Με χαρά πληροφορηθήκαμε πριν μερικά χρόνια ότι ένας άνθρωπος του πρώτου βαθμού της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο νυν υπουργός κ. Ραγκούσης, θα ευρίσκετο πλέον στο πλάι του μέλλοντα πρωθυπουργού. Με χαρά επίσης πληροφορηθήκαμε ότι ένας δήμαρχος, ο κ. Ραγκούσης, διορίστηκε υπουργός Εσωτερικών. Η χαρά ημών των απλών ανθρώπων έγκειτο στο γεγονός ότι αυτός γνώριζε τα προβλήματα της νησιωτικής Ελλάδας και πού πονούσε αυτή και φυσικά θα έδινε λύσεις στα προβλήματα της ακριτικής Ελλάδας. Φυσικά, άλλο Πάρος με δέκα χωριά των 50 και 100 κατοίκων και άλλο Λέσβος με κωμοπόλεις των τριών και τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων, με 70 χωριά και μια πρωτεύουσα των 30 χιλιάδων κατοίκων. Η διαπίστωση αυτή δε μας απασχόλησε τότε, σήμερα όμως αποδεικνύεται ότι τα βιώματα των ανθρώπων δεν αλλάζουν ανάλογα με τις θέσεις που καταλαμβάνουν. Ανακοινώθηκαν, λοιπόν, πριν μερικές ημέρες οι νέοι δήμοι της Ελληνικής Επικράτειας, σήμερα δε ασφαλείς πληροφορίες μιλούν ότι η εισήγηση του κ. Ραγκούση αφορά ένα δήμο στη Λέσβο, χωρίς να έχει καταστεί μέχρι σήμερα δυνατόν να κατανοήσουμε τα κριτήρια που οδήγησαν τον κ. Υπουργό στις επιλογές του. Και φυσικά σε καμμία περίπτωση δεν ήταν τα κριτήρια του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα οποία όλοι διαφήμιζαν.
Τα δεδομένα πλέον στη Λέσβο είναι ένας υδροκέφαλος δήμος με έδρα την πόλη της Μυτιλήνης των 30.000 κατοίκων, στον οποίο περιλαμβάνονται όλες οι πόλεις και τα χωριά του νησιού. Ο δήμαρχος που θα θέσει υποψηφιότητα το ερχόμενο φθινόπωρο θα πρέπει να είναι γνωστός σε όλο το νησί, οπότε αποκλείεται να είναι κάποιο πρόσωπο που είναι γνωστό μόνο στο Πλωμάρι ή μόνο στη Καλλονή ή μόνο στη Γέρα, άρα αποκλείεται να διοικηθούμε από κάποιον που γνωρίζουμε, από κάποιον του οποίου το ποιόν γνωρίζουμε, αλλά από κάποιον που θα διορίζουν τα κόμματα ή θα προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε., ο οποίος ουδεμία γνώση των προβλημάτων που μαστίζουν τον τόπο θα έχει.
Κατά δεύτερο λόγο, καλούμεθα εμείς, δημότες ενός ανέκαθεν υγιούς και εύρωστου δήμου όπως το Πλωμάρι, να πληρώσουμε τα χρέη του δήμου Μυτιλήνης, άνω των 80 εκατ. ευρώ. Άραγε γιατί, κ. Υπουργέ; Κατά τρίτον, εμείς, δημότες του δήμου Πλωμαρίου, όπως και οι δημότες Γέρας, Πολιχνίτου, Αγιάσου και Ευεργέτουλα, των οποίων η οικονομία στηρίζεται στον ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ τομέα παραγωγής, ήτοι γεωργία ήτοι ελαιοκαλλιέργεια, οπωροκηπευτικά, κάστανα, μήλα κ.λπ., στο δευτερογενή τομέα παραγωγής ήτοι μεταποίηση (εργοστάσια παραγωγής ούζου και εμφιάλωσης λαδιού), καθώς και στον τριτογενή τομέα παραγωγής, ήτοι τουρισμό, δηλαδή είμαστε δημότες αυτάρκεις, που συμβάλλουν όσο λίγοι στην οικονομία της χώρας, είμαστε αναγκασμένοι στο προσεχές μέλλον να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας. Και θα τον εγκαταλείψουμε κ. Υπουργέ, όπως κάνατε και εσείς μόλις σας δόθηκε η ευκαιρία, διότι δεν έχουμε κανένα κίνητρο να μείνουμε εδώ. Πέστε μας, κ. Υπουργέ, για