«Τώρα θυμώνεις, ξεφυσάς
κι όλο ρωτάς πού σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα...»
(από το τραγούδι «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» του Γιάννη Αγγελάκα)

Απόγευμα Κυριακής… Έξω βρέχει ασταμάτητα. Σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον εδώ η βροχή δεν προξένησε τις ίδιες καταστροφές με τον Πύργο. Η τηλεόραση στο σπίτι είναι κλειστή. Το ψηφιακό σήμα έφτασε στην Πάτρα και πλέον η τηλεόραση δεν είναι συμβατή. Όχι ότι την άνοιγες έτσι κι αλλιώς. Εδώ και καιρό έχεις αποφασίσει να την κρατάς κλειστή.
Απόγευμα Κυριακής, λοιπόν, και είσαι στο σπίτι ανάμεσα σε φωτοτυπίες, σημειώσεις και βιβλία. Προσπαθείς να βάλεις μία τάξη και να απομαγνητοφωνήσεις συνεντεύξεις για την πτυχιακή. Έχεις βάλει στα χαμηλά ραδιόφωνο - μόνο τραγούδια, όχι ειδήσεις είπαμε - και πού και πού σταματάς αυτά που κάνεις και ρίχνεις μία ματιά στις ιστοσελίδες.
Σήμερα ισχυρίζονται όλοι είναι «ώρα μηδέν» για την Ελλάδα.
Σήμερα θα αποφασίσουμε αν θα δεχτούμε τα νέα μέτρα ή αν η χώρα θα χρεωκοπήσει.
Στο διαδίκτυο όλοι μιλάνε για το δίλημμα «χρεωκοπία της χώρας ή των πολιτών» και εσύ αναρωτιέσαι αν τα εγγόνια σου θα διδάσκονται στο μάθημα της Ιστορίας τα γεγονότα που εσύ ζεις τώρα. «Δραματικές εξελίξεις», «Σύσκεψη-θρίλερ» και άλλοι τίτλοι γεμίζουν την οθόνη του υπολογιστή.

Ο Σαμαράς που θέλει να γίνει πρωθυπουργός, ο Καρατζαφέρης που νόμιζε ότι η συμμετοχή στην κυβέρνηση θα ήταν σα να έβγαινε σε τηλεοπτικό παράθυρο, ο Παπανδρέου που μάλλον θα θέλει να γυρίσει στην Κόστα Ρίκα…Και θυμάσαι πως κάπου είχες διαβάσει ότι τον Απρίλιο θα γίνουν εκλογές. Γελάς σε αυτήν τη σκέψη και αλλάζεις ιστοσελίδα. Τα νέα μέτρα συμπεριλαμβάνουν καταργήσεις μισθών, απολύσεις, μειώσεις συντάξεων.
Αλλάζεις ξανά παράθυρο. Αγρότες μοίρασαν πάνω από δέκα τόνους πατάτες στη Θεσσαλονίκη μέσα σε μία ώρα. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα σε χωριά των Σερρών επειδή οι κάτοικοι δεν μπόρεσαν να πληρώσουν το χαράτσι, ο Δήμος Αθηναίων μοίραζε κουβέρτες στους χιλιάδες αστέγους της Αθήνας τις μέρες του μεγάλου κρύου…
Πόνεσαν τα μάτια σου τόσες ώρες μπροστά στην οθόνη και κλείνεις τον υπολογιστή με θυμό. Στο μπαλκόνι δεν μπορείς να βγεις. Στέκεσαι στην μπαλκονόπορτα και βλέπεις τη βροχή. Το βουνό στο βάθος είναι γεμάτο χιόνια. Ξαφνικά γυρνάς προς το ραδιόφωνο. Είχες ξεχάσει ότι το είχες ανοιχτό. Πας προς το μέρος του και αλλάζεις σταθμούς. Σταματάς σε ένα τραγούδι που είχες να ακούσεις πολύ καιρό. Οι στίχοι του σε χτυπάνε στο στομάχι. Και ταιριάζουν τόσο πολύ σε όσα συμβαίνουν και σε όσα θα έρθουν…