Πολλά προβλήματα της κοινωνίας μας είναι στο βάθος προβλήματα της παιδείας μας και το σημαντικότερο πρόβλημα της παιδείας μας είναι οι... προβληματικοί διδάσκοντες!
Άκουγα στο ραδιόφωνο -τις μέρες που οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού είχαν αποκλείσει την Ακρόπολη- μια καθηγήτρια -τεχνικού λυκείου, όπως δήλωσε- να αντιτείνει σε κάποιο δημοσιογράφο, που στιγμάτιζε τη βεβήλωση του ιερού βράχου, πως η Ακρόπολη είναι «σύμβολο αντίστασης» και ως εκ τούτου δικαιούνται οι εργαζόμενοι να την καταλαμβάνουν και να διεκδικούν μ’ αυτό τον τρόπο την ικανοποίηση των δικαίων αιτημάτων τους. Προέτρεψε μάλιστα - έμμεσα - τους μαθητές και τους γονείς τους να «καταλάβουν» κι αυτοί την Ακρόπολη και να απαιτήσουν από το υπουργείο Παιδείας να αποστείλει στο Τεχνικό Λύκειο, όπου εργάζεται, ένα βιβλίο το οποίο δεν έχει ακόμα φτάσει στους μαθητές.
Ήταν φανερό πως η ομιλούσα καθηγήτρια του λυκείου ήταν απ’ αυτούς τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι μέσα στη μακρόχρονη περίοδο ασυδοσίας που επικράτησε στη δημόσια εκπαίδευση, όπου απουσιάζει κάθε καθοδήγηση, κάθε έλεγχος και κάθε αξιολόγηση των διδασκόντων, διαμόρφωσαν τη συνείδηση πως έχουν κάθε δικαίωμα να μεταφέρουν στην αίθουσα διδασκαλίας την κομματική προπαγάνδα του κόμματος στο οποίο ανήκουν και την προσωπική τους πολιτική ιδεολογία και να προσηλυτίζουν στην ιδεολογία της αρεσκείας τους τούς ανήλικους μαθητές τους.
Κι αυτό είναι ένα γεγονός που έχει πάρει έκταση τα τελευταία χρόνια και το γνωρίζουν γονείς και μαθητές. Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί στα σχολεία μας που προτάσσουν την εξυπηρέτηση της γραμμής του κόμματός τους για τη στρατολόγηση... «γενίτσαρων», που θα ενισχύσουν τον κομματικό τους στρατό, κατά παράβαση και σε ευθεία αντίθεση προς τη συνταγματική επιταγή και τους νόμους της δημοκρατικής πολιτείας, που ορίζουν ως σκοπό της εκπαίδευσης - και κατά συνέπεια και ως καθήκον των εκπαιδευτικών - «τη διάπλαση των ελληνοπαίδων ως ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών», πράγμα που σημαίνει ότι με απόλυτο σεβασμό στην προσωπικότητα του μαθητή και σύμφωνα με τις αρχές της παιδαγωγικής ο διδάσκων πρέπει να βοηθά τους διδασκομένους να αναπτύξουν τις σωματικές και πνευματικές τους δυνάμεις, να καλλιεργήσουν τις κλίσεις και τα διαφέροντά τους και ως αυτόνομες ηθικά και πνευματικά οντότητες να διαμορφώσουν τη δική τους βιοθεωρία και κοσμοθεωρία, ώστε να ενταχθούν ως ελεύθεροι και ισότιμοι πολίτες στην κοινωνία και να αναλάβουν εκείνον τον ενεργό και δημιουργικό ρόλο που θα εκφράζει τα ιδιαίτερα ψυχοσωματικά τους χαρακτηριστικά και θα αξιοποιεί τις δυνάμεις που διαθέτουν ως άνθρωποι και πολίτες.
Σε αντίθεση μ’ αυτήν τη σκόπευση, η ιδεολογική αποπλάνηση και η χειραγώγηση των ανώριμων ακόμα νέων ανθρώπων παράγει «μαζανθρώπους» και κομματικά κωθώνια, ετερόφωτους και ετεροκαθοριζόμενους ανθρώπους, δουλικούς υπηκόους και όχι σκεπτόμενους και ελεύθερους πολίτες. Κι αυτούς τους «δηλητηριώδεις» καρπούς της ιδεολογικής αποπλάνησης τους έχουμε γευτεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια, όπου μεγάλο μέρος της νεολαίας μας κυριαρχείται από ένα πνεύμα άρνησης και μηδενισμού των πάντων και εκδηλώνεται με ασέβεια προς ό,τι μεγάλο και θαυμαστό δημιουργήθηκε στον τόπο μας.
Ήθελα, λοιπόν, να πω στην καθηγήτρια ότι η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα και τα άλλα θαυμαστά μνημεία είναι πριν απ’ όλα το σύμβολο του ελεύθερου και ευγενούς πνεύματος της δημοκρατίας, που γεννήθηκε και ήκμασε σ’ αυτό τον τόπο· ότι αποτελεί ένα πανελλήνιο και πανανθρώπινο σύμβολο που καμμιά ομάδα, καμμιά συντεχνία και κανένα κόμμα δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί.
Ήθελα να της πω πως, εάν θεωρεί την Ακρόπολη «σύμβολο αντίστασης» αναφερόμενη στο κατέβασμα της γερμανικής σημαίας, στην περίοδο της Κατοχής από το Γλέζο και το Σάντα, ερμηνεύει μάλλον από την ανάποδη το συμβολισμό εκείνης της ηρωικής πράξης. Οι δυο εκείνοι γενναίοι Έλληνες αντιστάθηκαν στη βεβήλωση της Ακρόπολης από τους κατακτητές και θέλησαν να καθαρίσουν τον ιερό βράχο από τη... βρομιά της ναζιστικής σβάστικας και να υψώσουν την ελληνική σημαία, τη μόνη που δικαιούται να κυματίζει στην κορυφή του ιερού βράχου. Οποιαδήποτε λοιπόν κομματική σημαία, οποιοδήποτε πανό με συνθήματα, κομματικά ή συντεχνιακά, οποιαδήποτε κατάληψη της Ακρόπολης είναι πράξη ανθελληνική που προσβάλλει την ιερότητά της και προκαλεί, όπως και η γερμανική σημαία της Κατοχής, την εθνική συνείδηση, όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και τη συνείδηση των χιλιάδων φιλελλήνων που έρχονται να θαυμάσουν το δημιούργημα της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ήθελα να της πω κι άλλα πολλά, αλλά η φωνή μου δεν ήταν δυνατόν να φτάσει στ’ αυτιά της· κι απόμεινα με την ελπίδα πως ίσως κάποιος μαθητής στην τάξη της θα βρει το θάρρος και τη δύναμη να της μιλήσει γι’ αυτά που μας κράτησαν ζωντανούς ως έθνος μέσα στους αιώνες, που σήμερα τσαλαπατάμε και βρομίζουμε ως αγροίκοι και βάνδαλοι, ως άφρονες και ανάξιοι επίγονοι των αρχαίων μας προγόνων. Ίσως οι μαθητές της καταφέρουν να την... διαπαιδαγωγήσουν, αφού το υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να το πράξει.