάλιστα έχουν εγκατασταθεί εκεί, αφού το κτήριο παραμένει αφύλακτο και… ορθάνοιχτο. Οι πόρτες και παράθυρα έχουν διαλυθεί, ενώ στην εξώπορτα δεν υπάρχει ούτε λουκέτο. Ένα δημόσιο κτήριο παραδομένο στην αδιαφορία των Αρχών, χωρίς καμμιά απολύτως αστυνόμευση, χωρίς κανείς να έχει μπει να ελέγξει τι ακριβώς γίνεται τα βράδια εκεί. Χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί να κλείσουν τα παράθυρα και οι πόρτες και να κλειδωθεί, ώστε να προστατευθεί ό,τι έχει μείνει όρθιο.
Οι ζημιές, πάντως, στο κτήριο, από το 2006 που εκκενώθηκε μέχρι σήμερα, είναι ανυπολόγιστες. Και το κόστος του έργου, βέβαια, έχει εκτοξευτεί στο κατακόρυφο, αφού πέρα από τις φθορές του χρόνου - που επρόκειτο να επισκευαστούν με το έργο αυτό -, τώρα θα πρέπει ν’ αποκατασταθούν και οι καταστροφές που έχουν προκαλέσει οι βάνδαλοι, οι οποίοι έχουν ουσιαστικά διαλύσει τα πάντα.

Χωρίς διαδικασία
Το ίδιο «διαλυμένη», όμως, μοιάζει και η όλη διαδικασία για την ένταξη του έργου. Οι μελέτες προχωρούν με «ρυθμούς χελώνας», αφού δεν έχει ξεκινήσει καν - σύμφωνα με ενημέρωση που έχει ο Σύλλογος Γονέων - η μηχανολογική και ηλεκτρολογική μελέτη που επρόκειτο ν’ αναλάβει και να εκπονήσει από το καλοκαίρι ο ίδιος ο δήμος Μυτιλήνης. Κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι ακόμη δεν έχει παραληφθεί η στατική μελέτη, (παρ’ ότι έχει ολοκληρωθεί), πράγμα που «δένει τα χέρια» και των υπηρεσιών για τις υπόλοιπες μελέτες.
«Ζητάμε εδώ και καιρό κάποιος να μας ενημερώσει υπεύθυνα για το πού βρίσκεται το έργο και δε μας απαντάει κανείς. Έχουμε ζητήσει και συνάντηση με το δήμαρχο εδώ και 10 ημέρες, χωρίς όμως ακόμη να μας καλέσουν. Εμείς θα προσπαθήσουμε για ακόμη μια φορά να μάθουμε τι συμβαίνει, ενώ θα φέρω πρόταση στο διοικητικό συμβούλιο να προχωρήσουμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις, προκειμένου επιτέλους κάποιος να ενδιαφερθεί για να προχωρήσει το έργο», τόνισε μιλώντας στο «Ε» ο κ. Καρέκος.


ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Με αφορμή το χάλι του 5ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης
Το σχολείο μου

Σεπτέμβριος 1996… Μια πιτσιρίκα έξι χρονών ξυπνάει νωρίς-νωρίς. Φοβισμένη, αγχωμένη… πρώτη μέρα στο σχολείο βλέπετε. Ο μπαμπάς τη σπρώχνει να προχωρήσει και αυτή δε θέλει. Της φαίνεται πολύ μεγάλο το κτήριο, απέραντη η αυλή. Μπαίνει στη σειρά, λέει δειλά-δειλά το όνομά της στα άλλα παιδιά και μπαίνει στην τάξη. Στην αρχή είναι περίεργα, αλλά κάνει σύντομα φίλες και το σχολείο τής αρέσει πολύ. Μέσα της αρχίζει να νιώθει όλο και πιο άνετα. Τα χρόνια περνούν και η πιτσιρίκα μεγαλώνει. Το μεγάλο κτήριο και η απέραντη αυλή γίνονται δεύτερο σπίτι της. Ακόμα τα θυμάται… Θυμάται τα σκαλιά της πίσω εισόδου του κτηρίου που έπαιζαν «Αράπη», το γήπεδο, το δασάκι χαμηλά στην αυλή απέναντι από τα κοτόπουλα του «Μαθιέλλη», τις κούνιες που τοποθετήθηκαν χρόνια αργότερα και τις ανασκαφές που είχαν γίνει κάποτε, όταν έκανε γυμναστική δίπλα από τάφους που είχαν βρεθεί στην αυλή του σχολείου.
Πολλές φορές ο διευθυντής τούς έβαζε με γάντια να καθαρίσουν την αυλή και εκείνη βαριόταν, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Την άνοιξη η αυλή φαινόταν πάντα πιο όμορφη από τον υπόλοιπο χρόνο, γιατί άνθιζαν οι πασχαλιές και όλα μοσχοβολούσαν.
Αλλά και το κτήριο ήταν εντυπωσιακό.
Μια μέρα που η πιτσιρίκα κατέληξε για ράμματα στο Νοσοκομείο, έλεγε στο γιατρό για το σχολείο της για να ξεχάσει τον πόνο. «Το σχολείο είναι σε ρυθμό μπάου χάουζ. Το είχε χτίσει ο Παπανδρέου, ο πιο μεγάλος από όλους, πολύ παλιά. Έχει μεγάλες αίθουσες, ψηλοτάβανες με πολλά παράθυρα. Υπάρχουν φορές, μάλιστα, που τα παιδιά είναι τόσα πολλά που δε χωρούν στις τάξεις και έτσι συνηθίζουν να τις χωρίζουν στη μέση με γυψοσανίδες. Έχει και πολλά σκαλιά και είναι όλα μαρμάρινα. Άμα πέσεις στη σκάλα θα πονάς μετά για μέρες. Στο υπόγειο υπάρχει γυμναστήριο και αίθουσα μουσικής και στους διαδρόμους μεγάλες βιβλιοθήκες. Σας είπα για την κυρία μου; Είναι η κυρία Ρένα. Είναι πολύ καλή. Φωνάζει καμμιά φορά επειδή όλη την ώρα μιλάω, αλλά εγώ την αγαπώ πολύ. Μια μέρα θα γίνω σαν εκείνη.»
Και μια μέρα το σχολείο έκλεισε. Μετέφεραν τα παιδιά σε λυόμενα δίπλα στο υπουργείο Αιγαίου, γιατί είπαν πως υπήρχαν προβλήματα στατικότητας στο παλιό κτήριο. Τους διαβεβαίωσαν, όμως, ότι θα επισκευαστεί γρήγορα και θα γυρίσουν πίσω. Ευτυχώς η πιτσιρίκα είχε ήδη τελειώσει το δημοτικό και ήταν στο γυμνάσιο. Τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο δεν επισκευάστηκε και τα παιδιά δε γύρισαν ποτέ πίσω.
Σήμερα η πιτσιρίκα είναι 20 χρόνων. Ξεκίνησε πρακτικές αυτή την εβδομάδα σε σχολεία στην άλλη πλευρά της Ελλάδας. Έκτη δημοτικού… απ’ ευθείας στα δύσκολα. Τα κτήρια είναι δαιδαλώδη και οι αυλές μικρές, χωρίς δέντρα. Αυτή η πόλη δεν έχει σχολείο σαν το δικό της. Ούτε όμως η πόλη της έχει πια…

Μαρία Μπαλάσκα
Παλιά μαθήτρια του 5ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης, φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο Πατρών