Έτσι άρχιζε ένα παλιό τραγουδάκι της Βέμπο, που υμνούσε τις ομορφιές της Αθήνας και που αργότερα, στην Κατοχή και τον Δεκέμβρη, ξανάγινε της μόδας με διαφορετικά όμως λόγια. Σας εξομολογούμαι λοιπόν πως το θυμήθηκα αυτό το τραγούδι, επανερχόμενος από τη Μυτιλήνη, όπου πέρασα έναν Αύγουστο γεμάτο θορύβους, κινδύνους από ανεξέλεγκτα αυτοκίνητα και αφηνιασμένα μηχανάκια και σκαιούς μαγαζάτορες, που θεωρούσαν πως μου έκαναν χάρη συναλλασσόμενοι μαζί μου. Προφανώς δεν έπρεπε να διαλέξω τον Αύγουστο για μήνα διακοπών στη Μυτιλήνη. Η πόλη δε σηκώνει τόσον τουριστικό φόρτο, επικεντρωμένον σε ένα μήνα.
Ερχόμενος, συνειδητοποίησα πως η Αθήνα και η Αττική γενικότερα είναι πολύ όμορφες τον Αύγουστο. Καθώς έχουνε φύγει κάπου δύο εκατομμύρια Αθηναίοι και σχεδόν ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα (αν πιστέψουμε τουλάχιστον τα νούμερα που μας δίνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες), κυκλοφορείς άνετα στους δρόμους της, που είναι σα να τους ανακαλύπτεις για δεύτερη φορά, έτσι που είναι άδειοι από οχήματα. Μπορείς να επισκεφθείς μέρη που σου είναι απρόσιτα τους άλλους μήνες, τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο, το Σύνταγμα, να περπατήσεις γύρω από την Ακρόπολη, να ανεβείς στον Ιερό Βράχο, να μπεις στο καινούργιο Μουσείο, να πας με το τελεφερίκ ως τον Άι-Γιώργη του Λυκαβηττού και βέβαια να περπατήσεις στην παραλιακή λεωφόρο. Γιατί όλα αυτά τα ωραία και ενδιαφέροντα μέρη δεν έπαψαν να υφίστανται και να λειτουργούν τον Αύγουστο.
Μ’ αυτά που γράφω δεν επιχειρώ να εξωραΐσω την πραγματικότητα της Αθήνας, που δεν είναι πια «διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι» (Παλαμάς) αλλά ούτε και «απέραντος απόπατος εν μέσω αποπάτων» (Σουρής), αλλά πάντως μια προβληματική μεγαλούπολη, που συγκεντρώνει σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας και τα 2/3 της οικονομικής της δραστηριότητας. Παρ’ όλα αυτά παραμένει μια όμορφη πόλη. Βλέπετε οι μακροχρόνιες και συνδυασμένες προσπάθειες των εκάστοτε κυβερνώντων, των αμετακίνητων γραφειοκρατών, των οικοπεδοφάγων και των σπιτεμπόρων, δεν κατόρθωσαν να μετακινήσουν από τη θέση τους ούτε την Ακρόπολη, ούτε τον Λυκαβηττό, ούτε τον Σαρωνικό. Και μολονότι κάθε χρόνο καίγονται μερικές χιλιάδες στρέμματα δασών (όπου τον άλλο χρόνο φυτρώνουν πολυτελείς βίλες), ο Υμηττός, η Πεντέλη, η Πάρνηθα και το Αιγάλεω, εξακολουθούν να στεφανώνουν το Λεκανοπέδιο.
Ομοίως με όσα γράφω δεν θέλω να υποτιμήσω τη Μυτιλήνη και τη Λέσβο γενικότερα. Είναι (τους υπόλοιπους 11 μήνες) από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας. Γι’ αυτό, συμπερασματικά, θα πρότεινα κάτι, που ίσως φανεί παράλογο: Τον Αύγουστο κανείς Αθηναίος (ή Μυτιληνιός μέτοικος της Αθήνας), να μην επισκέπτεται τη Μυτιλήνη αλλά αντίθετα όσοι Μυτιληνιοί μπορούν, να πηγαίνουν για διακοπές στην Αθήνα. Αν εφαρμοστεί μια τέτοια λύση, θα κάνει καλό και στη Μυτιλήνη και στους Μυτιληνιούς. Θα αποσυμφορηθεί η πόλη και θα δοθεί η ευκαιρία στους κατοίκους της να δούνε μερικά ενδιαφέροντα μέρη και να παρακολουθήσουν αξιόλογες εκδηλώσεις.
Τι λέτε, το δοκιμάζουμε από του χρόνου;