ΘΕΣΕΙΣ

Φτάνουν λοιπόν και οι εκλογές. Ώρα για να μιλήσει ο λαός. Ποιος λαός; Όλοι εμείς που εδώ και δυόμισι χρόνια δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε απ’ τη μια σφαλιάρα και έρχεται η επόμενη. Όλοι εμείς που ακούμε τις πιο αντικρουόμενες απόψεις και αναλύσεις και δεν ξέρουμε ποια να πιστέψουμε.
Ναι, αλλά για να «μιλήσει» κάποιος, πρέπει να ξέρει. Πρέπει να πιστέψει. Πρέπει να αποκτήσει όραμα. Πώς όμως μπορείς να ξέρεις; Ούτε οικονομολόγοι είμαστε ούτε νομικοί. Κοινό νου έχουμε και αυτόν οφείλουμε να αξιοποιήσουμε για να μάθουμε. Μέχρι τώρα οι περισσότεροι δε «χρειάζονταν» να μάθουν. Είχαν την ιδεολογία τους. Ιδεολογία που πήγαζε μέσα απ’ το μυαλό και τα «πιστεύω» τους. Ίσως όμως και «ιδεολογία» που διαμορφωνόταν μέσα στην τσέπη τους. Είχαν και τον «αλάθητο και παντογνώστη» αρχηγό. Ό,τι πει ο αρχηγός ή για άλλους ό,τι πει το κόμμα. Και αναμασούσαν ό,τι έλεγαν κάποιοι, παίζοντας το ρόλο του μεγάφωνου σε ξένο μικρόφωνο. Σήμερα όμως, που το μαχαίρι έφτασε μέχρι το κόκκαλό μας, το να «μιλήσουμε» σωστά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μας, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για την έρμη την Πατρίδα μας.

Τα κόμματα που υπάρχουν ή δημιουργούνται, χωρίζονται σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Και εκεί έγινε το μπέρδεμα. Εκεί έπεσαν οι κωλοτούμπες. Οι υπερασπιστές του ενός μνημονίου έγιναν πολέμιοι του δεύτερου και κατέληξαν σε «Κοινωνική Συμφωνία», και οι πολέμιοι του πρώτου, αυτοί που πρέσβευαν «άλλο μείγμα» πολιτικής, έγιναν υπερασπιστές του δεύτερου, χάνοντας λίγους ορθόδοξους, που επιμένουν «Ανεξάρτητοι». Τώρα, πόσο ανεξάρτητος μπορεί να είσαι όταν χρωστάς τα «ματοκέφαλά σου», ένας Θεός ξέρει. Το τι σημαίνει «μνημόνιο» το ζήσαμε στο πετσί μας, αν και όχι όλοι με την ίδια ένταση. Ο άνεργος είναι το πρώτο και πιο οδυνηρό θύμα. Κανένας δεν έκανε τον κόπο να μας εξηγήσει τι θα συνέβαινε αν δεν περνούσε το μνημόνιο. Αν εξαιρέσεις το κόμμα (ένα είναι το κόμμα) που έχει ριζικά αντίθετη με την επικρατούσα κοινωνικοπολιτική αντίληψη, όλοι οι άλλοι το παίζουν Δον Κιχώτες. Κορώνες εθνικοφροσύνης, κορώνες ανεξαρτησίας, κορώνες αλληλεγγύης, αλλά για την, χωρίς μνημόνιο, ταμπακέρα, άλλα λόγια.
Ακούς και προσπαθείς να διαισθανθείς ποιος σε δουλεύει λιγότερο. Μετράς τις μνημονιακές πληγές σου και προσπαθείς να μαντεύσεις ποιος σου ετοιμάζει περισσότερες. Και θυμάσαι τις κραυγές των αγανακτισμένων για «το μπ…λο, τη Βουλή» και για «το Γουδί».

Βλέπεις τα επεισόδια στις παρελάσεις ενάντια στους εκπροσώπους της εξουσίας και δεν ξέρεις ποιους να λυπηθείς. Αυτούς που κατάφεραν με τις πράξεις και τα λόγια τους να απαξιώσουν ακόμα και τις εθνικές «γιορτές»; Αυτούς που χρόνια τώρα δημιούργησαν νοοτροπίες ισοπεδωτικές; Όλοι και με όλους τους τρόπους ενάντια στην εξουσία. Την εξουσία που κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικό, ενσαρκώνουν οι τριακόσιοι του Κοινοβουλίου. Να φύγουν και οι τριακόσιοι. Ναι, μα ούτε έρχονται μόνοι τους ούτε φεύγουν μόνοι τους (ο Πάγκαλος είναι εξαίρεση). Εμείς τους φέρνουμε, στο χέρι μας είναι να τους διώξουμε. Το κόμμα το επιλέγουμε χωρίς θετικό ενθουσιασμό, με βάση το «μη χείρον βέλτιστον». Ο καθένας με την κρίση του, το συναίσθημα, αλλά και τη λογική του. Για τους υποψηφίους όμως ήρθε η ώρα να δείξουμε ότι βάλαμε μυαλό. Έτσι κι αλλιώς το Δημόσιο έκλεισε, τα ρουσφέτια σβήνουν, η αξία της κουμπαριάς ή της φιλίας με τους νεκροθάφτες του μέλλοντός μας, από τίτλος τιμής και κάρτα εισόδου, έχουν μετατραπεί σε χλεύη και απαξίωση. Ας αφήσουμε λοιπόν τους επαγγελματίες της πολιτικής να τους περιθάλψει η λήθη. Ας δώσουμε την ευκαιρία - σε κάθε πολιτικό χώρο - σε ανθρώπους καταξιωμένους στον επαγγελματικό τους χώρο να διαχειριστούν το δυσοίωνο μέλλον μας. Οι αφισοκολλητές και τα κομματόσκυλα πρέπει να κλείσουν τον κύκλο τους. Αρκετά βολεύτηκαν, αρκετά πλούτισαν. Σ’ όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν έντιμοι και ικανοί. Άνθρωποι που μόχθησαν και ίδρωσαν και καταξιώθηκαν στην κοινωνία. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία.

* Ο Στρατής Νικέλλης είναι χημικός, πρώην διευθυντής του Λυκείου Πολιχνίτου.