Είχα σκοπό να σας γράψω για την περιποίηση του αλόγου, αλλά μετά από αυτό που μου έτυχε την περασμένη Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, είπα να το αναβάλω και να μοιραστώ μαζί σας το συγκεκριμένο απόγευμα.
6 μ.μ.: απόγευμα στο ιατρείο μου στη Γέρα. Όλα κυλούσαν ήσυχα, ρουτινιάρικα, μέχρι που εισβάλλει στο ιατρείο μου ένας παππούς γύρω στα 80, σχεδόν κλαίγοντας, ζητώντας μου να πάω μαζί του, για να βοηθήσω το ζώο του που γεννούσε. Του είπα ότι έχω ιατρείο και να το φέρει εκεί και τότε τον ακούω να μου λέει: «Μα γιατρέ, πώς θα μεταφέρω τη γελάδα μου στο ιατρείο σου;» Αφού πέρασα το πρώτο σοκ, πήρα τη μεγάλη απόφαση ότι έπρεπε να βοηθήσω. Πήρα, λοιπόν, αυτά που έπρεπε, έκανα το σταυρό μου, και μπήκα στο αμάξι μου με τον παππού για να πάμε στο ζώο του.
Οδήγησα για αρκετή ώρα σε κάτι υπέροχους χωματόδρομους (αντιδήμαρχε Γέρας, κάνε κάτι!) και τελικά φτάσαμε πάνω σε κάποιο βουνό. Εκεί είχα τη δεύτερη έκπληξή μου. Η αγελάδα γεννημένη, πεσμένη κάτω, το μοσχαράκι ευτυχώς ζωντανό, αλλά η μήτρα του ζώου έξω από το σώμα, σαν ένα τεράστιο τσουβάλι, βρόμικη μέσα στις κοπριές, σχισμένη σε κάποια σημεία. Η πρώτη μου σκέψη να πω στον παππού, «εντάξει, έχεις το μοσχαράκι, πήγαινε αύριο την αγελάδα στο σφαγείο». Αλλά όταν είδα το μοσχαράκι δίπλα στη μάνα του, τον παππού βουρκωμένο, αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω την προσπάθεια να σώσω το ζώο. Ζήτησα ένα καθαρό σεντόνι και με τη βοήθεια του φίλου μου του Νίκου, αυτήν τη φορά, έβαλα τη μήτρα του ζώου πάνω στο σεντόνι, την έπλυνα, την καθάρισα, την έραψα. Όλη την ώρα αυτή το ζώο ήταν στους κατάλληλους ορούς και μετά άρχισε η διαδικασία της τοποθέτησης της μήτρας του ζώου στη θέση της…(Αυτό δεν περιγράφεται.)

Όταν τελείωσα, η ώρα ήταν κοντά 11 το βράδυ. Από ένα σημείο και μετά άναψαν οι φακοί και οι προβολείς των αυτοκινήτων για να βλέπουμε. Η ικανοποίησή μου όμως ήταν τεράστια, παρά την κούραση που ένιωθα, όταν το ζώο σηκώθηκε πάνω, έγλειψε το μοσχαράκι της και ήπιε λίγο νερό. Η εικόνα αυτή γέμισε την ψυχή μου αγαλλίαση, η κούραση μου έφυγε μονομιάς. Ευχαρίστησα το θεό για τη δύναμη που μου έδωσε να αντεπεξέλθω στο περιστατικό. Ήμουν από την κορυφή έως τα νύχια μέσα στο αίμα και την κοπριά. Αλλά λίγο με ενδιέφερε.
Ξέρετε, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι μόνο να είσαι καλός στη δουλειά σου, αλλά να διαθέτεις και δύναμη ψυχής. Αφού δέχτηκα τα συγχαρητήρια των παρισταμένων, αλλά και του συνεργάτη μου, Γιώργου Παλαιολόγου, που με τόνωνε έστω και τηλεφωνικά συνεχώς, πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και χύθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα (του Ηλία…), κουρασμένη μεν, αλλά τρομερά δυνατή και ικανοποιημένη. Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Ελπίζω κι αυτή να είναι γεμάτη συγκινήσεις, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι αγαπώ υπερβολικά τη δουλειά μου.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στο Νίκο, που έτρεξε δίπλα μου μόλις του το ζήτησα, για να προτάξει τα στιβαρά του μπράτσα κρατώντας για τόση ώρα το σεντόνι με τη μήτρα της αγελάδας!

* Η Μαρία Πέρρου είναι κτηνίατρος του Κτηνιατρικού Κέντρου.