Με τον παπά-Στρατή μάς συνδέει μια βαθιά φιλία. Μπορεί τα πιστεύω μας για το σύμπαν να μην είναι τα ίδια, καθώς αυτός είναι ιερέας κι εγώ δεν ασπάζομαι καμμιά θρησκεία, έχουμε όμως πολλά κοινά όσον αφορά στις θέσεις μας περί ανθρωπισμού. Αναδημοσιεύω εδώ την ομιλία του που ακούστηκε στη Θράκη, σε πολλά μέρη και σε πολλές εκδηλώσεις, αναρτήθηκε σε πάρα πολλά blog και έγινε αντικείμενο συζήτησης. Η εν λόγω ομιλία, σπάνια από στόμα ιερωμένου, λέει κοντολογίς όλα όσα θα έπρεπε να λένε αυτοί που ακολουθούν κατά γράμμα και όχι κατ’ επίφαση το λόγο του Ευαγγελίου. Μέσα στην παράνοια εναντίον των προσφύγων που έχει πλήξει τη χώρα, τα λόγια του υψώνονται με θάρρος και παρρησία. Ο παπά-Στρατής γνωρίζει το πρόβλημα της προσφυγιάς καλύτερα από όλους, το έχει ζήσει από την αρχή του. Ίσως αξίζει να τον ακούσουμε.

«Κυρίες και Κύριοι, αγαπητοί φίλοι, συνταξιδιώτες και συναρωγοί του ανθρώπινου πόνου, αγαπήσης Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτό. Οφείλουμε εμείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν. Σε αυτήν την αναζήτηση του πλησίον σήμερα ενώνω τη φωνή από τη μακρινή ακριτική Λέσβο με τους κατοίκους της ακριτικής Θράκης, τους τόπους όπου συναντώνται και ενώνονται δύο θρησκείες, δύο πολιτισμοί, πολλοί λαοί. Σήμερα βρίσκομαι νοερά κοντά σας για να ενώσω ειρηνικά και με αγάπη τη φωνή μου με τη δική σας και να βροντοφωνάξω ένα μεγάλο “όχι” στο στήσιμο του τείχους του θανάτου, του τείχους της ντροπής. Θέλω να φωνάξω, να κραυγάσω και να ακούσουν οι κρατούντες τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Να τους πω ότι κάποια ημέρα το τείχος αυτό θα πέσει, αλλά θα μείνει ο θάνατος και η ντροπή να κάνει σεργιάνι στον κόσμο και να διηγείται πως καταφέραμε να ρίξουμε στον ποταμό ανθρώπους εξαθλιωμένους, πεινασμένους, ανθρώπους που ψάχνουν την ελπίδα για την επόμενη ημέρα. Δεν είναι λαθρομετανάστες, είναι αναζητητές της ζωής. Πρόσφυγες που προσπαθούν να ζήσουν. Είναι διωγμένοι από τους τόπους τους, γιατί οι μεγάλοι και οι ισχυροί της Γης έτσι αποφάσισαν. Πρέπει να αρπάξουν τον πλούτο των χωρών τους, να γίνουν μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι, ξεχνώντας ότι γυμνοί γεννιόμαστε και γυμνοί φεύγουμε από αυτήν την γη. Δεν κατάλαβαν ούτε θα καταλάβουν ότι η πείνα, ο πόνος, η ορφάνια, η αγωνία της ζωής, δεν έχει σύνορα και θρησκεία ούτε περικλείεται σε τείχη. Το μόνο τείχος που μπορούμε να στήσουμε είναι ένα μεγάλο τείχος αγάπης και αγκαλιάς για τους ανθρώπους, για τα πλάσματα του Θεού. Εξάλλου πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι οι θρησκείες πρέπει να ενώνουν και να αγκαλιάζουν τους ανθρώπους και όχι να τους χωρίζουν.

Πρέπει να καταλάβετε, κύριοι της κυβέρνησης, ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες. Ξεχάσαμε τα ήθη, τα έθιμα, τη γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας, τη γειτονιά μας, την ανθρωπιά μας. Κάναμε σπίτια μεγάλα και πολυτελή, αλλά δυστυχώς ψηλώσαμε και πήγαμε τις καρδιές μας μακριά. Πάψαμε να νοιαζόμαστε για τους διπλανούς μας. Βολευτήκαμε. Έχουμε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας και τρομάζουμε βλέποντας την κατάντια αυτών των ανθρώπων. Φοβόμαστε να μην χάσουμε ένα πιάτο φαΐ και ένα ρούχο, το οποίο τελικά πετάμε στα σκουπίδια. Αρνούμαστε να δεχτούμε τους ξυπόλυτους και τους πεινασμένους που έτσι και αλλιώς είναι περαστικοί από τον τόπο μας. Τρέχουμε συνεχώς και ζητάμε, από την πλουτοκρατία και τους πλουτοκρατούντες του κόσμου μία χούφτα πετρελαιοδολλαριοεπενδύσεις, παρακαλώντας τους να έρθουν στη χώρα μας. Αυτοί δεν είναι μουσουλμάνοι; Ή μήπως βλέπουμε μόνο τα λεφτά τους; Να μας δώσουν ένα δέντρο και να μας πάρουν ολόκληρο δάσος. Δεν χρειάζονται τείχη, κύριοι της κυβέρνησης. Πολιτικές χρειάζονται. Ειρήνη, δουλειά και ένα κεραμίδι, μία βοήθεια και να αφήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους να ζήσουν ήσυχοι στον τόπο τους. Στον τόπο που γεννήθηκαν, να είναι ήρεμοι κοντά στους δικούς τους και όχι στους δρόμους, στον Έβρο ποταμό και στα νερά του Αιγαίου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι, αφήστε τις προφάσεις και βρεθείτε και αποφασίστε με ποιον τρόπο θα ειρηνεύσετε την Μέση Ανατολή, με ποιον τρόπο θα κρατήσετε το ασυγκράτητο κύμα των διωγμένων στα σπίτια τους, πώς να σταματήσετε να ρημάζετε ξένες χώρες, τις δικές τους χώρες για να πλουτίσετε εσείς. Χρόνια τώρα αποικιοκράτες που μιλούν τάχα για δημοκρατία! Ασκείστε σωστά τις πιέσεις και μην βρίσκετε απάνθρωπες, εύκολες λύσεις. Να αντικρίζουμε θέλουμε τον τόπο μας χωρίς να ακούμε πνιγμένα παιδιά στον Έβρο ποταμό και στο Ακρωτήρι Κόρακα της Λέσβου να μας ρωτάνε σιωπηλά “γιατί”.»