Η ανομία στη λεσβιακή ύπαιθρο

01/07/2012 - 05:56
Μέσα στον ορυμαγδό των δυσάρεστων ειδήσεων της περιόδου που διανύουμε, ίσως το σχόλιο τούτο να θεωρηθεί παρωνυχίδα, αλλά για τους κατοίκους της λεσβιακής υπαίθρου η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
ΘΕΣΕΙΣ

Μέσα στον ορυμαγδό των δυσάρεστων ειδήσεων της περιόδου που διανύουμε, ίσως το σχόλιο τούτο να θεωρηθεί παρωνυχίδα, αλλά για τους κατοίκους της λεσβιακής υπαίθρου η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μόνο που η υπεύθυνη Πολιτεία - σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας -, όχι μονάχα τώρα, που τα τρομακτικά προβλήματα της χώρας απομυζούν ολόκληρη την ενεργητικότητά της, αλλά πάντα, ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά της μόνο όταν κάποιο δυσάρεστο συμβάν πάρει δημοσιότητα.
Η λεσβιακή ύπαιθρος πορεύεται μέσα σε ένα καθεστώς ανομίας και ατιμωρησίας. Ο «μάγκας» επιζεί, πλουτίζει και καμαρώνει. Ο νοικοκύρης ζημιώνεται, προσβάλλεται και αγανακτεί. Ο «μάγκας» κλέβει ό,τι γουστάρει γνωρίζοντας ότι μόνο «αν σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του» υπάρχει πιθανότητα να υποστεί έστω και την ελάχιστη τιμωρία. Ο νοικοκύρης βλέπει την περιουσία του να ρημάζεται, δέχεται προκλητική και προσβλητική επίθεση αν τολμήσει να ανοίξει το στόμα του και υπομένει στωικά, νιώθοντας φόβο και αγανάκτηση.
Τα «εργαλεία» του ελαιοπαραγωγού (λιόπανα, λιόδιχτα, σακιά κ.λπ.) εξαφανίζονται μέσα απ’ το χωράφι. Τα λιόδιχτα σηκώνονται και χάνονται μαζί με τις ελιές που έχουν, τα σακιά - γεμάτα ή και άδεια - αλλάζουν αφεντικό στο άψε-σβήσε.

Τα ζωντανά του κτηνοτρόφου, αλλά και του νοικοκύρη με τα δυο - τρία οικόσιτα, «αλλάζουν χέρια» σε μια νύχτα.
Φέτος - σε μεγαλύτερη έκταση από τα προηγούμενα χρόνια - έχουμε καινούργιο «φρούτο» ως παράπλευρη απώλεια από την αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Τα καυσόξυλα είναι δυσεύρετα όχι μόνο εδώ, αλλά και στην Αθήνα, η τιμή τους αλμυρή, το ρίσκο ελάχιστο. Ποιος θα πάρει είδηση στην απομακρυσμένη περιοχή και σε ακατάλληλες ώρες το αλυσοπρίονο που ρίχνει κάτω, κομμένη σύρριζα, την ελιά στο ξένο χωράφι; «Μου ήρθε να πάθω εγκεφαλικό όταν είδα τις ελιές μου κομμένες», εξομολογούνταν δημόσια στο καφενείο ο «τυχερός» νοικοκύρης, που άκουγε και δεν πίστευε ότι μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Και η αγανάκτηση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη γιατί δεν έχει πού να βρει το δίκιο του. Δεν είναι μονάχα η χρηματική αξία των πραγμάτων που του έκλεψαν. Είναι προπαντός μια βίαιη προσβολή της προσωπικότητας και της αξιοσύνης του. Νιώθει μόνος και εγκαταλελειμμένος. Και αν είναι ηλικιωμένος, νιώθει διπλά αδύναμος. «Πού να πω τον πόνο μου και το παράπονό μου», μονολογεί ποιητικά. Οι αγροφύλακες χαρακτηρίστηκαν φαντάσματα του παρελθόντος, άχρηστοι και επιζήμιοι. Η αστυνομία; Καλά τώρα. Υποστελεχωμένη και πνιγμένη στη γραφειοκρατία, μονάχα το ρόλο της αγροφυλακής δεν της μένει να ασκήσει.

Εκτός απ’ τα κλεφτρόνια, όμως, έχουμε και αυτούς που κατασπαράζουν τα ζωντανά. Αρνιά και κατσίκια ξεσκίζονται από τα κοφτερά σαγόνια. Όχι βέβαια από τις αλεπούδες. Αυτές έχουν «εξημερωθεί». Γυρίζουν μέρα και νύχτα δίπλα και μέσα στα χωριά και είναι ικανοποιημένες αν πετύχουν κανένα ξέφραγο κοτέτσι. Ο λόγος γίνεται για τα σκυλιά. Σκυλιά που κάποιοι «φιλόζωοι» κυνηγοί, όταν δεν τα χρειάζονται πια και επειδή τα λυπούνται, τα εγκαταλείπουν μακριά απ’ το σπίτι τους. Μερικά απ’ αυτά είναι πανέμορφα και ήσυχα. Η πείνα όμως «κάστρα πολεμά και χώρες καταλύει». Με τον καιρό η πείνα τα κάνει επιθετικά σε κοπάδια αλλά και ανθρώπους. Και φτάνουμε έτσι στην αντίπερα όχθη. «Μπαμ και παρ’ το κάτω.» Τότε αρχίζει το υστερικό κλάμα, τα κροκοδείλια δάκρυα. Μακριά από μας η επιδοκιμασία του φόνου ενός ζώου. Αλλά και μακριά απ’ όλους μας το ύστερο ενδιαφέρον μας για τα αδέσποτα. Αντί να γίνονται πορείες διαμαρτυρίας για το φονικό ενός αδέσποτου, ας γίνονται πιο μπροστά εξορμήσεις για την περισυλλογή των αδέσποτων απ’ τη λεσβιακή ύπαιθρο. Γιατί, αλήθεια, θα πρέπει ο αγρότης να ταΐζει με τα ζωντανά του τους εγκαταλειμμένους, άχρηστους πια φίλους, κάποιων «φιλόζωων»;

ΥΓ. 1 Αν κάποιοι νομίζουν ότι το περιστατικό του Μανταμάδου, που πήρε πολύ μεγάλη δημοσιότητα, είναι το μοναδικό, είναι πολύ, μα πάρα πολύ νυχτωμένοι.
ΥΓ. 2 Σκυλιά έχω, όπλα δεν έχω.
ΥΓ. 3 Μέχρι τώρα δεν έχω προσωπικά υποστεί κάτι από τα παραπάνω.

* Ο Στρατής Νικέλλης είναι χημικός, πρώην διευθυντής του Λυκείου Πολιχνίτου.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey