Σταύρος Κρητιώτης, Ειρήνη Ελευθερίου
Μια παιγνιογραφία
Εκδόσεις Τόπος
Αθήνα 2010, σελ. 352

Ο καθηγητής Σταύρος Κρητιώτης είναι βυθισμένος στις έρευνές του. Σταδιακά και απροσδόκητα μπαίνουν στη ζωή του τρεις γυναίκες.
Από τη φοιτήτριά του τη Λητώ θα κλέψει τις ιδέες της: ήταν εκείνη που είχε ανακαλύψει ότι τα ψευδώνυμα του Ροΐδη αναγραμματιζόμενα γίνονται κρυφά μηνύματα προς τους αναγνώστες. Κι ήταν εκείνη που είχε εικάσει ότι ο Ροΐδης ίσως είχε προκαλέσει το θάνατο του λογίου Παναγιώτη Πανά, επειδή εκείνος είχε μεταφράσει στα ελληνικά μιαν άλλη «Πάπισσα Ιωάννα».
Από την αναγνώστριά του τη Μαριλένα θα κλέψει το χρόνο της: τη βάζει ν’ αναζητήσει σε σκονισμένους τόμους την απαραίτητη για την έρευνά του προέλευση των ροΐδειων παραθεμάτων, αναδεικνύοντας όμως έτσι τη φανατική ερευνήτρια που εκείνη έκρυβε μέσα της.
Από τη συνεργάτιδά του την Ειρήνη θα κλέψει το ύφος της: λέξεις δικές της χώνει στο γραπτό του, μαζί με φράσεις που συνηθίζει να δανείζεται από όποιους ανελλιπώς διαβάζει.
Κι από τις τρεις αντέγραφε τις ζωές τους: θα τις έκανε μυθιστόρημα.
Ίσως γι’ αυτό βρέθηκε νεκρός ένα βράδυ: ατύχημα;
Κάποτε, όμως, κάποιες αντιγραφές δεν είναι καθόλου απλές και τετριμμένες. Ιδίως αν πρόκειται για εικονικές αντιγραφές.
Κάποτε κάποια ατυχήματα είναι τόσο μα τόσο βολικά. Με μια συστάδα εκδοχών να γιγαντώνεται τριγύρω.
Και τότε πλέον το παιχνίδι μόνο ο αναγνώστης μπορεί να το ξεδιαλύνει...
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο, «παράξενο» το χαρακτηρίζουν οι συγγραφείς, γραμμένο σε σελίδες τρίστηλες και έχει τρία τέλη. Περισσότερα θα καταλάβουν οι αναγνώστες όταν θα το πάρουν στα χέρια τους.