Γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης σ’ ένα του ποίημα: «Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα…». Και τα καταργούμε, γιατί με το που θ’ ανοίξουμε τα μάτια μας, θέλοντας να ενημερωθούμε, αρχίζει το ψυχοπλάκωμα! Με το που πατάμε το κουμπί του τηλεκοντρόλ αρχίζει ο καταιγισμός της απόλυτης τρομοκρατικής ειδησεογραφίας. Και δεν είναι μόνο από την τηλεόραση, είναι και από το ραδιόφωνο, είναι και από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αλλά και από τα σχόλια του οποιουδήποτε… οπουδήποτε. Με το «καλημέρα», ούτε τον καφέ μας δεν μπορούμε να απολαύσουμε. Έρχονται μπροστά μας και μας προσφέρουν: «ορίστε για σήμερα το μενού των προβλημάτων σας… Τι θα διαλέξετε;» Τι να διαλέξεις… Και σήμερα οι περισσότερες ειδήσεις και τα γεγονότα, δυστυχώς, είναι πανομοιότυπα με εκείνα των άλλων ημερών. Δεν είναι εύκολο. Οπότε, παίρνεις την απόφαση και επιλέγεις με βάση το «μη χείρον βέλτιστον»…
Έτσι, μεταξύ κατάθλιψης και γκρίνιας, κυλάνε καχύποπτες οι μέρες κι οι στιγμές με την αγωνία: τι μας περιμένει και σήμερα… Με ποιον να μοιραστείς το άγχος σου και τη ηρεμία σου, την τρικυμία και τη γαλήνη σου, το πολύ και το λίγο σου, όταν οι περισσότεροι έχουν να αντιμετωπίσουν την ίδια ακριβώς κατάσταση.

Μουντάδα, μιζέρια, στεναχώρια, απογοήτευση… Άνθρωποι σκυφτοί με προβληματισμένες σκέψεις κι αναίτια νεύρα. Τα ίδια και τα ίδια. Η απελπισία έχει κατασκηνώσει στη χώρα μας και ιδρύει πλέον καθεστώς. Οι εικόνες που επικρατούν είναι εικόνες μια κοινωνίας κατακερματισμένης που δείχνει να σέρνεται στο άγνωστο με βάρκα, όχι την ελπίδα, αλλά με βάρκα που «μπάζει νερά από παντού» και κινδυνεύει να μετατραπεί σε… ναυάγιο.
Κάθε μέρα και περισσότεροι είναι αυτοί που, συνειδητά, αποφεύγουν τις ειδήσεις γιατί, ο τρόπος με τον οποίο τις καλύπτουν τα Μ.Μ.Ε., τους προκαλεί άγχος, φόβο, απέχθεια, αμφισβήτηση και δυσπιστία, με πιθανό επακόλουθο την κατάθλιψη. Όταν συνεχώς ακούς εκφράσεις όπως: «απελπιστική η κατάσταση», «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», «σκληρά, αλλά αναγκαία μέτρα», «είμαστε στο χείλος του γκρεμού» και τόσα άλλα, που, αν μη τι άλλο, καλλιεργούν τον πανικό, την άγνοια, την ηττοπάθεια, και τη μοιρολατρία, ενισχύοντας τις ενοχές και, οπωσδήποτε - όπως είπαμε παραπάνω - την πιθανότητα της κατάθλιψης. Πώς μπορεί να μη σε συνεπαίρνει το αίσθημα της αδικίας με όλα όσα γίνονται, με τις νέες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις; Με τα χάλια στο ασφαλιστικό, στα φαρμακεία, στους γιατρούς, στις συγκοινωνίες. Για το δείκτη της ανεργίας, για το χρέος, για το έλλειμμα κι άλλα χίλια δυο καθημερινά προβλήματα που έχουν καταντήσει πια ρουτίνα, όπως είναι τα δελτία του καιρού και της κίνησης στους δρόμους.

Κι έρχεται το βράδυ με τα ίδια και χειρότερα. Πασχίζεις να αποφύγεις, σαν αλλεργικός, την ώρα των κυνικών και αυστηρών τιμωρών, όπως έχουν καταντήσει τα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Πώς να τα εμπιστευτείς. Ψάχνεις να βρεις κάτι… για να ξεχάσεις. Δεν βρίσκεις… Οι «πλασιέ» της ελπίδας δεν υπάρχουν, έχουν εξαφανιστεί… έχουν σβήσει μαζί με την αισιοδοξία μας. Οπότε είναι καλύτερα να βρεις καταφύγιο στη θαλπωρή των σελίδων κάποιου βιβλίου, στην ακρόαση μιας καλής μουσικής ή στην απόλαυση κάποιας ενδιαφέρουσας ταινίας. Κάνεις ευχή και προσεύχεσαι, πριν πέσεις στο κρεβάτι, να σε πάρει ο ύπνος και να σε ταξιδέψει με όνειρα γλυκά, ανάμεσα σε όσα λαχταράς. Άλλωστε γι’ αυτό δεν είναι καμωμένα τα όνειρα; Να γυροφέρνουν στην ομορφιά κι όχι να σέρνονται στις κατηφόρες της άγριας πραγματικότητας. Κι όσο εμείς τα καταργούμε και τα ξεπουλάμε στο παζάρι του ρεαλισμού, εκείνα θα λαχταράνε να αλητεύουν στα πιο όμορφα τοπία!