ποιο λόγο να μείνουμε στο Πλωμάρι μετά το Νοέμβριο του 2010 όταν μας καταργείτε όλες τις υπηρεσίες. Μου καταργήσατε το εμπορικό τμήμα της ΔΕΗ και πρέπει να πληρώνω ένα ευρώ περισσότερο σε κάθε λογαριασμό μου, μου καταργήσατε το Αγρονομείο και δεν ξέρω πού πρέπει να απευθυνθώ για τις ζημιές που προξένησε ο γείτονας στα ελαιόδενδρά μου, μου καταργήσατε το τάγμα Εθνοφυλακής και δεν ξέρω πού να νοικιάσω το σπίτι που έφτιαξα πριν δέκα χρόνια για να έχω ένα επιπλέον εισόδημα, μου καταργήσατε το εμπορικό τμήμα του ΟΤΕ και δεν μπορώ να αγοράσω ένα τηλέφωνο ή να πληρώσω το λογαριασμό μου. Οι κόρες μου, ηλικίας εννέα, έξι και δύο ετών, δεν μπορούν να ασχοληθούν με κάτι άλλο εκτός από το παιχνίδι στο δρόμο και τα Αγγλικά τους. Δεν έχουν γυμναστήριο, δεν έχουν σινεμά, δεν θα έχουν σε λίγο παιδική χαρά, αφού δεν θα υπάρχουν δημοτικοί υπάλληλοι να την συντηρούν, δεν έχουν υπολογιστές στο σχολείο εκτός εάν πάνε στο ολοήμερο, πιθανόν να μην έχουν και σχολεία, όπως συμβαίνει σε πολλά χωριά, και να αναγκάζονται να ξυπνούν από τα άγρια χαράματα για να μεταφερθούν με ταξί στο σχολείο τους.
Μετά τον Νοέμβριο του 2010, σταδιακά θα μου καταργήσετε το δήμο, όπου απευθύνομαι σχεδόν καθημερινά για τη δουλειά μου, αλλά και την Εφορία και το Ειρηνοδικείο που υπάρχει, λόγος για τον οποίο και διατηρώ δικηγορικό γραφείο και θα πρέπει για όλα τα παραπάνω να διανύω καθημερινά 42 Χ 2 = 84 χιλιόμετρα σε έναν απαράδεκτο δρόμο-καρμανιόλα, πλάτους τριών έως τεσσάρων μέτρων, όπου εάν βρεθεί λεωφορείο πρέπει να κάνεις πίσω, για να έχω όλες τις αυτονόητες υπηρεσίες που έχει ο Αθηναίος δημότης, με τον οποίο μοιράζομαι τα ίδια «βάρη» - εννοώντας φόρους - σύμφωνα με το Σύνταγμα. Εννοείται, βέβαια, ότι αυτόν τον δρόμο προς Μυτιλήνη δεν θα χρειαστεί να το φτιάξετε ποτέ, αφού δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να τον χρησιμοποιήσουν. Οπότε, να τα λεφτά για το ταμείο στήριξης της οικονομίας. Προφανώς, κ. Υπουργέ, σκοπός της κυβερνήσεως, γιατί μόνο αυτή γνωρίζει το πρόβλημα της νησιωτικότητας και όχι ο επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο οποίος έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα και θέλει να βλέπει γαϊδουράκια και greek salad, είναι να μας κάνει να μετακομίσουμε και να μεταναστεύσουμε. Θα ήταν, λοιπόν, πολύ πιο απλό και έντιμο να μας το πείτε ευθαρσώς και όχι πλαγίως, ώστε να έχουμε προετοιμαστεί να μην κάνουμε επενδύσεις σε έναν τόπο όπου δεν θα υπάρχει καμμία δημόσια υπηρεσία, όπου δεν θα υπάρχει σε λίγο καμμία επιχείρηση, όπου κανένας δεν θα ασχολείται με την ελαιοκαλλιέργεια (ή μήπως νομίζετε, κ. Υπουργέ, ότι τα παιδιά μου θα μείνουν να μαζεύουν ελιές χωρίς να απολαμβάνουν ό,τι και τα δικά σας;). Μήπως νομίζετε, κ. Υπουργέ, ότι εμείς οι Λέσβιοι-νησιώτες είμαστε συνηθισμένοι να έχουμε επιχειρήσεις εστιατορίων και ξενοδοχείων οι οποίες ανοίγουν το Μάιο και κλείνουν το Σεπτέμβριο όπως γίνεται στο νησί σας; Όχι βέβαια. Εμείς δουλεύουμε όλο το χρόνο στη Λέσβο και παραμένουμε εδώ και το χειμώνα.
