«Ο έχων δύο χιτώνες, διαπραγματεύεται το Φ.Π.Α..» Δε θυμάμαι τέτοια εκκλησιαστική ρήση. Θυμάμαι αυτή που θυμούνται όλοι. Αν υπάρχει Θεός, και αν αγαπά ιδιαίτερα τους Έλληνες όπως θέλουμε να πιστεύουμε, τότε σίγουρα προτιμά απ’ το να του καίμε δυο γραμμάρια παραφίνης υπό μορφήν κεριού, να βοηθήσουμε αυτήν τη χώρα να ζήσει.
Με μεγάλο κόπο θα παραβλέψω τον αρνητικό ρόλο της Εκκλησίας όταν η Ελλάδα το είχε ανάγκη. Θα πω πως υπήρχαν μόνο Παπαφλέσσες και όχι Γρηγόριοι Ε΄ που καλούσαν το λαό να μην επαναστατήσει ενάντια στους Τούρκους. Πως υπήρχαν μόνο παπα-Ανυπόμονοι και παπα-Πυρουνάκηδες, αντάρτες και πατριώτες, και όχι ιεράρχες που «διάβαζαν» επί Χούντας ή Άνθιμοι που φωτογραφίζονταν δίπλα στον Παπαδόπουλο και τον Παττακό. Θα τα παραβλέψω αυτά και θα μείνω σε αυτά που δε μας χωρίζουν, αλλά μπορεί να μας ενώνουν. Τον πνευματικό ρόλο της Εκκλησίας.
Στο σημείο αυτό επίσης δε θυμάμαι εκκλησιαστικό κείμενο να διαπραγματεύεται πώληση μετοχών, εκτάσεων, συμφωνητικά ενοικιάσεων και συμβόλαια αγορών. Αντιθέτως, θυμάμαι, καλά νομίζω, την εισβολή του Ναζωραίου στο ναό του Σολομώντα, γιατί είχαν μετατρέψει τον Οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου. Θυμάμαι όλες τις παραβολές της Καινής Διαθήκης, γεμάτες από ταπεινούς, καταφρονεμένους, φτωχούς που διεκδικούσαν τη Βασιλεία των Ουρανών. Ούτε χρυσοποίκιλτους σταυρούς σε κοιλιές χοντρών δεσποτάδων (παχαίνει η νηστεία τελικώς), ούτε διαμαντένιες μίτρες.
Ο πνευματικός ρόλος, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι μια χρυσή εργολαβία που έχει αναθέσει στο κράτος. Το οποίο κράτος, είναι κράτος Ελλήνων, ορθόδοξων, καθολικών, μουσουλμάνων, άθεων, αδιάφορων, θρησκόληπτων ακόμα και αυτών που πιστεύουν πως προερχόμαστε απ’ τον Άρη. Το κράτος - δηλαδή ακόμη και οι άθεοι ή όποιοι άλλοι - είναι υποχρεωμένο να πληρώνει αυτά που πρέπει να πληρώνει η Εκκλησία για να κάνει το πνευματικό της έργο.
Αυτήν τη στιγμή η Εκκλησία είναι ο τελευταίος τσιφλικάς στην Ελλάδα. Έχει στην κατοχή της 1.300.000 στρέμματα γης. Μερικές χιλιάδες ακίνητα. Το 1,9 των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας και μετοχές στην Πειραιώς και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Το 2007, μάλιστα, η Εκκλησία ως καλός επενδυτής - όσο και πνευματικώς άραγε -, όταν είδε να πέφτει το χρηματιστήριο, αγόρασε 1.600.000 επιπλέον μετοχές στην Εθνική. Η οικονομική λειτουργία της Εκκλησίας κρύβεται σε 10.000 περίπου νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, αλλά και σε εταιρείες. Τελευταία ανακαλύφθηκαν και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Την ίδια ώρα το κράτος πληρώνει 268.000.000 ευρώ γα μισθοδοσία και συντάξεις ιερέων. Τα 4,3 απ’ αυτά πάνε σε 100 μόλις ιεράρχες. Ακόμη και το παλιό υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ανήκε στην Εκκλησία και αυτή εισέπραττε ενοίκιο από το υπουργείο που πλήρωνε τους ιερείς της. Ούτε μια δωρεά δεν έκανε.
Γίνεται, λοιπόν, συζήτηση για τη φορολόγηση της Εκκλησίας. Και οι χρυσοποίκιλτοι δεσποτάδες διαπραγματεύονται το ποσοστό. Και ξεχνάμε το αυτονόητο. Τι χρειάζεται η Εκκλησία την περιουσία; Τι θέλει τα χωράφια, τα κτήρια, τις μετοχές, τις κρατικές Μερσεντές; «Για να κάνει φιλανθρωπικό έργο» είναι η απάντηση. Φαντάζομαι πως αν κάτι τέτοιο ήθελε ο Χριστός θα είχε δώδεκα Αποστόλους Τραπεζίτες και πλούσιους. Αλλά μάλλον δεν ήθελε.
Θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα να αφήσουν την Εκκλησία να κάνει το πνευματικό της έργο χωρίς κρατική διαμεσολάβηση. Να πληρώνει με την περιουσία της ιερείς, Μερσεντές και ό,τι άλλο θέλει. Αν δε θέλει, να παραδώσει την περιουσία στο κράτος. Οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί των ιεραρχών πως θα καταρρεύσει το φιλανθρωπικό έργο, δεν είναι και πολύ πειστικό επιχείρημα. Το φιλανθρωπικό έργο συνοδεύεται δεκαετίες τώρα με το βόλεμα παρατρεχάμενων, συμπεθέρων, υποτακτικών, νεωκόρων για να σταματήσω εδώ και να μην επεκταθώ στο πόσοι άλλοι τρώνε και πώς. Όχι απαραιτήτως φτωχοί, όπως αποκάλυψαν οι δημοσιευθείσες συνομιλίες ιεράρχη με τα αντικείμενα της «φιλανθρωπίας» του.
Δε ζούμε στο 1821, ούτε στο Βυζάντιο για να ζητείται από τους ιερείς να αποδείξουν τον πατριωτισμό τους ζωσμένοι φυσεκλίκια ή εκρηκτικά. Ζούμε σε μια δύσκολη περίοδο που ιεράρχες και Εκκλησία πρέπει να αποδείξουν το ενδιαφέρον τους στα πνευματικά, δίνοντας τα υλικά σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί, από την άλλη, με το φόβο του πολιτικού κόστους και της μη ωριμότητας των πολιτών να διαιωνίζει μια προκλητική και αντιδημοκρατική κατάσταση. Η Εκκλησία έχει υποχρέωση να πληρώνει τους ιερείς της. Εγώ πάλι όχι.
Το Βατοπέδι ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο, αλλά βγήκε μέσα απ’ τον αμαρτωλό εναγκαλισμό Κράτους και Εκκλησίας. Ιεράρχες που θεωρούν πως τους ανήκει η εξουσία και πολιτικοί που το αναγνωρίζουν. Στην Εκκλησία δεν πρέπει να ανήκει καμμιά εξουσία. Το προσευχητάρι δεν μπορεί να μπερδεύεται με μπλοκ επιταγών. Γιατί το κακό είναι για όλους και πρώτα για την Εκκλησία. Οι ομολογίες Πίστεως ανήκουν στους Ιεράρχες. Και οι φορολογίες στο Κράτος.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.
* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.