Η τραγικότητα και η γελοιότητα εμπλέκονται τόσο άναρχα ανάμεσά μας, που μας κάνει να υπερβαίνουμε, στις μέρες μας, τη λογική γραμμή της πραγματικότητας. Άραγε πήραμε χαμπάρι τι μας συμβαίνει; Αφελές και παράλογο μπορεί ν’ ακούγεται, αν και ταιριάζει γάντι στο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε καθημερινά και δεν ξέρουμε αν αυτές οι αντανακλάσεις του δημόσιου βίου και της πολιτικής μας σκηνής είναι δράμα, τελικά, ή κωμωδία. Η εξαιρετικά ανησυχητική κατάσταση που διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα μας αφήνει άφωνους. Ξυπνάμε και δεν ξέρουμε τι μας περιμένει... Διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε τόσα, που χάνουμε το λογαριασμό. Το όργιο βίας και καταστολής που βιώνουμε κάθε λίγο, τώρα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όσα είχαμε συνηθίσει. Η κοινωνία μας είναι πλέον όμηρος της βίας και τα όρια της αντοχής της έχουν στενέψει…
Από τα τραγικά γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη κι εδώθε, νιώθουμε τα τραυματικά σημάδια που άφησαν πίσω τους, όχι μόνο με τις φυσικές καταστροφές και τους βανδαλισμούς, αλλά και όσα επακολούθησαν και καθημερινά παρουσιάζονται σε διάφορες φόρμες μπροστά μας. Βομβιστικές επιθέσεις, ξυλοκοπήσεις, καταλήψεις, κουκουλοφόροι, αναρχία… Μπορούμε να επιτρέψουμε στη ζωή μας τόσο φόβο; Βία και αυθαιρεσία παντού. Αποδράσεις καρμπόν, «αυτομαστιγώματα», κλοπές όπλων... Η τραγελαφική κατάσταση που ζει η χώρα μας, μέσα σ’ όλα, μόνο καθυστέρηση δείχνει και την εκθέτει γενικώς. Τι να πρωτοθυμηθείς από τα τόσα τραγικά αλλά και μαζί κωμικά που συμβαίνουν σήμερα... Η διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας και ο ωχαδερφισμός, ακόμη και με τη γνωστή ελληνική ελαφρότητα, τείνει να αποδεχτεί πως η διαφθορά και η ανικανότητα δεν είναι πλέον η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας!
Η ελληνική κοινή γνώμη εμφανίζεται, για μια ακόμη φορά, απογοητευμένη από την αποτυχία και την αδυναμία της πολιτικής της ηγεσίας να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας. Επικρατεί παντού μια «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», όπου περισσεύουν πλέον η υποκρισία και η απληστία κι απομακρύνονται, όλο και πιο πολύ, η ντροπή και το έλεος. Με την κυβέρνηση να κατρακυλάει και να φθείρεται συνεχώς στην παρακμή και κρατικός μηχανισμός που να εγγυάται τις στοιχειώδεις λειτουργίες μιας χώρας - όπως η ασφάλεια και η δημόσια τάξη - να μην υπάρχει (έτσι δείχνει τουλάχιστον), το πρόβλημα δεν είναι η διάβρωση - είναι η έκταση της διάβρωσης.
«Αυτή είναι η Ελλάδα»! Συγκλονιστική φράση, τέως πρωθυπουργού που είχε προκαλέσει σοκ και αποδοκιμασία τότε, σήμερα δείχνει τόσο αληθινή όσο ποτέ. Καμμιά άλλη φράση στην πολιτική, τούτα τα τελευταία χρόνια νομίζω, δεν έχει επιβεβαιωθεί τόσο πολλές φορές, σε τόσο λίγο χρόνο. Η πλήρης αδυναμία του κράτους, σε όλες τις εκδοχές και λειτουργίες του, έφερε την πλήρη κατάρρευση της στοιχειώδους αξιοπιστίας σε τούτο το διεστραμμένο πολιτικό σύστημα. Όταν ο κόσμος διολισθαίνει με όλο και ταχύτερους ρυθμούς προς τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, και με τη χρηματική κρίση να χτυπά την πόρτα μας, όλα μετεξελίσσονται σε εφιάλτες. Κι όταν καθημερινά, εμείς οι «πολιτισμένοι», γινόμαστε θεατές εξευτελισμού, δείχνει, αν μη τι άλλο, πως έχουμε φθάσει σε τραγικά σημεία που ξεπερνούν κάθε ανεκτό όριο μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Τι πιο απογοητευτικό από την επιβεβαίωση (μια ακόμα) της υποκρισίας, ανευθυνότητας, ανικανότητας, αυθαιρεσίας, φαρισαϊσμού και ψηφοθηρίας, μόνιμα χαρακτηριστικά των πολιτικών που, προσποιούμενοι τους ικανούς, έφτασαν στην εξουσία. Πρέπει επειγόντως να δοθεί ένα τέλος στον κατήφορο τούτο. Πολύ λυπούμαστε γι’ αυτή την «ατέλειωτη παράγκα», - κατά Σαββόπουλο - που τείνει να (ξανα)καταντήσει η Ελλάδα…
«Ζητείται ελπίς» έγραφε ο Αντώνης Σαμαράκης πριν από κάπου 50 χρόνια. Ζητείται συνείδηση, πράγματι, θα λέγαμε εμείς σήμερα.

* Στη θέση των αποσιωπητικών ο καθένας μπορεί να βάλει τη λέξη που θεωρεί ότι ταιριάζει στην πατρίδα μας σήμερα…