Και βεβαίως κατανοείτε, κ. Υπουργέ, ότι μετά από όλα αυτά, δηλαδή τη μείωση της αξίας της περιουσίας μας στο μισό, την εγκατάλειψή της με σκοπό αναζήτησης των αυτονόητων που επιθυμεί κάθε Έλληνας, δηλαδή υγεία, παιδεία, μέλλον για τα παιδιά του, το επόμενο βήμα είναι η εκχώρηση και της εθνικής μας κυριαρχίας, γιατί όπως καταλαβαίνετε τα κτήματα μας θα τα πουλήσουμε σε εξευτελιστική τιμή στους καραδοκούντες αλλοδαπούς που έχουν ενδυθεί το μανδύα Ευρωπαίου, και αναφέρομαι στους τη καταγωγή Εβραίους, Ρουμάνους, Βούλγαρους κ.λπ., και πιθανόν σε λίγο Τούρκους, οι οποίοι θα αγοράζουν, και το κάνουν ήδη, ό,τι παλιό έχει εγκαταλειφθεί από ντόπιους που έφυγαν στη Μυτιλήνη, στην Αθήνα και ακόμη πιο μακριά. Και πείτε μου, αυτούς θα καλέσετε σε μία δύσκολη στιγμή με τους απέναντι να προασπίσουν τη πατρίδα; Εάν λοιπόν, κ. Υπουργέ, είχατε σκοπό αντί της Ακροπόλεως να εκποιήσετε νήσους προς μείωση του χρέους της χώρας, καλόν θα ήταν να μας το πείτε, ώστε να μην επενδύουμε τη ζωή μας πρωτίστως και τους κόπους μας δευτερευόντως στο νησί μας, αλλά να μετακομίσουμε και εμείς εις το κλεινόν άστυ, όπως κάνατε και εσείς, ώστε να νιώθουμε την ασφάλεια που νιώθετε και εσείς και όχι να φυλάσσουμε Θερμοπύλες στο Πλωμάρι και να έχουμε πυροβολεία στα οικόπεδά μας. Ο «Καλλικράτης», λοιπόν, για εμάς, έτσι όπως τον διαμορφώσατε στα μέτρα σας, στο γραφείο σας και άραγε υπό ποιες συνθήκες, δεν αποτελεί πλέον αρχιτεκτονική αναδιοργάνωση, του νησιού μας τουλάχιστον, όπως πρεσβεύατε, αλλά φωτιά στα όνειρα και τις ελπίδες μας για ανάπτυξη του τόπου, για παραμονή των παιδιών μας εδώ στο Πλωμάρι.
Ο δικός σας ο Καλλικράτης, κ. Υπουργέ, είναι Νέρωνας για εμάς. Ήρθατε ποτέ στη Λέσβο, κ. Υπουργέ, να κάνετε μία απλή διαδρομή με το αυτοκίνητό σας, ήρθατε ως σοσιαλιστής κοντά στο λαό, να δείτε πώς ζει; Πώς, λοιπόν, αποφασίζετε για τη δική μου τύχη, έτσι ανεύθυνα με ασκήσεις επί χάρτου, ποιος σας έδωσε το ηθικό δικαίωμα να αποφασίσετε για το μέλλον το δικό μου και των παιδιών μου, ποιος σας έδωσε το ηθικό δικαίωμα να αποφασίσετε για την τύχη του τόπου μου, χωρίς καν να ξέρετε πού βρίσκεται; Είναι λυπηρό, κ. Υπουργέ, το γεγονός ότι για κερδίσετε μερικά δις ευρώ, που στο κάτω-κάτω δεν ευθύνομαι εγώ για το πού πήγαν, να θυσιάζεται την πατρίδα σας, να θυσιάζετε τόσες χιλιάδες ανθρώπους στο βωμό του Νέρωνα, είναι λυπηρό να μας αναγκάσετε να γίνουμε μετανάστες στη χώρα μας και γκαρσόνια του κάθε αλλοδαπού. Φυσικά, μετά από όλα αυτά τα μέτρα τα οικονομικά, δεν μας μένει και πολλή διάθεση να φωνάξουμε και να σας αντικρούσουμε· αλλά να το ξέρετε, κ. Υπουργέ, ότι σαν απλοί Έλληνες πολίτες έχουμε και εμείς ένα όπλο στο τραπέζι, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του κ. Πρωθυπουργού, και αυτό είναι η ψήφος μας. Το όπλο αυτό δεν θα το χρησιμοποιήσουμε σε εφτά μήνες, παρ’ ότι το θέλετε πολύ. Γιατί άμα το χρησιμοποιήσουμε θα μας το πάρετε και θα το ρίξετε επάνω μας, θα μας πυροβολήσετε και θα μας σκοτώσετε, όπως κάνετε σήμερα, ελαφρά τη καρδία. Η ψήφος μας θα ήταν έγκριση στο έκτρωμα νομοσχέδιό Σας και δεν θα την έχετε.